Έχοντας περίτεχνα ξεφύγει απο την ταμπέλα του nu-metal που μας συστήθηκαν προ εικοσιπενταετίας, οι αμερικανοί Deftones εξακολουθούν να δισκογραφούν κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον της μουσικής κοινότητας. Άν και κάποια στραβοπατήματα σίγουρα τα έχουν, δεν κατάφεραν ποτέ να κυκλοφορήσουν κάποιο πραγματικά αδιάφορο album. Αντιθέτως, ως λαμπερή εξαίρεση στον κανόνα, τα τελευταία χρόνια δείχνουν να έχουν βρεί μια ιδιαίτερα εθιστική συνθετική συνταγή που τους ταιριάζει γάντι. Αν και διατηρούν τον ήχο τους σε γνώριμα επίπεδα, η παλέτα των επιρροών τους έχει διευρυνθεί τόσο πολύ, που ανά κυκλοφορία μας χαρίζουν νέες ενδιαφέρουσες πτυχές της μουσικής τους. Η τελευταία τους δουλειά, είναι ακόμη ένα σημαντικό βήμα προς αυτή τη κατεύθυνση.
Το Ohms απ’ την πρώτη του κιόλας ακρόαση είναι μια instant classic εμπειρία. Αν και εκπέμπει μια έντονη late 90’s νοσταλγία (κλείνοντας ρομαντικά το μάτι στους fans των πρώτων κυκλοφοριών τους), το Ohms φαντάζει ως ένα medley ήχων της πορείας της μπάντας απ’ την αρχή της καριέρας τους έως και σήμερα. Με τον Terry Date στη θέση του παραγωγού, οι αμερικανοί κάνουν ίσως το πιο φιλικό προς τον casual Deftones ακροατή δισκογραφικό βήμα τους. Χωρίς να χάνει ίχνος απο την σκοτεινή ατμόσφαιρα και την αισθητική που έχουν καθιερώσει στον ήχο τους, το Ohms εντυπωσιάζει απο την πρώτη κιόλας ακρόαση. Είναι διαφορετικό, έντονο, άμεσο και αυτό το πιάνεις με τη μία.
Τα singles “Genesis” και “Ohms” που προηγήθηκαν, κέρδισαν κυρίως θετικά σχόλια, με μερίδα των fans να μιλάει για ένα εντυπωσιακό πισωγύρισμα. Είναι η αλήθεια, πως μερικά απο τα καλύτερα -και πιο λαμπερά- riffs του Carpenter (“Radiant City”, “Urantia”) βρίσκουν το δρόμο τους εδώ, χαρίζοντας μας εξαιρετικές στιγμές. Τα μετρημένα πειραματικά στοιχεία και τα ηλεκτρονικά περάσματα κάνουν και πάλι αισθητή την παρουσία τους (“The Spell Of Mathematics”, “Pompeji”), χωρίς να πνίγουν το σύνολο με παραξενιές. Με τον Chino Moreno να είναι σε πραγματικά εξαιρετική φόρμα, τα “Ceremony” και “Error” έστω και με μικρή διαφορά, είναι οι καλύτερες στιγμές του album. Αν και κάθε τους κυκλοφορία βρίσκει αργά ή γρήγορα το δρόμο να κερδίσει τη συμπάθεια μας, το Ohms είναι ίσως η πιο ολοκληρωμένη τους δουλειά εδώ και πολλά χρόνια.
Το Ohms δεν είναι το νέο White Pony σε καμία περίπτωση. Όχι γιατί δεν έχει τις αντίστοιχες προδιαγραφές, αλλά επειδή απλώς δεν γίνεται. Όπως εσύ δεν μπορείς να ξαναγίνεις 18 χρονών και να ζήσεις τη μουσική με την ίδια ένταση όπως τότε, έτσι και η σύγχρονη δισκογραφία δεν μπορεί να επαναλάβει albums που έχουν τρυπώσει μες στην καρδιά σου. Εξάλλου, το θέμα είναι να υπάρχει εξέλιξη. Δε γίνεται κάθε μέρα να τρώς τηγανιτές πατάτες επειδή σου άρεσαν όταν ήσουν μικρός. Είναι σα να εξακολουθείς να συγκρίνεις τη κοπέλα σου με τη μάνα σου. Σύνελθε και πήγαινε παρακάτω.