Η μουσική των Biffy Clyro είναι μια παράξενη υπόθεση. Αν κρίνεις την δισκογραφία τους ξώφαλτσα τσεκάροντας τα singles που κατά καιρούς κυκλοφορούν, σου δίνουν την εντύπωση μιας συμπαθητικής mainstream rock μπάντας, και μάλλον τίποτα παραπάνω. Ποιοί είναι όμως πραγματικά αυτοί οι τύποι; Γιατί έχουν τόσο δυναμικό fanbase; Ποιός είναι ο παράξενος λόγος που τα τελευταία τους τρία album ”κόλλησαν” στην κορυφή των βρετανικών charts για βδομάδες; Γιατί τα live τους είναι συνεχώς sold-out; Και -για όνομα του θεού- , γιατί αντικατέστησαν τους Iron Maiden ως headline act τη δεύτερη μέρα του Download Festival του 2021;
Στην πραγματικότητα, η απάντηση είναι απλή. Με τα χρόνια, οι σκωτσέζοι έχουν καταφέρει να κρατήσουν τη δυναμική απ’ το post-hardcore παρελθόν τους, παντρεύοντας την ιδανικά με anthemic -γηπεδικά- refrains, prog rock παράξενους ρυθμούς, riffs με metal ψυχή, τηρώντας παράλληλα μια επιτυχημένη radio – friendly ρουτίνα που κερδίζει συνεχώς τις εντυπώσεις. Με λίγα λόγια, έχουν καταφέρει να βρουν μια μαγική φόρμουλα που δε ξεπουλάει τις -κατα βάση- 90’s indie rock επιρροές τους στο βωμό του mainstream, ικανοποιώντας ταυτόχρονα παλιούς μα και νέους ακροατές. Ακόμη και έπειτα από οκτώ album, εξακολουθούν να πειραματίζονται με νέους ήχους και να παράγουν ενδιαφέρουσα μουσική.
Το πρόσφατο “A Celebration Of Endings”, αν και δίχασε τις εντυπώσεις με τη κυκλοφορία του -κάπως ηλεκτρονικού- “Instant History” ως πρώτο single, τηρεί εκ νέου τους κανόνες της επιτυχίας τους. Heavy rock συνθέσεις, παράξενα time signatures, pop μελωδίες, κιθαριστικά ξεσπάσματα και κολλητικά refrain. Κατατάσσοντας το σε μια δισκογραφική περίοδο της μπάντας, μάλλον η νέα τους δουλειά θα στεκόταν με ευκολία δίπλα στα “Puzzle” (2007) και “Only Revolutions” (2009). Αν και στο “Ellipsis” του 2016 μια αμφιβολία για το μέλλον την είχαμε (ένα writer’s block που λένε) , το ACOE τους ξαναβάζει άμεσα σε τροχιά επιτυχίας.
Το εναρκτήριο “North Of No South” μας ξεκαθαρίζει πως οι Biffy Clyro δεν ξέχασαν το πως να κάνουν θόρυβο. Το ίδιο ισχύει και για τα εξαιρετικά “Weird Leisure” και “End Of”. Στα “The Champ” και “Worst Type Of Best Possible” οι όμορφες μελωδίες συναντούν τις ζόρικες κιθάρες. Απ’ την άλλη, κομμάτια όπως τα “Space” και “Opaque” συντηρούν την φήμη πως ο Simon Neil ξέρει να γράφει εκπληκτικές pop μπαλάντες. Το “The Pink Limit” είναι μάλλον το πιο εντυπωσιακό κομμάτι του album παρέα με το “Cop Syrup” -ένα εξάλεπτο punk/prog rock έπος- το οποίο άθελα του κάνει και τη διαφορά.
Το “A Celebration Of Endings”, αν και θέλει το χρόνο του για να το απολαύσεις ολοκληρωτικά, είναι μια από τις καλύτερες στιγμές της δισκογραφίας των Biffy Clyro. Ποτέ δεν είναι αργά για να τους ανακαλύψεις.