Το 2020, το οποίο μας αποχαιρέτισε πριν από μερικές ημέρες, μας άφησε ελάχιστα θετικά να θυμόμαστε. Η μουσική ήταν ίσως το μόνο πράγμα που μας έκανε να χαμογελάσουμε κατά τη διάρκεια αυτής της καταστροφικής, από όλες τις απόψεις, χρονιάς.
Πολλές και πολύ αξιόλογες κυκλοφορίες σε όλο το φάσμα του σύγχρονου ήχου και παρακάτω σας παρουσιάζουμε 30 από αυτές τις οποίες ξεχωρίσαμε εδώ στο Rockin’Athens.
*** Πατώντας πάνω στα εξώφυλλα, μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την κριτική του κάθε album.
Tο A Hero’s Death ακούγεται μια και έξω, και δεν χάνει το ενδιαφέρον του στιγμή. Μπορεί η πρώτη του ακρόαση να μη σου κάνει απολύτως την ίδια -τεράστια- εντύπωση που σου έκανε το Dogrel όταν το πρωτοσυνάντησες, αλλά σε βάθος χρόνου στα σημεία καταφέρνει και το ξεπερνάει. Αν και ξεπετάχτηκαν σχεδόν απ’ το πουθενά, οι Fontaines D.C. κατάφεραν να εξελιχθούν σε μια από τις σημαντικότερες indie-rock μπάντες που κυκλοφορούν εκεί έξω. Χωρίς να φοβούνται το hype της επιτυχίας, το A Hero’s Death είναι η εξαιρετική απόδειξη πως αυτοί οι Ιρλανδοί ήρθαν για να μείνουν. Μη πείτε πως δε σας τα λέγαμε. (Πάνος Παναγιωτόπουλος)
Το Ohms απ’ την πρώτη του κιόλας ακρόαση είναι μια instant classic εμπειρία. Αν και εκπέμπει μια έντονη late 90’s νοσταλγία (κλείνοντας ρομαντικά το μάτι στους fans των πρώτων κυκλοφοριών τους), το Ohms φαντάζει ως ένα medley ήχων της πορείας της μπάντας απ’ την αρχή της καριέρας τους έως και σήμερα. Με τον Terry Date στη θέση του παραγωγού, οι αμερικανοί κάνουν ίσως το πιο φιλικό προς τον casual Deftones ακροατή δισκογραφικό βήμα τους. Χωρίς να χάνει ίχνος από την σκοτεινή ατμόσφαιρα και την αισθητική που έχουν καθιερώσει στον ήχο τους, το Ohms εντυπωσιάζει από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Είναι διαφορετικό, έντονο, άμεσο και αυτό το πιάνεις με τη μία. (Πάνος Παναγιωτόπουλος)
Αν και επικίνδυνα ρομαντικό, το παράτολμο εγχείρημα των Idles δείχνει να πετυχαίνει κερδίζοντας την απόλυτη αγάπη των fan τους, και όχι μόνο. Ultra μόνο. Εξάλλου, το punk rock δε προβάλλει απαραίτητα πως πρέπει να γίνουν όλα ρημαδιό για να πας παρακάτω. Έχεις και την επιλογή να δουλέψεις με το υλικό που ήδη έχεις, να του βάλεις μυαλό και με όπλο σου την επικοινωνία και την αλληλεγγύη να αλλάξεις τους κανόνες του παιχνιδιού. Αν και τα χρονικά περιθώρια δεν αφήνουν χώρο για τέτοιες πολυτέλειες, οι Idles προσπαθούν να κάνουν ακριβώς αυτό. (Πάνος Παναγιωτόπουλος)
Χωρίς ίχνος υπερβολής, το Ultimate Success Today είναι από τα albums που δε χορταίνεις να πατάς το repeat. Εξαιρετική δουλειά και αναπάντεχα κολλητικό. Αν και μάλλον δεν έχουν ακόμη κερδίσει την προσοχή που πραγματικά τους αξίζει, οι Protomartyr κάνουν αισθητή την παρουσία τους με το πιo φιλόδοξο album της καριέρας τους. Το Ultimate Success Today έχει όλα τα συστατικά που χρειάζεται μια κυκλοφορία, για να περάσει μια μπάντα στην επόμενη πίστα χωρίς ωστόσο να ξεπουλάει την μουσική φιλοσοφία της. (Πάνος Παναγιωτόπουλος)
Ο συμπαθέστατος κύριος Garm και οι συνοδοιπόροι του, ακούγοντας τα κελεύσματα της μουσικής τους συνείδησης (όπως οι φωνές που άκουγε η Joan of Arc του Dreyer, που εικονίζεται στο εξώφυλλο) ξεκινούν μία σταυροφορία για να επαναφέρουν την electro-pop των 80’s στα σύγχρονα μουσικά πράγματα. Οι λύκοι του Βορρά έχουν προ πολλού αφήσει πίσω τους τα φιόρδ και τις καμμένες εκκλησίες και αποφάσισαν να το κάψουν ένα βράδυ σε μια παρακμιακή ντισκοτέκ. Αν τους κάνετε παρέα δεν υπάρχει περίπτωση να περάσετε άσχημα. (Γιώργος Ξενικουδάκης)
To RTJ4 δεν είναι άλλος ένας hip hop δίσκος. Είναι αριστουργηματική δουλειά και θα παίξει ρόλο ‘κολώνας’ για την σύγχρονη underground σκηνή του είδους. Είναι η τέλεια ισορροπία μεταξύ heavy bass αλητείας και hip hop διανόησης. Μάλλον μιλάμε για τον hip hop δίσκο της χρονιάς. Δεν υπάρχουν και πολλά παραπάνω να πει κάποιος γι’ αυτό το album. Αν δεν το έχεις ήδη κάνει, πας και το ακούς τώρα! Βαθμολογία 12/10! (Διαμαντής Λούδαρος)
Το σεξ, ο σαδισμός, ο σκοτεινός ρομαντισμός, τα ναρκωτικά και οι κάθε μορφής καταχρήσεις, κρατούν τώρα σφιχτά τις 80’s disco και synth-pop δομικές πηγές έμπνευσης, για να μετουσιωθούν και να γεννήσουν το δικό τους ρεύμα της dream-pop, new wave και RnB μουσικής, μέσα σε ένα album στο οποίο φιγουράρουν η στυφή, μα πάντα ‘λαμπερή’ μελαγχολία και το αίσθημα μοναξιάς, ως απόρροια ενός καταστροφικού, μα συνάμα εμπνευστικού χωρισμού. (Λουίζα Σολομών-Πάντα)
Οι The Strokes, επέστρεψαν για να “φωλιάσουν” στην ακουστική και τον ψυχισμό μας, προσφέροντας μας το πιο ευφάνταστο αντίδοτο στις πιο ασθενικές και θαμπές ημέρες μας, ενώ η όψη που επιλέγει να ενστερνιστεί ο frontman Julian, ξετυλίγει την ροπή του προς τις ηχητικές καταβολές των The Voidz. Αυτοαναιρούνται για να αυτοπροσδιοριστούν μέσα απ’ τις διαχρονικές καλλιτεχνικές τους ανησυχίες που κατακλύζουν με απύθμενα αισθήματα τον ακροατή και συγκροτούν τις γλυκόπικρες, ατμοσφαιρικές συνθέσεις τους, διατηρώντας ισχυρούς δεσμούς με το παρελθόν τους. (Ευτυχία Διαμαντή)
Ποιοι είναι όμως πραγματικά αυτοί οι τύποι; Γιατί έχουν τόσο δυναμικό fanbase; Ποιος είναι ο παράξενος λόγος που τα τελευταία τους τρία album ”κόλλησαν” στην κορυφή των βρετανικών charts για βδομάδες; Γιατί τα live τους είναι συνεχώς sold-out; Και -για όνομα του θεού-, γιατί αντικατέστησαν τους Iron Maiden ως headline act τη δεύτερη μέρα του Download Festival του 2021; Το A Celebration Of Endings, αν και θέλει το χρόνο του για να το απολαύσεις ολοκληρωτικά, είναι μια από τις καλύτερες στιγμές της δισκογραφίας των Biffy Clyro. Ποτέ δεν είναι αργά για να τους ανακαλύψεις. (Πάνος Παναγιωτόπουλος)
Μπορεί η τελευταία κυκλοφορία τους ATW να χαρακτηρίστηκε ακόμη κι από τους φανατικούς του συγκροτήματος, ως η πιο απογοητευτική κι αποκρουστική απόπειρα της οκταετούς σχεδόν πορείας τους, ωστόσο οι psychedelic rockers από το Nashville, All Them Witches, αποφάσισαν να επιστρέψουν δισκογραφικά δύο περίπου χρόνια μετά, διαπνεόμενοι από μία αισθητή ανάγκη ανανέωσης. To Nothing as the Ideal επαναφέρει στη μνήμη μας μέσα από την αισθητική του τις συναρπαστικές -κλασικές πλέον- δημιουργίες του δεύτερου album τους, Lightning at the Door. (Λουίζα Σολομών-Πάντα)
Όταν κάποιος καλλιτέχνης γνωρίζει 100% τον εαυτό του και το ποιος είναι πραγματικά, ό,τι στροφή ή πείραμα και αν επιχειρήσει, στο αποτέλεσμα σίγουρα θα παραμείνει εμφανής η προσωπική του σφραγίδα. Όταν μάλιστα κατηγορείσαι πως το μόνο που προσφέρεις στην μουσική είναι ο τρόπος που έχεις να σοκάρεις το κοινό, μια τέτοια αλλαγή που σε βγάζει εκτός του comfort zone σου μπορεί να γίνει το όχημά σου για να δείξεις το αντίθετο. Το We Are Chaos είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα tribute στις επιρροές του Μarilyn Μanson. Είναι η απόδειξη ότι ο ίδιος είναι πολλά παραπάνω από “απλά” ένας καλλιτέχνης με έντονο shock value, και τον εδραιώνει ως έναν από τους πιο έξυπνους και επιδραστικούς μουσικούς των τελευταίων 30 ετών. (Σπύρος Ζαρμπαλάς)
Ο πόνος που συνυπάρχει στο να κρατάει το όνειρό του ζωντανό, γίνεται τροφή. Η χρήση της νοσταλγίας που προσομοιάζεται με ναρκωτικό, αποδυναμώνει τη λειτουργία της απελευθέρωσης. Ο ρόλος και η σημασία της αγάπης, όπως και οι καθημερινές επιλογές που γίνονται οι αυριανές αναμνήσεις του, αναλαμβάνουν την προσωπική του εξέλιξη. Ας προσπερνάμε το παρελθόν κι ας μην μιλάμε για το αβέβαιο μέλλον, το βασικό του νόημα. Θέλει αρκετές ακροάσεις το album θεωρώ για να το χωνέψεις, σίγουρα οι fans του Lonerism θα επιμείνουν στον 2012 ήχο τους, είμαι βέβαιη όμως πως άπαξ και μπεις στο τριπάκι της ‘αργής βιασύνης’, προσδοκείς και την επανάληψή της. (Κική Ηλιάδου)
Όταν η Dua Lipa δημιουργούσε το δεύτερο album της, ήταν αδύνατο να γνωρίζει μέσα σε μία πόσο δυσμενή και ζοφερή κατάσταση θα διαδεχόταν η κυκλοφορία τη δημιουργία του. Εκείνο ωστόσο που επιτυγχάνει να φέρει εις πέρας, είναι η διάδοση μίας πολύ ‘φωτεινής’, αξιοσημείωτης χορευτικής pop συλλογής, που αποδεικνύεται ικανή να δημιουργήσει το δικό της pop κίνημα για το 2020 και γιατί όχι, και για όσα πρόκειται να ακολουθήσουν στην κουλτούρα και ηχητική κατεύθυνση του είδους, επιτρέποντάς μας, έστω για μερικά λεπτά να ‘χορέψουμε’ με τα άγχη και τις ανησυχίες μας, ξορκίζοντάς τες. (Λουίζα Σολομών-Πάντα)
Οι METZ αναβίωσαν υπεύθυνα μια συνταγή των 90’s, με περιορισμένο target group για την εποχή της και την έκαναν δική τους. Με μπούσουλα κυκλοφορίες από labels όπως αυτά των Noise Amphetamine, Dischord και Touch & Go, οι Καναδοί κατάφεραν να επινοήσουν έναν παράλληλο ήχο-trademark για τη σύγχρονη εποχή. Δεν είναι τυχαίο που αρκετοί νέοι μουσικοί θέτουν τους METZ στην κορυφή των επιρροών τους. Το Atlas Vending είναι ακόμη μια επιτυχία στον εντυπωσιακό κατάλογο τους. (Πάνος Παναγιωτόπουλος)
Μπορεί ο δίσκος να γράφτηκε στην προ-κορόνα εποχή, αλλά ο τίτλος του φαντάζει πιο ταιριαστός από ποτέ: Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism. Ψήγματα χαράς στα δόντια της ηττοπάθειας σε ελεύθερη μετάφραση. Και για διάφορους alt-right παπάρες και συντηρητικούς ψευτομεταλάδες που θα πουν μαλακίες τύπου «αμάν πια με την πολιτική ορθότητα», οι Napalm Death φτύνουν στο σπασμένο σας κρανίο. Γιατί οι Napalm Death δίνουν φωνή στους καταπιεσμένους και στους περιθωριοποιημένους από το 1981 ασταμάτητα. (Άρης Πολιτόπουλος)
Η μπάντα πήρε το πιο μεγάλο της συνθετικό break, και επιστρέφει με το Lament, τον πρώτο δίσκο τους με τον θρυλικό παραγωγό Ross Robinson. Τo Lament βρίσκει μουσικά τους Touché Amoré να ξεκινούν από εκεί που σταμάτησαν με το προηγούμενό τους album, με τις μελωδίες να έχουν κυριαρχήσει έναντι της οργής και του χάους, χωρίς όμως να λείπουν οι στιγμές ξεσπάσματος. Aκόμα μια κατάθεση ψυχής από τους Touché Amoré σε έναν δίσκο που δεν είναι easy listening, δεν είναι background music, και που αν σε πετύχει σε συγκεκριμένες φάσεις της ζωής σου, θα σε διαλύσει. Όπως και όλοι οι προηγούμενοι. (Σπύρος Ζαρμπαλάς)
Αν θα έπρεπε να του δώσουμε έναν χαρακτηρισμό, τότε ο τίτλος του εναρκτήριου κομματιού Fucking Speed and Darkness, πιστεύω ότι του ταιριάζει τάλε κουάλε. Αυτό ακριβώς επικρατεί και στις δέκα συνθέσεις. Ταχύτητα και σκοτάδι που στοιχειώνουν τα αυτιά του ακροατή για περίπου μισή ώρα. Η βρωμιά των Venom συναντάει την αλητεία των Motorhead και από εκεί και πέρα έρχεται το punk, το black και το speed-άτο metal να ολοκληρώσουν την φάση, κάτω από μία “σάπια” παραγωγή που ταιριάζει γάντι. Αυτοί ακριβώς είναι οι Midnight και, όσο και αν το θες, δεν μπορείς να τους αγνοήσεις. (Πάνος Κουτσουράδης)
Το The Ghost of Orion είναι τέχνη με όλη τη σημασία της λέξης και μάλιστα βιωματική. Η αγωνία και η λύπη του Aaron, πριν νικήσει την αρρώστια το παιδί του, παίρνουν σάρκα και οστά μέσα σε οκτώ εξαιρετικές συνθέσεις. Μετατρέπονται σε στίχους, riffs και μελωδίες που δεν γίνεται να μην σε ανατριχιάσουν. Είναι οξύμωρο, αλλά συνάμα εντυπωσιακό, πως μία κυκλοφορία βουτηγμένη στην θλίψη σε κάνει να σκας ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης στο τέλος της ακρόασής της. Το The Ghost of Orion είναι πραγματικά ένας πολύ ‘μεγάλος’ δίσκος. (Πάνος Κουτσουράδης)
Είναι εντυπωσιακό ότι μετά από τόσα χρόνια και τόσες κυκλοφορίες η μπάντα βρίσκει τον τρόπο να μπολιάζει τη μουσική της με φρέσκα στοιχεία και να δίνει σημαντικά τραγούδια. Με το “Obsidian” οι Paradise Lost μπαίνουν στη νέα δεκαετία με οργιώδη έμπνευση, υπέροχη (επιτέλους) παραγωγή και πλήρη επίγνωση της πορείας που θα ακολουθήσουν. Σίγουρα αποτελεί επιβεβλημένο ακρόαμα καθώς θα φιγουράρει με άνεση στις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς. (Γιώργος Ξενικουδάκης)
O ηθικός πανικός των Nothing But Thieves, μοιάζει πιο επίκαιρος από ποτέ. Παρά το γεγονός, ότι το άλμπουμ γράφτηκε αρκετά πρωτύτερα της εμφάνισης της πανδημίας και του εγκλεισμού, τόσο ο τίτλος, όσο και πολλά κομμάτια του δίσκου ενσαρκώνουν με τρομερή γλαφυρότητα τη φρενήρη εποχή που διανύουμε. Το τρίτο studio άλμπουμ τους, σίγουρα ενσαρκώνει την εξέλιξη της πορείας των Βρετανών, μέσα σε μια πολυσχιδή μουσική σκηνή στην οποία έχουν ενίοτε ξεχωρίσει, προσκαλώντας μας να προσεγγίσουμε όλο και περισσότερο τη δική τους πραγματικότητα. (Ευτυχία Διαμαντή)
Με το Forever Black η μπάντα έρχεται να αποδείξει ακόμη και στους πιο άπιστους πως γνώριζε ακριβώς το πότε και το πως όφειλε και πάλι να βγει εμπρός στη σκηνή. Το ήξεραν. Το προετοίμαζαν. Το πέτυχαν. Από την μοναδική τους live εμφάνιση πριν από μερικά χρόνια στη χώρα μας, και συγκεκριμένα στο Up The Hammers Festival, οι Cirith Ungol έδειξαν πανέτοιμοι από καιρό. Η φλόγα άναψε ξανά, το Stormbringer βγήκε από το θηκάρι του για να ρουφήξει ψυχές και το Forever Black παίρνει άξια την περίοπτη θέση που του αρμόζει δίπλα στην υπόλοιπη δισκογραφία του θρυλικού συγκροτήματος. (Νίκος Καλαγκιάς)
Η σειρά N.O.X. που έχει ενταχθεί στο εν λόγω album, αποτελεί από μόνη της, ένα ζωτικά περίτεχνο, ενεργειακό διαμάντι της ηχητικής συνέχειας και μουσικής σημασίας στο φάσμα της rock. Trippy το λιγότερο, σύνθετα ψυχεδελική, πλήρως επιμελημένη, εξαιρετική, μουσικο-κινηματογραφική ωδή. Βιόλα, πιάνο, mellotron, organ και synths, στα χαρισματικά, επιπρόσθετα μουσικά όργανα. Μία 42λεπτη οδύσσεια η οποία με ενθουσίασε ταμάλα. Όσο αναφορά τα υπόλοιπα στοιχεία-tracks του δίσκου, κυλάνε περισσότερο και επί των πλείστων γνώριμα ομαλά, σε πιο ‘συνηθισμένα’ rock μοτίβα, όχι τόσο ιδιαίτερα, μα ούτε κατά διάνοια, απαξιωτικά ή κουραστικά. (Κική Ηλιάδου)
Tο Ravening Iron συνεχίζει λαμπρά στα μουσικά μονοπάτια του παρελθόντος. Η ίδια μουντή παραγωγή, τα άπιαστα φωνητικά του Jason Tarpey, οι κιθάρες που στάζουν καυτό μέταλλο, το μπάσο οδοστρωτήρας και τα ατσάλινα τύμπανα σε πλήρη πολεμική διάταξη δίνουν το έναυσμα άλλης μιας επικομεταλλικής επίθεσης. Ανεβασμένες ταχύτητες σε σημεία, ανατριχιαστικά solos, μεγαλειώδης λυρισμός, τρομεροί riding ρυθμοί, μοναδικοί στίχοι και ένα ονειρεμένο εξώφυλλο-έργο τέχνης από τον θρυλικό Ken Kelly ολοκληρώνουν άλλη μια μοναδική sword & sorcery εμπειρία. (Νίκος Καλαγκιάς)
Οι Ulcerate βρίσκονται εδώ και κάμποσα χρόνια σε καλλιτεχνική έξαρση. Το κοπιαστικό ταξίδι προς την κορυφή το ξεκίνησαν με το “The Destroyers of All” και το συνέχισαν επιτυχημένα με το “Vermis” και το “Shrines of Paralysis”. Φέτος επέστρεψαν και διατηρούν αυτό το αξιοθαύμαστο σερί με το καινούριο τους πόνημα που έχει τίτλο, Stare Into Death and Be Still. Ένα album επικών διαστάσεων που θα σε κάνει να αναρωτηθείς: “Μήπως έχουμε να κάνουμε με την καλύτερη death metal μπάντα της τελευταίας δεκαετίας;”. (Πάνος Κουτσουράδης)
Tο καλό πράγμα μάλλον αργεί να γίνει, αφού το The God-Shaped Void μπορεί να γεμίσει το κενό όλων όσων περιμέναμε με ανυπομονησία τη δισκογραφική επιστροφή των Psychotic Waltz. Ναι, όπως κάθε προοδευτική απόπειρα χρειάζεται αρκετές ακροάσεις, όμως τελικά το συναίσθημα συγκίνησης που μου δημιουργεί ο Graves και η παρέα του βγάζοντας ένα τόσο καλό album, δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο. (Αναστασία Παπαδάκη)
Αν και η καθημερινότητα μας έχει πλέον την τάση να αυτοκαταστρέφεται σταδιακά, θα υπάρχουν πάντα albums-συνοδεία, που θα μας χαρίζουν στιγμές ελπίδας και ψυχικής ηρεμίας. Το Ellengæst ανήκει σε ακριβώς αυτή τη κατηγορία. Χωρίς να εκφράζει απαραίτητα την άποψη του για τα δεινά των ημερών, η δυστοπική του αύρα δείχνει να ταιριάζει γάντι στο συναισθηματικό μας playlist. Xωρίς περιθώρια για δεύτερη σκέψη, είναι η πιο ιδιαίτερη στιγμή της καριέρας τους. Και ήρθε να μας υπενθυμίσει την αξία τους την πιο κατάλληλη εποχή. (Πάνος Παναγιωτόπουλος)
Μέσα σε 10 κομμάτια οι Βρετανοί καταφέρνουν με συνέπεια να μας μεταφέρουν μουσικά στη μακρινή δεκαετία του 70. Με σαφείς επιρροές από μπάντες όπως οι Wishbone Ash, Thin Lizzy, Rainbow, Magnum, Jethro Tull αλλά και με ψήγματα NWOΒHM εποχής Angel Witch, οι Wytch Hazel πετυχαίνουν φλέβα στον τομέα της νοσταλγίας. Με υπέροχες μελωδίες, ονειρικά πλήκτρα, διπλά και τριπλά επίπεδα στα φωνητικά και μια τρομερή κιθαριστική δουλειά από το δίδυμο Haslam/Hendra, οι Wytch Hazel παραδίδουν μαθήματα σύνθεσης, ωριμότητας, έμπνευσης. (Νίκος Καλαγκιάς)
To crispy indie-folk του Σιάτλ, αναγεννάται μέσα από ένα τέταρτο δισκογραφικό πόνημα γεμάτο φρεσκάδα. Πρόκειται για ένα άλμπουμ στο οποίο οι Fleet Foxes, έχουν ενσωματώσει στοργικά τις ηχητικές ρίζες του μουσικού παρελθόντος τους, με ζωντανά ηχητικά μοτίβα του τώρα. Ολόκληρος ο δίσκος προβάλλει έναν εαυτό απογυμνωμένο μέσα στο μουσικό χωροχρόνο της indie των Fleet Foxes, με κοινά στηρίγματα και σημεία επαφής, χωρίς ωστόσο να ασπάζεται την κυνικότητα και την ευθύτητα προηγούμενων εγχειρημάτων του συγκροτήματος. (Ευτυχία Διαμαντή)
Αν μη τι άλλο, περίεργοι καιροί. Οι Gorillaz, το πιο επιτυχημένο εικονικό συγκρότημα, βρίσκονται στην εποχή ένα, μία νέα σειρά επεισοδίων γεμάτη χρώμα και δράση, από τα γνωστά αξιόλογα animated video clips που συνοδεύουν τη μουσική τους. Αυτήν τη φορά, θα προσκαλέσουν από διαφορετικούς κόσμους καλεσμένους, ώστε να σχηματίσουν το 7ο τους album, γιορτάζοντας κάπως έτσι τα 20+ χρόνια συνύπαρξης, που συμπίπτει με το τέλος του 2020, με υπαινιγμούς συνέχειας. (Κική Ηλιάδου)
Το What Kinda Music όπως λέει και το όνομα του δεν μπαίνει σε φόρμες και δεν περιορίζεται σε ένα είδος. Αντιθέτως το δίδυμο των Misch και Dayes χρησιμοποιεί όλες τις επιρροές του (nu jazz, neo-soul, hip-hop, RnB, funk) και μας παρουσιάζει ένα άλμπουμ που στο μεγαλύτερο μέρος του είναι τουλάχιστον πολύ καλό. Για οποίον δεν είχε πειστεί μέχρι τώρα ότι αυτοί οι δυο μουσικοί θα μας απασχολούν για πολλά χρόνια, νομίζω αυτός ο δίσκος είναι μια καλή ευκαιρία να αλλάξει γνώμη. (Αργύρης Λιόσης)
