Λοιπόν, το Death Revival είναι γαμώ τους δίσκους. Νέτα σκέτα. Από όλες τις πλευρές. Ξεκινάω από τα εύκολα. Μόλις δεύτερο full-length των Αθηναίων Abyssus, και αν δε σας το έλεγα και δεν ξέρατε την μπάντα, μάλλον δε θα το μαντεύατε. Πάμε παρακάτω. Γράφει 32 λεπτά, και περιέχει εφτά κομμάτια. Εμένα ήδη αυτό με βάζει στην ακρόαση παραπάνω από θετικά. Όπως τα βλέπω εγώ τα πράγματα, ένας δίσκος οφείλει να είναι μια συγκεκριμένη καλλιτεχνική πρόταση, και όχι «έχουμε μαζέψει 15 κομμάτια, ας βάλουμε όσα χωράνε σε ένα CD να τα βγάλουμε». Όχι άλλοι 50λεπτοι δίσκοι με άλλα λόγια, αλλά άντε και αυτό είναι δικό μου κόλλημα. Πίσω στο προκείμενο, δεν υπάρχει ούτε ένα filler στο Death Revival. Όχι κι άσχημα έτσι; Ιδανική διάρκεια, καλλιτεχνική ωριμότητα και συν τοις άλλοις, σταθερά υψηλή ποιότητα. Τι άλλο έχουμε;
Έχουμε Obituary. Κυρίως στη φωνή, αλλά και στην νοοτροπία. Αυτό όπως εύκολα μαντεύετε σημαίνει ότι οι Abyssus παίζουν death metal παλαιάς κοπής, έτσι; Ούτε blasts του σκοτωμού, ούτε brutal του βόθρου. Θυμάστε το death metal παλιά, που ήταν το πιο πειραγμένο ξαδερφάκι του thrash; Αυτό. Τα φωνητικά είναι άψογα, αλλά με ευθείες επιρροές από Obituary δε θα μπορούσαν να είναι και αλλιώς. Το πρώτο riff όμως του Metal of Death που βάζει τον δίσκο είναι εύκολα από τα καλύτερα thrash riffs που έχω ακούσει τελευταία και αυτό στις μέρες μας δεν είναι καθόλου μα καθόλου δεδομένο. Το εννοώ ότι ο δίσκος σε κερδίζει από την αρχή. Παρακάτω;
Παρακάτω το απόλυτο death metal χάος. Και είναι πραγματικά τρομερό το πώς το Death Revival καταφέρνει ενώ είναι απίστευτα καλοπαιγμένο, ενώ μας παρουσιάζεται με μια εξαιρετική, πεντακάθαρη παραγωγή, να είναι και πάλι σχεδόν ανεξέλεγκτο ηχητικά. Είπαμε, η νοοτροπία των Αθηναίων είναι παλιομοδίτικη και το thrashόψυχο death metal τους σου πετάει στη μούρη χωρίς κανένα έλεος εκρηκτικά ξεσπάσματα, mid tempo περάσματα και εξαιρετικά τοποθετημένα solos, σχεδόν χωρίς ανάσα. «Ναι μωρέ, εντάξει, αλλά δεν είναι λίγο προβλέψιμα όλα αυτά;» σας ακούω να ρωτάτε. Χεχε. Αρχικά όχι, δεν είναι. Αλλά ακόμα κι έτσι, αρκεί να φτάσετε στο πέμπτο κομμάτι ονόματι Genocide το οποίο μπαίνει με Ποντιακή – αν δεν κάνω λάθος – λύρα.
Τελικά ξέρετε τι μου αρέσει πιο πολύ στο Death Revival; Ότι είναι ένας δίσκος που δε χρειάζεται να πεις πολλά πράγματα για να τον περιγράψεις. Είναι ένας πολύ καλός death metal δίσκος. Θεωρήστε πώς όσα έγραψα παραπάνω έχουν ενημερωτικό χαρακτήρα. Η κριτική στην ουσία της είναι αυτή. Ένας πολύ καλός death metal δίσκος. Αν δεν αρκεί αυτό, τότε δε ξέρω τι άλλο χρειάζεται.