Το έχουμε αναφέρει ξανά. Απ’ τη στιγμή που η μάστιγα της art rock Radiohead-ίλας έπαψε να είναι ο βασικός wannabe συνθετικός μπούσουλας, έχουμε ανακαλύψει διαμαντάκια. Κάνοντας στροφή σε πιο απλές και άμεσες μουσικές τακτικές, βρεθήκαμε μπροστά σε ένα άτυπο reboot ενός κιθαριστικού ήχου που -τουλάχιστον στο πλαίσιο του indie rock- είχαμε σχεδόν ξεχάσει πως υπήρχε. Μπάντες όπως οι Fontaines D.C, Shame, Parquet Courts, White Lung, Metz (ακόμη και αυτά τα χαζά που λένε το Smoko) επανέφεραν το πάθος και την ένταση μιας αισθητικής που έλειπε καιρό από τα ηχεία μας. Η περίπτωση των Idles, είναι μάλλον η πιο εντυπωσιακή απόδειξη όλων των παραπάνω.
Αν και για τους φασαίους της απέναντι όχθης η απρόσμενη δημοτικότητα των Idles κλόνισε ανεπανόρθωτα το σκληροπυρηνικό status τους, η αλήθεια είναι πως αυτοί οι Βρετανοί κέρδισαν την παρτίδα αντικαθιστώντας τη -κατά τόπους γραφική- σκοταδόψυχη μαυρίλα του μοντέρνου punk, με αγάπη αγκαλιές και πολύχρωμα λουλούδια. Χωρίς να προσφέρει απολύτως τίποτα νέο ή καινοτόμο στο μουσικό είδος που υπηρετεί, η πεντάδα απο το Bristol δείχνει να έχει βρεθεί στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Αυτό δηλαδή που δυστυχώς δεν κατάφεραν μπάντες όπως οι Les Savy Fav και οι Fucked Up προ δεκαετίας. Μετά την καθολική επιτυχία του Joy as an act of resistance του 2018, οι Idles πλέον έχουν τον απόλυτο έλεγχο της κατάστασης, παρέα με όσο μυαλό και ταλέντο χρειάζεται για να το εκμεταλλευτούν. Ίσως οι πολύχρωμες κάλτσες, τα μουστάκια, οι καράφλες και τα πατομπούκαλα να προδίδουν τη προέλευση -και κατά πολλούς τη ποιότητα – ενός μεγάλου μέρους του πυρήνα των οπαδών τους, μα αυτό δε σημαίνει απόλυτα πως ο ντόρος γύρω απ’ το όνομα τους είναι μια εφήμερη μόδα/φούσκα που δεν αξίζει την προσοχή μας. Εξάλλου, όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά. Το Ultra Mono που μόλις κυκλοφόρησε είναι ακριβώς αυτό.
Φωτιά. Με την αγάπη και την ενότητα ως κίνητρο, το Ultra Mono θα κατακτήσει τον κόσμο με συνοπτικές διαδικασίες. Τα singles “Mr. Motivator” (πόσο Hives είναι αυτό;) , “A Hymn”, “Grounds”, “Model Village” που κυκλοφόρησαν κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών (με το “War” να ακολουθεί τις επόμενες μέρες) δεν άφησαν περιθώρια για αμφιβολίες. Το νέο τους album είναι ακριβώς αυτο που περιμένεις. Ένα καθηλωτικό μανιφέστο γεμάτο ενέργεια, σαρκαστικό χιούμορ και πάθος για τη ζωή. Ενω παραμένουν σταθεροί στον ήχο τους, αυτή τη φορά μια υποψία mainstream τσαχπινιάς την έχουν, χωρίς αυτό να χρεώνει στο παραμικρό την ταυτότητα τους. Ίσα ίσα, που αφήνουν στην άκρη τις παράξενες αρρυθμίες που χρησιμοποιούσαν κατά καιρούς στις συνθέσεις τους, προβάλλοντας μια ακόμη πιο φιλική version της τέχνης τους. Με λίγα λόγια, αν κάπου κάτι σε χάλαγε σ’ αυτούς τους τύπους, το Ultra Mono επαναφέρει την τάξη διεκδικώντας απανωτά repeat μέχρι το επόμενο album τους απαιτώντας να φωνάξεις ρυθμικά “Fuck you, I’m a lover” χωρίς αυτό να σου προκαλεί ίχνος ντροπής. Και τα καταφέρνει περίφημα. Album της χρονιάς; Μπορεί.
Αν και επικίνδυνα ρομαντικό, το παράτολμο εγχείρημα των Idles δείχνει να πετυχαίνει κερδίζοντας την απόλυτη αγάπη των fan τους, και όχι μόνο. Ultra μόνο. Εξάλλου, το punk rock δε προβάλλει απαραίτητα πως πρέπει να γίνουν όλα ρημαδιό για να πας παρακάτω. Έχεις και την επιλογή να δουλέψεις με το υλικό που ήδη έχεις, να του βάλεις μυαλό και με όπλο σου την επικοινωνία και την αλληλεγγύη να αλλάξεις τους κανόνες του παιχνιδιού. Αν και τα χρονικά περιθώρια δεν αφήνουν χώρο για τέτοιες πολυτέλειες, οι Idles προσπαθούν να κάνουν ακριβώς αυτό.