In Orbit and not In Silence
Η φερόμενη ως γκαντέμικη Παρασκευή και 13 αποδείχτηκε πολύ τυχερή μέρα για όσους βρέθηκαν στο Gagarin 205 για την παρουσίαση του EP των Mother of Millions, Orbit, συνοδεία των πολλά υποσχόμενων Church of the Sea. Η καλή μουσική και οι καλοί μουσικοί πρωταγωνίστησαν, η συγκίνηση έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη και κορυφώθηκε ξεσπώντας με ασταμάτητα sing-alongs, με χειροκροτήματα, με… ηχηρή αγάπη.
Ανταπόκριση: Μυρτώ Ραμμοπούλου / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
Φτάνω και οι Church of the Sea βρίσκονται ήδη επί σκηνής για δύο τραγούδια (φάουλ μου, αλλά δουλειά…). Θα είμαι ειλικρινής: δεν ενθουσιάστηκα όσο περίμενα. Όταν έγραψα παραπάνω, ότι είναι πολλά υποσχόμενοι, το εννοώ απόλυτα και η σκέψη αυτή βασίζεται στην ακρόαση των album τους. Και κυρίως του Odalisque. Στο συγκεκριμένο live, ωστόσο, δεν πήρα αυτό που περίμενα. Ενώ μπορούσα να βάλω πολλά “τικ” στο performance τους (καλή μουσική, εξαιρετική τραγουδίστρια, καλός ήχος), κάτι έλειπε που δεν επέτρεψε να γίνει και το “κλικ”. Για εμένα, ενώ ηχητικά ήταν άψογοι, δεν κατάφεραν να αναπαράγουν την ατμόσφαιρα που έχουν δημιουργήσει στουντιακά. Η οποία, θα μου πεις, πόσο εύκολο είναι να αναπαραχθεί;
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, θεωρώ ότι με ελάχιστα προσεγμένο light show, το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ διαφορετικό. Η μουσική τους και ο τρόπος που υπηρετούν τον dark, doom, shoegaze-y ήχο είναι ειλικρινά πολύ καλός, όμως σε ένα live δεν αρκεί αυτό. Θα κρατήσω το feedback που έλαβα από τον περίγυρο ότι θα έπρεπε να τους είχα δει στην Αγγλικανική Εκκλησία και ότι δεν ήταν και η πλέον αντιπροσωπευτική εμφάνισή τους και σίγουρα θα συνεχίσω να τους ακούω. A bad (?) day ain’t a bad life.
Και τώρα το δύσκολο κομμάτι. Οι Mother of Millions είναι ένα συγκρότημα που έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές την ικανότητά του να κάνει deliver on stage. Το live της Παρασκευής ήταν αντικειμενικά ένα δύσκολο συναισθηματικά εγχείρημα, καθώς δεν ήταν μόνο η επιστροφή στη σκηνή μετά την πανδημία (πες αυτό είχε γίνει ήδη στη Θεσσαλονίκη), αλλά και συγκεκριμένα η επιστροφή στο Gagarin 205, όπου είχαν παρουσιάσει το Artifacts, σε μία από τις κορυφαίες στιγμές της μέχρι τότε πορείας τους. Δεν θα αναμασήσουμε τα όσα έχουν ήδη γραφτεί πριν τη συναυλία. Χωρίς να ξεχνάμε, είμαστε εδώ για να «γιορτάσουμε» τους Mother of Millions όπως είναι τώρα. Με τη σφήνα του Laurence Bergström (Poem) στο μπάσο στη θέση του Πάνου Πρίφτη (εκτάκτως) βέβαια, αλλά ναι, αυτό! Με μια playlist που κάλυψε σχεδόν όλη (πλην του Human που εκπροσωπήθηκε με μόνο ένα κομμάτι) τη δισκογραφία τους, το συγκρότημα κυριολεκτικά σάρωσε το Gagarin. Ξεκίνησαν με το “Amber”, μας πήγαν κατευθείαν στα «βαριά» του Sigma: “Spiral”, “Silence” και “Collision” (Κώστα Κωνσταντινίδη, ο απόκοσμος ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας ως «τσέλο» είναι ο ήχος της ψυχής μας που σκίζεται). Με το “Their Passage Their Light” περάσαμε στα “Where Do We Go From Here” , “Orbit” και “Soma” -θεοί, τί τραγούδι!-, όπου απλά κοιτούσαμε χαζεμένοι τον Γιώργο Προκοπίου να δίνει ρεσιτάλ. Εντάξει, το παιδί δεν υπάρχει, τί να λέμε τώρα; Και spot on στο τόνο και υπέροχη ερμηνεία. Ακολούθησαν τα αγαπημένα “Rite” και “Anchor” κι ύστερα μουδιάσαμε ακούγοντας τον Γιώργο Μπουκαούρη (drums) στα πλήκτρα, πριν παίξουν την εξαιρετική διασκευή του “No Light No Light” των Florence and the Machine. (Άλλο ένα kudos στον Γιώργο Προκοπίου και ένα και στον Γιώργο Μπουκαούρη που μονίμως παίζει παπάδες).
Και μετά το “Artefact”. Εκεί που δώσαμε όλοι την ψυχή μας, πάνω και κάτω από τη σκηνή. Τραγουδήσαμε τον κάθε στίχο, κρατήσαμε το χορωδιακό μας «ωω» όσο πιο πολύ αντέχαμε. Κι ήταν πολύ. Ξανά και ξανά και ξανά. Προσωπικά δεν έχω βιώσει ξανά σε live τέτοια ανατριχίλα, τέτοια ανάγκη σύνδεσης μουσικών και κοινού, τέτοια διάθεση κοινού να πει σε καλλιτέχνη «είμαι εδώ για εσένα, μαζί σου». Κι αλίμονο, αφού αν κρίνει κανείς το πάθος με το οποίο τραγουδούσε ο κόσμος τους στίχους σε όλα τα τραγούδια, τότε μάλλον ήμασταν εκεί γιατί και οι Mother of Millions έχουν υπάρξει «εκεί» για εμάς. Με τα τραγούδια τους, τη μουσική τους, με την προτροπή «Rise-Evolve», με την αξιοπρέπεια και τη διακριτική τους δύναμη, να μας θυμίζουν να συνεχίζουμε, να μην «πετάμε χαμηλά». Και φυσικά μας το τραγούδησαν κλείνοντας με το “Rome”, όχι σε piano version όπως το συναντάμε στο Orbit, αλλά full ηλεκτρισμένο, δυναμικό, ισοπεδωτικό. Όπως οι ίδιοι οι Mother of Millions.
Η παρουσίαση του Orbit δεν ήταν μια τυπική παρουσίαση. Ήταν μια ηχηρή δήλωση παρουσίας. Οι Mother of Millions μας έδωσαν το πιο όμορφό τους live, μια εμπειρία σχεδόν εξιλεωτική. Ήταν λες και μια συστολή δύο χρόνων, εκτονώθηκε όσο κρατάει ένα setlist, με μια άγρια χαρά που έκανε τα χέρια μας να ανοίξουν προς τη σκηνή και τα στόματά μας να φωνάξουν τους στίχους των τραγουδιών που μας είχαν λείψει. Από μια μπάντα που μας είχε λείψει. Mother of Millions, καλώς ήρθατε πίσω.
