Η σχέση μου με την μπάντα από το Halifax, σαν ακροατής και οπαδός, κρατάει από το μακρινό 1991. Θα έλεγα λοιπόν ότι έχω μια σφαιρική εικόνα του τεράστιου μουσικού τους έργου αλλά και των δημιουργικών δυνατοτήτων τους. Για εμένα οι Lost είναι πρωτίστως μία doom metal μπάντα. Οι κυκλοφορίες τους την τελευταία δεκαετία είχαν ως στόχο να τους επαναφέρουν σε αυτόν τον πρωταρχικό τους ήχο. Η ποιότητά τους όμως είχε δραματικά σκαμπανεβάσματα. Ενώ για παράδειγμα στο “Faith Divides Us – Death Unites Us” βρήκα αξιόλογο μόνο το ομώνυμο κομμάτι, το “Tragic Idol” ήταν δισκάρα. Και ενώ το “The Plague Within” είναι ένα καταραμένο αριστούργημα, το “Medusa” δεν ακουγόταν, τόσο λόγω συνθέσεων, όσο και λόγω της άθλιας παραγωγής.
Τα singles “Fall from Grace” και “Ghosts” που προηγήθηκαν του νέου album με άφησαν κάπως μουδιασμένο καθώς το πρώτο φαίνεται γραμμένο στον αυτόματο, ενώ το δεύτερο αποτελεί άλλη μία αρπαγή από το αστείρευτο πηγάδι των Sisters of Mercy εποχής Hussey (κάποια στιγμή πρέπει να κόψουν ένα κονδύλι σ’ αυτόν τον άνθρωπο). Έδειξαν όμως τη σαφή τους πρόθεση να επιστρέψουν στο gothic metal ιδίωμα που αυτοί εφηύραν. Ευτυχώς τα δύο αυτά κομμάτια, μαζί με το “Hope Dies Young” αποτελούν τις μοναδικές μέτριες στιγμές της συλλογής. Σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια συναντάμε μόνο κορυφές. Είναι εντυπωσιακό ότι μετά από τόσα χρόνια και τόσες κυκλοφορίες η μπάντα βρίσκει τον τρόπο να μπολιάζει τη μουσική της με φρέσκα στοιχεία και να δίνει σημαντικά τραγούδια.
Ακούστε τη σπαρακτικά εύθραυστη ερμηνεία του Holmes στο εναρκτήριο “Darker Thoughts”. Το “The Devil Embraced” είναι μάλλον το καλύτερο του δίσκου. Οι Lost αφήνονται στο άγγιγμα μιας σκοτεινής pop ευαισθησίας, χωρίς να αντιγράφουν όπως έκαναν στο, υπέροχο κατά τα άλλα, “Host”. Το ατμοσφαιρικό “Forsaken” έχει μία αιθέρια ποιότητα με την όμορφη προσθήκη των “χορωδιακών» αλα – Ghost πλήκτρων. Το “Serenity” είναι γεμάτο με υπέροχες κιθάρες, ενώ το “Ending Days” αποτελεί ένα συναρπαστικό αμάλγμα μελαγχολικού rock με, γοτθικής αισθητικής, metal. Το δε “Ravenghast” που κλείνει τη συλλογή είναι ένα ερεβώδες doom έπος που, προσωπικά, με γύρισε στα ένδοξα 90’s.
Με το “Obsidian” οι Lost μπαίνουν στη νέα δεκαετία με οργιώδη έμπνευση, υπέροχη (επιτέλους) παραγωγή και πλήρη επίγνωση της πορείας που θα ακολουθήσουν. Σίγουρα αποτελεί επιβεβλημένο ακρόαμα καθώς θα φιγουράρει με άνεση στις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς.