Ας βγάλουμε λίγο από το δωμάτιο τον ελέφαντα, που λέει ότι οι In Flames δεν παίζουν πια μελωδικό death metal. Aυτό, καλώς ή κακώς ισχύει εδώ και σχεδόν μια δεκαετία. Δεν ξέρω αν έχει κανένα νόημα να λέμε ότι όσοι γούσταραν τους In Flames των “The Jester Race”, “Whoracle”, ή “Reroute to Remain”, δεν θα βρουν εδώ αυτό που ψάχνουν. Όποιος ελπίζει σε τέτοια επιστροφή στις ρίζες, μάλλον θα πρέπει απλά να ξεθάψει τους παλιούς του δίσκους, γιατί οι In Flames δεν έχουν σκοπό να το κάνουν. Από το “Come Clarity” (ειρωνικά;) έχουν θέσει πορεία προς τον πιο εύπεπτο alternative mainstream σκληρό ήχο και δεν έχουν σκοπό να το αλλάξουν. Τους δικαιώνει όμως το αποτέλεσμα;
Ας είμαστε ρεαλιστές, τα “Siren Charms” και “Battles” ήταν στα όρια της χρυσής μετριότητας. Ειδικά το πρώτο είναι μια από τις πλέον ανέμπνευστες προσπάθειες της μπάντας. Το δεύτερο χάρηκε μεγαλύτερης αποδοχής και ειδικά από την μερίδα των οπαδών που προτιμάει αυτήν την εκδοχή των In Flames, αγαπήθηκε ιδιαιτέρως. Να πω ότι ανήκω σε αυτούς, θα πω ψέματα ,ωστόσο, αλλά προσπαθώ να παρακολουθώ αντικειμενικά την πορεία της μπάντας, καθώς είναι από αυτές που χαρακτήρισαν έναν ολόκληρο ήχο. Το νέο πόνημα τους, λοιπόν, “I, The Mask”, έρχεται να πιάσει το νήμα ακριβώς εκεί απ’ όπου το άφησε το “Battles”. Ο Anders Fridén, με νέο κούρεμα, κάνει επίδειξη των φωνητικών του ικανοτήτων, καθώς η έκταση της φωνής του είναι η μεγαλύτερη που μας έχει δείξει ως σήμερα. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που μπορεί κανείς να πει ότι η μουσική παίζει δεύτερο ρόλο, απλά ως υποστηρικτική στον Anders. Επίσης, πρέπει να σημειωθεί ότι η παραγωγή του δίσκου είναι κυριολεκτικά αψεγάδιαστη. Αυτό έλειπε βέβαια, καθώς στα credits έχουμε τα υπερ-ονόματα Howard Benson (P.O.D., Hoobastank, Santana κ.α.) στην παραγωγή, Ted Jensen (Evanescence, Green Day, Alice In Chains, James Taylor κ.α.) στο mastering, και Chris Lord-Alge στη μίξη.
Μουσικά τώρα, δυστυχώς, το “I, The Mask” πάσχει από την ασυνέπεια των τελευταίων δίσκων. Υπάρχει μεγάλη ποιοτική διαφορά ανάμεσα στα κομμάτια, αλλά πολλές φορές ακόμα και σε σημεία των ίδιων κομματιών. Πάρτε για παράδειγμα το εναρκτήριο “Voices”, ένα από τα καλύτερα του δίσκου. Ξεκινάει με ένα πολύ δυνατό riff, staccato groove και ένα feeling που σου θυμίζει εποχές “Come Clarity”. Και πάνω που χτίζει έναν κορμό, έρχεται το απόλυτα αδιάφορο riff ενός ρεφρέν, που προσπαθεί πολύ για να είναι catchy, αλλά εν τέλει απλά ρίχνει το κομμάτι. Από τη μια ο δίσκος περιέχει κομμάτια όπως το “I Am Above”, που βγάζει πολύ νεύρο και νομίζω ότι είναι αυτό που προσπαθούν να πετύχουν οι In Flames συνολικά με τους τελευταίους δίσκους. Από την άλλη περιέχει το απαράδεκτο “(This Is Our) House”, μια προσπάθεια για ένα συναυλιακού τύπου άσμα, που μάλλον θα ήθελαν να έχει κεντρικό ρόλο στα live τους. Δυστυχώς η μέτρια συνθηματικού τύπου αρχή, τα αχρείαστα «βαθιά» φωνητικά που σπάνε το αδιάφορο κουπλέ, και ένα ρεφρέν ,που δεν συγκινεί κανέναν, συνθέτουν το χειρότερο ίσως κομμάτι, που έχει κυκλοφορήσει ποτέ η μπάντα.
Αυτή η αδυναμία να παρουσιάσουν ένα δυνατό σύνολο φαίνεται και στην αναποφασιστικότητα για την κατεύθυνση των στίχων. Από την μια θέλουν να μας παρουσιάσουν έναν «τσαμπουκαλεμένο» δίσκο με κομμάτια, που λένε ότι δεν έχουμε ανάγκη κανέναν και «μόνοι-μας-και-όλοι-σας» αισθητική (“I Am Above” ας πούμε) και από την άλλη υπάρχει διάχυτη η αισθητική της «άπονης ζωής που μας πέταξες στου δρόμου την άκρη». Εν πάση περιπτώσει, δεν περιμένω και ποίηση από τους In Flames και σίγουρα οι στίχοι δεν είναι εντελώς cringy, αλλά μιλάνε για τα ίδια θέματα εδώ και δύο δεκαετίες, ενώ θα μπορούσαν να κάνουν κάτι λίγο διαφορετικό.
Εν κατακλείδι, το “I, The Mask” είναι ότι καλύτερο μας έχουν προσφέρει εδώ και τρεις δίσκους, αλλά δυστυχώς, αυτό δεν τον κάνει και καλό. Μέσα σε ένα ιδιαίτερα γυαλισμένο περιτύλιγμα κρύβονται ελάχιστα διαμαντάκια και πολλές μετριότητες. Όσοι απήλαυσαν το “Battles”, σίγουρα θα λατρέψουν και τον καινούριο δίσκο. Οι υπόλοιποι καλύτερα να προσπεράσουν. Για να κλείσω, θα φορέσω το tin foil καπέλο μου και θα πω το εξής: οι In Flames είναι προφανώς αποφασισμένοι να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο, αλλά περιέργως φαίνονται ακόμα χαμένοι: στο ομώνυμο κομμάτι ο Anders τραγουδάει «Here I am / In the mask / The jester that wants to be free». Ίσως τελικά, με έναν περίεργα ειρωνικό τρόπο, η μουσική τους κατεύθυνση τα τελευταία χρόνια να είναι η μάσκα, που έχουν φορέσει, και οι ίδιοι να είναι ο jester που προσπαθεί να ξεφύγει. Το “I, The Mask” δεν είναι πάντως ο τρόπος.
