Οι Mother of Millions είναι εδώ. Ζήτω οι Mother of Millions.
Ο τρόπος που δένουν το Where Do We Go From Here με το Orbit, τα δύο πρώτα κομμάτια του EP, είναι υποδειγματικός και καθηλωτικός. Η μουσική τους, συγκινητική, επιβλητική και εξελιγμένη, δε σου αφήνει απολύτως καμία αμφιβολία για το αν το συγκρότημα μπορεί ή έχει κάτι ακόμα να πει. Απαντούν οι ίδιοι στο ερώτημα που θέτουν: μόνο ψηλά.
Η μουσική τους πορεία συνεχίζεται ποιοτικά αδιάλειπτη. Οι Mother of Millions παράγουν έναν απόλυτα δικό τους ήχο, χαρακτηριστικό και αναγνωρίσιμο, σε βαθμό που ακόμα και το No Light No Light των Florence and The Machine, διασκευασμένο, ακούγεται σαν δική τους σύνθεση και όχι σαν «άλλο ένα cover» που έχει έρθει στα μέτρα της μπάντας, αλλά παραμένει διακριτό στοιχείο του συνόλου στο οποίο εντάσσεται. Γυρίζω πίσω για να υπερθεματίσω για το ότι θεωρώ, ειλικρινά, κορυφαία την τροπή που παίρνει το Orbit μετά την μετατροπία που του προσδίδει έναν χαρακτήρα soundtrack ταινίας του James Bond, και ύστερα μέσω post- rock αισθητικής οδηγείται πίσω στο Where Do We Go From Here. Κι αν αυτό, μουσικά και στιχουργικά, μοιάζει να είναι το βήμα πριν τη μετάβαση, η πραγματική «γέφυρα» από το πριν στο τώρα, η απόλυτα καθαρτική στιγμή του EP, είναι η πιανιστική εκδοχή του Rome. Αν και στην αρχή “άκουσα” Einaudi και μου φάνηκε κάπως cheesy, αυτό δεν ήταν πάρα για λίγα δευτερόλεπτα και στη συνέχεια το συναισθηματικόμετρο χτύπησε κόκκινο. Ερχόμενο από το τρίτο τους album Sigma (ViciSolum Productions, 2017), το “Rome” αποκτά μια λιγότερο δυναμική version, σε επίπεδο ηχητικού «θορύβου», που, όμως, έχει έναν τελείως διαφορετικό τρόπο να σε κατακτά και να γεμίζει ακουστικά τον χώρο.
Η επιστροφή των Mother of Millions σηματοδοτεί μια πολλά υποσχόμενη συνέχεια. Η τελεία που αναπόφευκτα μπήκε μετά την κυκλοφορία του Artifacts (ViciSolum Productions, 2019) και την απώλεια του Μάκη Τσαμκόσογλου, ευτυχώς δεν σήμανε το οριστικό τέλος του συγκροτήματος. Οι αρετές των υπόλοιπων μελών της μπάντας στέκονται απόλυτα ικανές να κάνουν πραγματικότητα το μότο Rise-Evolve και, πράγματι, μας δίνουν ένα ακόμα αριστούργημα, έστω και μικρής κλίμακας. Το επικό στοιχείο και οι triumphant κορυφώσεις τους αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά των συνθέσεών τους και είναι πραγματικά μαεστρικός ο τρόπος που τα κομμάτια τους οδηγούνται σε αυτές, χωρίς -μέσα στην υπερβολή τους- να είναι εν τέλει υπερβολικά. Αυτή είναι, για εμένα, η υπέροχη αντίφαση των Mother of Millions. So, Rise, Evolve and never fly low.