Τι να πούμε για τους In Flames που να μην έχει ήδη ειπωθεί πολλάκις; Έχουν προκαλέσει τον διχασμό στο κοινό τους όσο λίγοι, κάτι που μόνο οι μεγάλες μπάντες μπορούν να το καταφέρουν σε τέτοιο βαθμό. Υπήρξαν πρωτεργάτες στο μελωδικό death metal και όταν πια δημιούργησαν σχολή, άλλαξαν ρότα, εξέλιξαν την μουσική τους και συνέχισαν να μας προσφέρουν μουσικάρες. Με αφορμή λοιπόν την επίσκεψή τους στην Ελλάδα και το Release Athens στις 7 Ιουνίου, ας θυμηθούμε την μέχρι τώρα δισκογραφία τους και ας προσπαθήσουμε να την βάλουμε σε μια “σωστή” σειρά.
Battles (2016): Ο δίσκος που ίσως έχει φάει το περισσότερο hate. Προσωπικά τον γουστάρω αρκετά και συχνά ανατρέχω σε αυτόν για να ακούσω κομμάτια όπως το ομότιτλο, το “Underneath My Skin”, το “Through My Eyes”, το “Drained” και το κολλητικό bonus track “Us Against the World”.
Siren Charms (2014): Γενικά άνευρο album με πολλά σκαμπανεβάσματα. Παρόλα αυτά έχει και τις ομορφιές του μέσα όπως τα “Paralyzed”, “Through Oblivion”, Everything’s Gone” και “With Eyes Wide Open”.
Sounds of a Playground Fading (2011): Σαφώς κατώτερος δίσκος σε σχέση με τους προκατόχους του, στο σύνολό του όμως είναι μία τιμιότατη δουλειά που ακούγεται ευχάριστα. Highlight εδώ το πανέμορφο refrain του “Where the Dead Ships Dwell”.
I, the Mask (2019): Ένας πολύ ωραίος δίσκος που περιλαμβάνει και πιο δυνατές στιγμές που κλείνουν το μάτι στην 00’s εποχή των Σουηδών (“I Am Above”, “Call My Name”, “Voices”), αλλά και πιο pop κομμάτια (“This is Our House”, “We Will Remember”, “Stay With Me”).
Foregone (2023): Ο τελευταίος δίσκος των In Flames που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες. Αποτελεί ένα πολύ όμορφο flashback στη μέχρι τώρα δισκογραφία τους, μέσα από το οποίο κατάφεραν να ανακτήσουν πολλούς από τους παλιούς τους οπαδούς, αλλά και να κερδίσουν νέους. Άνετα ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει μετά το “A Sense of Purpose”.
Lunar Strain (1994): Το μαγικό ταξίδι ξεκίνησε μέσα από αυτόν τον δίσκο, στον οποίο συναντάμε τον Mikael Stanne πίσω από το μικρόφωνο. Μπορεί να απέχει πολλά χιλιόμετρα από τα μετέπειτα έπη των Σουηδών, δεν παύει όμως να αποτελεί μία πολύ όμορφη αρχή για μία από τις καλύτερες μπάντες που έχει γεννήσει η μουσική που αγαπάμε.
Soundtrack to Your Escape (2004): Σκεφτείτε πόσο δυνατή δισκογραφία έχει αυτή η μπάντα για να βρίσκεται στην όγδοη θέση αυτό εδώ το μικρό έπος. Ειδικά το πρώτο μισό του album είναι φωτιά και λάβρα.
Reroute to Remain (2002): Η αλλαγή κατεύθυνσης που ξεκίνησε με το “Clayman” ολοκληρώθηκε επίσημα με το “Reroute to Remain”. Τρομερός δίσκος με μερικά από τα καλύτερα και πιο underrated κομμάτια που έχουν γράψει οι In Flames. Προσωπικά ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω την πρώτη φορά που άκουσα την refrain-άρα του “Free Fall”.
Come Clarity (2006): Οι In Flames έχουν γράψει μερικά από τα δυνατότερα και πιο κολλητικά refrains στην metal και το “Come Clarity” είναι μία απόδειξη αυτού. Χωρίς πολλά λόγια ένας από τους καλύτερους δίσκους του μοντέρνου σκληρού ήχου.
Α Sense of Purpose (2008): Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος δίσκος της μετά-Clayman εποχής, σίγουρα όμως είναι ο πιο ευκολοάκουστος και ο πιο catchy, που άνετα μπορεί να αγαπηθεί ακόμα και από αυτούς που δεν έχουν καμία επαφή με την μπάντα. Refrain-άρες, στιχάρες (“You’ll receive what you give and this is like nothing, I feel like shit, but at least I feel something”), μελωδιάρες και ένας Anders εξαιρετικός, όπως πάντα.
Whoracle (1997): Τρίτο album και φαρμακερό. Το βάρος που είχε να σηκώσει στις πλάτες του το “Whoracle” ήταν τεράστιο, μιας και ο προκάτοχός του είχε ήδη καβατζώσει την κορυφή. Όμως τα κατάφερε περίφημα. Οι In Flames εδώ εξέλιξαν τον ήχο τους, τελειοποίησαν τις μελωδίες τους και κυκλοφόρησαν έναν δίσκο-κόσμημα για το ευρωπαϊκό metal.
Clayman (2000): Το τέλος μιας εποχής ή η αρχή μιας καινούριας; Αλήθεια ποιος νοιάζεται; Από όποια πλευρά και να το δεις το “Clayman” είναι ένα αριστούργημα. Ήταν χρόνια μπροστά από την εποχή του και για αυτό πάντα θα ακούγεται φρέσκο, όσα χρόνια και να περάσουν.
Colony (1999): Λίγο πριν μπούμε στη νέα χιλιετία οι In Flames φρόντισαν να κυκλοφορήσουν άλλο ένα έπος που έμελλε να επηρεάσει γενιές συγκροτημάτων. Η χρυσή τομή μεταξύ επιθετικότητας και μελωδίας. Καθαρό δεκάρι!
The Jester Race (1996): Τι να πει κανείς για αυτό το έργο τέχνης; Χωρίς δεύτερες σκέψεις ανήκει στην Αγία Τριάδα του Σουηδικού μελωδικού death metal, παρέα με “Slaughter of the Soul” και “The Gallery”. Ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες και γεννήθηκε αυτός εδώ ο δίσκος. Τρομεροί στίχοι, παρέλαση από riffs, μελωδίες που παραδίδουν μαθήματα και αρμονικές στις κιθάρες. Τα πάντα εν σοφία εποίησαν και για αυτό δικαίως θεωρείται από πολλούς το απόλυτο album του melodeath.
