Η Τετάρτη που μας πέρασε ήταν αφιερωμένη στους Cult of Luna. Το συγκρότημα από τη Σουηδία στην τελευταία στάση της περιοδείας του, ήρθε να μας θυμίσει γιατί είναι μια τόσο μεγάλη μπάντα και να κατεδαφίσει το Fuzz Club με τα ογκώδη riffs και τις ψυχεδελικές ατμόσφαιρες. Πάντα στο υψηλότερο επίπεδο, το συγκρότημα δεν μπορούσε να μη δείξει ότι ήταν κουρασμένο μετά από μία μεγάλη περιοδεία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι περιοδείες καταπονούν σωματικά και ψυχολογικά τα συγκροτήματα.
Ανταπόκριση: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος & Αναστασία Παπαδάκη Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (πλήρες photo report εδώ)
Εγώ με το instrumental δεν τα πάω καλά. Μπορώ βέβαια να εκτιμήσω την καλή μουσική, οπότε και θα πω ότι το post metal των Sevengill δε μου πέρασε απαρατήρητο. Με εμφανείς επιρροές από Neurosis και Isis, το τρίο σίγουρα κέρδισε το λιγοστό -δυστυχώς- κοινό που μπόρεσε και ήρθε νωρίτερα (καθημερινή γαρ) κερνώντας βαριά κι ασήκωτα riffs από την παρθενική τους δισκογραφική δουλειά “Atem”. (Α.Π.)
Λίγο μετά τις οκτώ ανέβηκαν στη σκηνή του Fuzz οι Calyces. Το συγκρότημα ανέβηκε με αέρα και αυτοπεποίθηση για να μας παρουσιάσει το υλικό του και πιστεύω ότι κέρδισαν αρκετούς fans μετά από αυτό το live. Progressive\post metal με ευθείες αναφορές στο math παρακλάδι του. Υπήρχαν σημεία που θύμισαν Mastodon, μάλλον λόγω των διφωνιών ή των καταιγιστικών drums πίσω από τις ιδιαίτερες μελωδίες. Στον λίγο χρόνο που είχαν, στάθηκαν αξιοπρεπέστατα στο ρόλο του support των Cult of Luna. Κάποια στιγμή θα κυνηγήσω σίγουρα να δω ένα δικό τους live, που θα έχουν περισσότερο χρόνο να παίξουν το υλικό τους. (B.Γ.)
Με την ηλεκτρονική εισαγωγή του “Cold Burn” οι Cult of Luna ανέβηκαν στην σκηνή χωρίς περιττά σταριλίκια και εισαγωγές. Με άψογο ήχο και φοβερή όρεξη ξεκίνησαν με τις τελευταίες στιγμές της δισκογραφίας τους. Έχουμε βρεθεί σε αρκετά live, που το πρώτο μέρος είναι αυτό που αναγκαστικά παίζει το συγκρότημα τραγούδια από τους τελευταίους δίσκους και το κοινό περιμένει υπομονετικά να αρχίζει να ακούει κομμάτια από παλιότερες στιγμές. Στην περίπτωση των Cult of Luna δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Η τελευταία άτυπη τριλογία “Dawn To Fear”, “The Raging River”, “The Long Road North” πέρα από το γεγονός ότι έχει λάβει διθυραμβικές κριτικές, συναυλιακά το υλικό απογειώνεται και δεν υπολείπεται σε τίποτα από το παλιότερο υλικό του σχήματος.
Όπως ανέφερα και στην αρχή του review, ήταν φανερό ότι το συγκρότημα ήταν αρκετά κουρασμένο. Η φωνή του Johaness Persson ακουγόταν ταλαιπωρημένη, αλλά και ο εξοπλισμός τους είχε αρκετά θέματα. Κατά την διάρκεια του “Dim”, η κιθάρα του Persson δεν ανταποκρινόταν και ο ήρωας roadie, εκτός από το συνεχές άγχος να ξεμπλέκει το καλώδιο, μέσα σε λίγα λεπτά του άλλαξε καλώδια και κιθάρα.
Όπως είχα περιγράψει και στο αφιέρωμα που έγραψα πριν από μερικές ημέρες, οι Cult of Luna είναι από τα πιο συνεπή συγκροτήματα και δεν έχουν ούτε μια αδύναμη στιγμή στη δισκογραφία τους. Έτσι και το live της Τετάρτης δεν είχε κανένα αδύναμο σημείο. Ακόμα και το γεγονός της κούρασης, το ανέφερα γιατί μετά από τόσες φορές που τους έχω δει, μπορώ να καταλάβω πολύ μικρές διαφορές στην απόδοσή τους. Ήταν μια πανέμορφη βραδιά…μέχρι την επόμενη φορά. (Β.Γ.)
Μάλλον η απαγόρευση του καπνίσματος στους συναυλιακούς χώρους θα γίνει μόνιμη και προσωπικά είναι κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα. Ωστόσο, καλό θα ήταν το προσωπικό security των χώρων να καταλάβει ότι δεν είναι ωραίο να μιλάει άσχημα και με έντονο τρόπο σε κάποιον που βλέπει να ανάβει τσιγάρο. Οι καιροί είναι λίγο περίεργοι και όλοι είμαστε στα κόκκινα. Δεν χρειάζεται αντί να είμαστε σε έναν χώρο και να περνάμε καλά, να χαλάμε τις βραδιές μας. (Β.Γ.)
