Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής: όταν κυκλοφόρησε το -αν μη τι άλλο ατμοσφαιρικότατο- “Devils and Angels” (το πρώτο single του δίσκου) απογοητεύτηκα. Πατώντας μερικά repeat και συνειδητοποιώντας κάθε φορά ότι αυτό που ακούω δε με τρελαίνει, αποφάσισα να μη ξαναμιλήσω γι’ αυτό, σα να ήταν κάποιο κακό αστείο. Ξέρεις, όταν περιμένεις δύο δεκαετίες καινούριο υλικό από μια αγαπημένη σου μπάντα, δυστυχώς θέτεις τον πήχη πολύ ψηλά.
Οι μέρες πέρασαν και οι Psychotic Waltz έδωσαν στη δημοσιότητα το δεύτερο single, με τίτλο “All the Bad Men”. Now we’re talking, σκέφτηκα. Όχι, ούτε εδώ άκουσα κάτι που θύμιζε τα αριστουργηματικά “A Social Grace” ή “Into The Everflow”, όμως, όσο ανακάλυπτα το νέο ήχο των Psychotic Waltz, που στην πραγματικότητα δεν είναι άλλος παρά η φυσική εξέλιξη του υπερτέλειου “Bleeding”, τόσο με κέρδιζε.
Έτσι κι έγινε. Όταν επιτέλους έφτασε η ώρα της ακρόασης ολόκληρου του album, το εναρκτήριο “Devils and Angels” τελικά κατάφερε να προετοιμάσει ιδανικά το έδαφος για αυτό που θα ακολουθούσε. Λιγότερο progressive και περισσότερο heavy, το “The God-Shaped Void” αποτελείται από 10 (ή 11 αν συμπεριλάβεις και το bonus track “Season of the Swarm”) σπουδαίες συνθέσεις, με τα δύο πρώτα singles να μην είναι εν τέλει τα δυνατά χαρτιά του κουιντέτου από το San Diego.
Γιατί τι να πει κανείς για το groov-άτο “Stranded” ή το ογκώδες “Back to Black”; Περιττά τα λόγια για το ανατριχιαστικά όμορφο “The Fallen” και το απόλυτα μαγικό “While the Spiders Spin”. Το φλάουτο του θεού Devon Graves στο βαρύ κι άσηκωτο κατά τ’ άλλα “Pull the String” φέρνει τη μοναδική ψυχεδέλεια των Psychotic Waltz και πάλι στο προσκύνιο, λίγο πριν τις σκοτεινές μελωδίες των “Demystified” και “Sisters of the Dawn”. Kι εκεί που νομίζω ότι θα ησυχάσω, το “In the Silence” με ξεγελάει, γεμίζοντας για ακόμη μια φορά τα μάτια μου δάκρυα χαράς. Οι Psychotic Waltz έπεστρεψαν!
Συνοψίζοντας, το καλό πράγμα μάλλον αργεί να γίνει, αφού το “The God-Shaped Void” μπορεί να γεμίσει το κενό όλων όσων περιμέναμε με ανυπομονησία τη δισκογραφική επιστροφή των Psychotic Waltz. Ναι, όπως κάθε προοδευτική απόπειρα χρειάζεται αρκετές ακροάσεις, όμως τελικά το συναίσθημα συγκίνησης που μου δημιουργεί ο Graves και η παρέα του βγάζοντας ένα τόσο καλό album, δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο.
