Να σας πω κάτι, έχω καιρό να γράψω, τί να κάνω; Υποχρεώσεις, δουλειές, μαλακίες, μην τα πολυλογώ, δεν με ξέρετε κιόλας οπότε δεν σας λέει και κάτι. Αυτό που θα έπρεπε να σας πει κάτι όμως είναι το φετινό New Long Fest. Και αν ήσασταν από αυτούς που είπαν ότι έχει 42 βαθμούς και “που να τραβηχτείς Νέα Μάκρη τώρα μωρέ”, εσείς χάσατε. Μπορεί να μην χάσατε το air condition σας, αλλά σίγουρα χάσατε μια φοβερή χρονιά για το New Long, και στην τελική από τις 7 και μετά που έπεφτε ο ήλιος πίσω από τα βουνά δεν ήταν και τόση η ζέστη. Για να μην τα πολυλογώ και να περάσουμε στο ζουμί, το ζουμί είναι ένα: το Σαββατοκύριακο στη Νέα Μάκρη περάσαμε πολύ όμορφα, με ωραίες μουσικές, ωραία παρέα και ωραία κοκτέιλ. Αφού λοιπόν πούμε για άλλη μια χρονιά ένα μπράβο στην διοργάνωση, πάμε και στις λεπτομέρειες.
Ανταπόκριση: Άρης Πολιτόπουλος / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (πλήρες photo report εδώ)
Ημέρα πρώτη:
Η πρώτη μέρα ξεκινάει με Sevengill οι οποίοι προέρχονται από μια τρομερή σεζόν, που θα λέγαμε αν ήταν ποδοσφαιρική ομάδα. Κυκλοφορία δίσκου, support στους Amenra, support στους Cult of Luna, καθώς και πολλά άλλα live – δεν το λες και λίγο. Δυστυχώς χάσαμε ένα μέρος του show τους λόγω κυκλοφοριακής συμφόρησης, αλλά όσο από το post metal τους προλάβαμε ήταν στα επίπεδα του αναμενόμενου με βάση την χρονιά και τα standards που οι ίδιοι έθεσαν. Οι 40 βαθμοί κελσίου, ο ντάλα ήλιος, καθώς και το υπόλοιπο line up της μέρας σίγουρα δεν τους βοήθησαν, και θα ταίριαζαν μάλλον καλύτερα στην δεύτερη μέρα, αλλά τίποτα από αυτά δεν τους σταμάτησε να μας δείξουν γιατί έχουν λάβει τέτοια αναγνώριση.
Συνέχεια με Bad Habits έθεσαν σαφώς περισσότερο τον party τόνο της μέρας και ήταν ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΙ. Τί να λέμε τώρα, το rock’n’roll τους έχει φοβερή ενέργεια την οποία αποτυπώνουν καταπληκτικά στην σκηνή. Άψογοι παικτικά, με τρομερή σκηνική παρουσία, προσεγμένες εμφανίσεις σε μια μουσική που το στυλ παίζει σημαντικό ρόλο, ήταν απολαυστικοί από την αρχή μέχρι το τέλος. Επειδή μου τελειώνουν τα επίθετα νομίζω πιάνετε το νόημα, και αν θέλετε να περάσετε καλά σίγουρα να πάτε σε ένα live Bad Habits.
Συνέχεια με τους Κροταλίας τους οποίους ακολουθεί αρκετά μεγάλο hype τα τελευταία χρόνια, το οποίο δεν θα πω ψέματα μάλλον ως μόνιμος κάτοικος εξωτερικού, εγώ το είχα χάσει (πάρα την εμφάνιση τους στο Rockwave πέρσι). Το punk rock τους είναι ιδιαίτερα ευχάριστο, και το κοινό το απόλαυσε και με το παραπάνω, καθώς ήξερε όλα τα τραγούδια απ’ έξω. Ομολογουμένως μουσικά όχι ακριβώς το στυλ μου, αλλά σίγουρα είναι μια μπάντα που ξέρει τι θέλει να παίξει και, ίσως πιο σημαντικό εν προκειμένω, ξέρει που και με ποιους στέκεται, και εκεί στεκόμαστε και εμείς.
Το ψυχεδελικό ροκ των The Steams ήρθε την κατάλληλη ώρα, αφού είχαμε φάει όλη τη ζέστη και ήμασταν… ζάντα, αλλά με τον ήλιο πλέον να πέφτει. Ηχητικά και θεματικά αρκετά κοντά σε μπάντες όπως Jefferson Airplane, Colour Haze ή τους δικούς μας Naxatras (αν και έχουν σχετικά παράλληλη πορεία χρονικά), και με δίσκο το 2022, μας ταξίδεψαν σε ένα σημείο που το χρειαζόμασταν. Ένα ιδιαίτερα έντονο και ενεργητικό show από μια μπάντα που, αν απολαμβάνετε τον ψυχεδελικό ήχο, πρέπει οπωσδήποτε να δείτε.
Οι Playgrounded μας έρχονται (όπως και εγώ) από την Ολλανδία, αν και από το Rotterdam και όχι το Leiden αλλά τί να κάνεις… και τί να πεις τώρα για μια μπάντα διεθνώς εδραιωμένη που έχει περιοδεύσει μαζί με τους The Ocean; Το alternative/progressive metal τους ήρθε και ταίριαξε παραδόξως περισσότερο από ό,τι περίμενα, ίσως λόγω της συνέχειας από τους Steams. Δυστυχώς ο ήχος δεν ήταν σύμμαχος τους, και κάποια ηχεία ακούγονταν κάπως μπουκωμένα. Μια μπάντα με τόσα ηλεκτρονικά στοιχεία και γενικότερα απαιτητικά ηχητικά μέρη σίγουρα χρειάζεται λίγο καλύτερο και καθαρότερο ήχο αλλά συμβαίνουν αυτά. Γενικώς μια χορταστική εμφάνιση, αλλά περιμένω να τους ξαναδώ και σε κλειστό χώρο.
Για τους Puta Volcano δεν χρειάζεται καμία εισαγωγή, τους γνωρίζουν όλ@. Με τρεις δίσκους στο ενεργητικό τους, κάλυψαν όλο το φάσμα της καριέρας τους, από grunge σε desert σε πιο κλασικό rock. Η frontwoman του σχήματος, Άννα, δεν έχει χάσει τίποτα από την ενέργεια της ως performer, και συνολικά όλη η μπάντα μας έδωσε αυτό που περιμέναμε. Να πω το κρίμα μου, βέβαια, περίμενα κάτι λίγο παραπάνω, αλλά ίσως φταίνε οι ψηλές απαιτήσεις που οι ίδιοι έχουν θέσει. Όχι ότι ήταν κακοί, το αντίθετο, όπως ήδη είπα, αλλά δεν ήταν και το κάτι παραπάνω.
Και για το κλείσιμο οι απόλυτοι, οι ημίθεοι, οι τιτανοτεράστιοι Planet of Zeus. Εδώ και αν δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα, αλλά θα πούμε γιατί κάθε τους εμφάνιση είναι το απόλυτο πάρτυ. Ακριβώς αυτό που χρειαζόταν για να τελειώσει η πρώτη μέρα του φεστιβάλ. Ο χώρος είχε γεμίσει πλέον, ο κόσμος περίμενε με αγωνία, και οι πρώτες νότες του “Macho Libre” δώσανε το σύνθημα να αρχίσει το πάρτυ. Ο Μπάμπης σε μεγάλα κέφια, φρόντισε να πειράξει και το κοινό που χρειάστηκε να φτάσει στο 4ο κομμάτι για να αρχίσει το crowd surfing, όλους εμάς που κοντεύουμε ή έχουμε φτάσει (εσείς, όχι εμείς) τα 40 και παλεύουμε να κοπανηθούμε ακόμα, και γενικά όποιον έβρισκε εύκαιρο και πείραγμα. Σε κομμάτια όπως το “Leftovers” ή το “Your Song” έγινε ο αναμενόμενος πανικός, και το φινάλε με “Vigilante” ήταν το ιδανικό κλείσιμο σε μια φοβερή πρώτη μέρα. Ο κόσμος έφυγε χαμογελαστός, και εμείς μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας για να ξανάρθουμε την επόμενη.
Ημέρα δεύτερη:
Τυπικά η (πιο) μέταλ μέρα του φεστιβάλ αν μπορεί κανείς να το πει έτσι. Εκκίνηση με The Vulcan Itch, μια ελληνική super band που είπε και η Παπαδάκη (πίσω από όλες τις φωτογραφίες, ντε), με μέλη που έχουν προϋπηρεσία σε Lucky Funeral, Blame Kadinsky και Andromeda Movement. To heavy rock τους ήταν ιδανικό για να ξεκινήσει η μέρα, ταίριαζε απόλυτα με ζέστη και τον ήλιο, και πάρα τον ιδρώτα μας έκαναν να περάσουμε πολύ καλά. Μια ανερχόμενη μπάντα που σίγουρα έχει πολλά να δώσει.
Οι Euphrosyne ήταν ένα από τα συγκροτήματα που ήθελα πολύ να δω και δε με άφησε διόλου απογοητεύμενο, παρόλο που το post-black/doom τους σίγουρα δεν βοηθήθηκε από τον αέρα και τον ήλιο. Μια μπάντα που σίγουρα ακούγεται καλύτερα σε κλειστό χώρο, απέδωσαν τα μέγιστα, και σίγουρα έχουν πολλά ακόμα να δώσουν στην σκηνή. Με έναν φοβερό δίσκο στο ενεργητικό τους (“Keres”), και πάθος για σκοτάδι, θα μας απασχολήσουν και στο μέλλον.
Το θορυβώδες “μαθηματικό” rock των Mammock ήρθε για να κάνει φοβερό σαματά και τα κατάφερε. Ο κόσμος ήδη είχε αρχίσει να μαζεύεται, η ζέστη δεν τους εμπόδισε, και τα σπάσανε στην σκηνή (και μεταφορικά και κυριολεκτικά καθώς φαίνεται να θρηνήσαμε μια βάση μικροφώνου) και με το παραπάνω. Δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά ακόμη, αν έχετε την ευκαιρία να τους δείτε ζωντανά να το κάνετε. “Μαμοκάρα στα δύσκολα” που διαβάσαμε και κάπου αλλού.
Blame Kandinsky για τη συνέχεια, μια μπάντα στο ζενίθ της, προερχόμενοι από μια εκτενή διεθνή περιοδεία, και παρά την κούραση απέδωσαν φοβερά το απαιτητικό mathcore τους. Είχα κάποια χρόνια να τους δω ζωντανά και είχα ξεχάσει πόσο έντονα είναι τα live τους. Απόλυτη παράνοια, υψηλή ένταση, συνεχές κοπάνημα, και μια μπάντα δεμένη και προβαρισμένη όσο ποτέ, μας άφησαν απόλυτα ικανοποιημένους.
Τους old school death metallers Abyssus δεν είχε τύχει να τους δω ποτέ, παρότι είναι ενεργοί από το 2012. Με σαφή έμφαση του set τους στο περσινό “Death Revival”, και με το old school attitude διάχυτο, μας έκαναν να νιώσουμε κάτι από Possessed που θα ακολουθούσαν μέσα στην εβδομάδα. Πολύ δεμένη μπάντα και με πολύ όρεξη μας έδωσαν ακριβώς το παραδοσιακό death metal που υπόσχονται.
Βιάζομαι ωστόσο λίγο γιατί θέλω επιτέλους να περάσω στην μπάντα που μας έδωσε την, κατά την ταπεινή μου άποψη, καλύτερη εμφάνιση του φεστιβάλ, και δεν είναι άλλη από τους Allochiria. Είμαι προκατειλημμένος; Ίσως. Είμαι fan boy; Ίσως. Είναι ακριβώς η μουσική που απολαμβάνω; Ίσως, οκ όχι ίσως εδώ. Αλλά να σας πω κάτι, ήταν καταπληκτικοί, τί να κάνουμε τώρα! Με το καινούριο “Commotion” στην φαρέτρα τους, ο πιο σκληρός και in your face δίσκος της καριέρας τους, μας άρπαξαν όντως από τα μούτρα και δεν μας άφησαν μέχρι να κλείσει το set. Με μια Ειρήνη που τα έδωσε όλα στην σκηνή, με μια μπάντα σφιχτή σαν γροθιά, οι Allochiria αξίζουν όλα όσα έχουν καταφέρει και ακόμα περισσότερα. Αν δεν τους έχετε δει, δείτε τους. Αν ακούτε post και δεν τους έχετε ακούσει, τι να πω; Ακούστε τους. Συγνώμη Σάκη, αλλά οι Allochiria ήταν η τοπ εμφάνιση του διημέρου.
Και αφού ζήτησα προκαταβολικά συγνώμη, το κλείσιμο της Κυριακής και του φεστιβάλ γενικότερα ήρθε με την πρώτη εμφάνιση του Sakis Tolis ως σόλο καλλιτέχνης στην Αθήνα. Εντάξει ποιος είμαι εγώ να μιλήσω για τον Σάκη και την γιγαντιαία καριέρα του; Με τον πρώτο του προσωπικό δίσκο το 2022, εξέφρασε μια πιο doom πλευρά της μουσικής τους προσωπικότητας, και μας την παρουσίασε με ιδιαίτερη όρεξη στο New Long. Ταυτόχρονα ο κόσμος ήθελε και Rotting Christ, πως να μην άλλωστε, και δεν απογοήτευσε ούτε τους νέους αλλά ούτε τους παλιούς οπαδούς, ειδικά με το “Non Serviam” για φινάλε.
Και κάπως έτσι, με τον ιδανικό τρόπο, έκλεισε και το New Long Fest 2023. Αξίζουν για μια ακόμα φορά πάρα πολλά συγχαρητήρια σε όλους όσους συμμετέχουν στην διοργάνωση, για ένα εκπληκτικό φεστιβάλ, για την δημιουργία ενός φοβερού line up, για την αψεγάδιαστη οργάνωση του χώρου, και συνολικά για μια υπέροχη εμπειρία. Εδώ και 10 χρόνια, κάθε χρόνο το New Long Fest είναι μια σταθερά στην μουσική πραγματικότητα του σκληρού ήχου και μακάρι να είναι άλλα τόσα και άλλα τόσα. Θα τα πούμε και του χρόνου, και του παραχρόνου, και γενικά θα τα πούμε. Καλό υπόλοιπο μουσικό καλοκαίρι!
