Η αιματοβαμμένη φιγούρα που σκηνοθετεί κι υιοθετεί ο Weeknd, ικανοποιώντας μέσω της νέας του κυκλοφορίας, After Hours, τις απόκρυφες επιθυμίες της σκοτεινής αισθητικής του ντεμπούτου του Trilogy, πίσω στο 2011, έρχεται να περιπλανηθεί μέσα σε ένα ζοφερό παρόν, που μοιάζει πιο πρόσφορο από κάθε άλλη φορά, επιτρέποντας στον 30χρονο αστέρα της pop να εμπλουτίσει την καλλιτεχνική του ταυτότητα, προσθέτοντας δίπλα στο ακουστικό, ένα καλοστημένο οπτικό θέαμα σε μορφή ταινίας μικρού μήκους, που επιτυγχάνει να γεφυρώσει τους δύο κόσμους του: τις πρώιμες, σαδιστικές, μαζοχιστικές, σκοτεινές και προπάντων σέξι goth ‘n’ B/ R&B πτυχές του Trilogy, με τη σφαίρα της mainstream pop στην οποία εισήλθε στις επόμενες κυκλοφορίες του. Αυτή τη φορά, επιλέγει να χρησιμοποιήσει παράλληλα retro, disco πινελιές, γερά προσδεδεμένες σε μία πιο συναισθηματική κι αρκετά εξομολογητική στιχουργική διάθεση, ενισχυμένη από «υπερήφανα» πάθη κι ευαισθησίες.
Στο καθοδηγούμενο από την 80s disco διάθεση “After Hours”, η -αρκετά 80s horror movie- ταινία μικρού μήκους, παρουσιάζει τον τραγουδιστή από το Τορόντο να κοντοστέκεται μπροστά στη σκηνή, χαμογελώντας νευρικά, λίγο αφότου έχει πραγματοποιήσει το performance του στο Jimmy Kimmel Live! Το αίμα που στάζει από τη μύτη του, φτάνει ως το κοστούμι κι ο κατά κόσμον Abel Tesfaye, αποσύρεται στα backstage με το κοινό του show να τον χειροκροτεί, διατηρώντας το μουδιασμένο και τρομακτικό χαμόγελο σκιαγραφημένο στα χείλη του. Η υψηλή δόση δράματος που συναντάμε στο video για το ομώνυμο “After Hours”, περιτρέχει κάθε απόπειρα οπτικοποίησης των singles του album, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση του καθοδηγούμενου από την synth-pop νοσταλγία, “In Your Eyes”, προσθέτοντας στην υπάρχουσα περσόνα του νεαρού “swagger” Weeknd, εκείνη ενός ώριμου, γοητευτικού κακοποιού, που απολαμβάνει την πειστική, κινηματογραφική του στιγμή, φλερτάροντας με ένα νέο κύμα της dream-pop, new wave και R&B μουσικής, το οποίο δε ξεχνά να διατηρεί στενή επαφή με τις ρίζες του, προσαρμόζοντάς τες στις αισθητικές «επιταγές» της σύγχρονης pop.
Μέσα στα 12 κομμάτια του After Hours, ενός album που αναλαμβάνει να επουλώσει τις πληγές ενός «επικού» χωρισμού, το χορευτικό single “Blinding Lights” παραμένει «άνευ διαπόμπευσης» στην κορυφή της πυραμίδας των hits, ενώ ο ρυθμός των synths στο “Save Your Tears”, μοιάζει να θέλει να ανασύρει στο παρόν, κάποιο «ξεχασμένο» track του pop duo των Wham! Ο Weeknd, τραγουδώντας “I don’t know if I can be alone again/I don’t know if I can sleep alone again,” στο opening track του δίσκου, “Alone Again”, βιώνει την πραγματική ρομαντική ερήμωση, με μία υψηλή δόση δράματος να περιλούζει τις αφηγήσεις του, που σπεύδει να καλλιεργήσει την επίμονη εσωτερική πάλη μεταξύ απόγνωσης κι απόλαυσης, λειτουργώντας ταυτόχρονα εξαγνιστικά κι επιτρέποντάς του να πραγματοποιήσει την προσωπική του ενδοσκόπηση ως μορφή «αυτοψίας». Με τη θεματική του χωρισμού να συνεχίζει να δίνει το παρόν, ο Tesfaye, στο “glistening” κομμάτι “Too Late”, οριοθετεί τη δική του επιχρυσωμένη φυλακή, για να εναποθέσει σε αυτή τις τύψεις του χωρισμού, υπεύθυνη για τον οποίο ήταν η συμπεριφορά ενός «ζωηρού», κακού αγοριού. Το “Hardest to Love”, αφυπνίζει το 90s drum ‘n’ bass αίσθημα, με τον Weeknd να καταφεύγει σε μία ακόμη, επίμονη στιχουργική παραδοχή του αυτοτραυματισμού του.
Το After Hours, γίνεται η εσωτερική διαμάχη ενός άνδρα που μοχθεί να κατευνάσει τις «αμαρτωλές» συνήθειες της ερωτικής του ζωής, προσπαθώντας να πλησιάσει τόσο σε προσωπικό, όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο, πιο κοντά σ’ αυτό που επιθυμεί να γίνει σήμερα. Μπορεί πλέον ο Weeknd να μην είναι ο εθισμένος, δυσλειτουργικός 21χρονος- μία περσόνα που απολάμβανε να χρησιμοποιεί στις συνθέσεις του ντεμπούτου του Trilogy- ωστόσο αδυνατεί ακόμη να γίνει ο «ιδανικός» σύντροφος που μία γυναίκα επιθυμεί, όπως εξομολογείται στιχουργικά. Ο αντι-ήρωας της pop, καταφέρνει μέσα από αυτή την κυκλοφορία του να βρει την ισορροπία μεταξύ της μυστηριώδους noir-pop ταυτότητας των απαρχών της δημιουργίας του και της μαζικής, εμπορικής επιτυχίας του που τον ανέδειξε στον “Starboy”, προσφέροντάς του μία παγιωμένη θέση στο χώρο της mainstream μουσικής. Το σεξ, ο σαδισμός, ο σκοτεινός ρομαντισμός, τα ναρκωτικά και οι κάθε μορφής καταχρήσεις, κρατούν τώρα σφιχτά τις 80s disco και synth-pop δομικές πηγές έμπνευσης, για να μετουσιωθούν και να γεννήσουν το δικό τους ρεύμα της dream-pop, new wave και R&B μουσικής, μέσα σε ένα album στο οποίο φιγουράρουν η στυφή, μα πάντα «λαμπερή» μελαγχολία και το αίσθημα μοναξιάς, ως απόρροια ενός καταστροφικού, μα συνάμα εμπνευστικού χωρισμού.