In Flames και νέα κυκλοφορία…νέα κυκλοφορία και In Flames. Τι μπορεί να πάει καλά και τι όχι; Πολλά και τίποτα. To Foregone είναι ο 14ος δίσκος των Σουηδών (αλλά τα 3/5 της μπάντας να είναι Aμερικάνοι) που τα τελευταία χρόνια, ειδικά, βρίσκονται όλη την ώρα στο δρόμο με εξαίρεση την πανδημία που επηρέασε τους πάντες και τα πάντα. Το Foregone σίγουρα είναι ένας αρκετά νευριασμένος δίσκος αν αναλογιστεί τι μπορεί να έχει περάσει ο καθένας αυτά τα δυο χρόνια της πανδημίας.
Ο δίσκος ξεκινά με το “The Beginning of All Things that Will End”. Στο πρώτο άκουσμα μπορώ να πω ότι σκάλωσα αρκετά καθώς θυμήθηκα με τη μία ότι αυτό ήταν το intro της τελευταίας περιοδείας με τους At The Gates που είχα την ευκαιρία να δω τον περασμένο Δεκέμβρη στην Ιταλία (hell of a night!). Ακουστικές κιθάρες που σε ταξιδεύουν αρκετά πίσω με έναν Bjorn Gelotte να βγάζει τα εσώψυχά του στις χορδές της κιθάρας του. Πολύ σωστή αρχή για να πάει καλά ο δίσκος. Επόμενο κομμάτι, το “State of Slow Decay” που κυκλοφόρησε πριν από αρκετό καιρό. Γρήγορες κιθάρες κι έναν Tanner Wayne να παίζει τούκα τούκα δίχως αύριο, με ένα αρκετά catchy refrain που σε κάνει να το τραγουδάς όλη την ώρα. Κιθάρες που θυμίζουν riff-oλογία από Nevermore τις οποίες σε καμιά περίπτωση δεν έχει γράψει ο Θεός Chris Broderick, ο οποίος έχει βοηθήσει σε σολιστικά σημεία του δίσκου, σύμφωνα με συνεντεύξεις που έχουν παραχωρήσει κατά καιρούς ο Friden και ο Gelotte.
Επόμενο κομμάτι, το “Meet Your Maker”. Καλώς τα παιδιά, γνωρίστε τους δημιουργούς In Flames με ένα κομμάτι που βγάζει κάτι από Soundtrack to Your Escape. Γρήγορες κιθάρες και ντραμς που δίνουν αρκετό νεύρο στο κομμάτι με τον Anders Friden να βγάζει τα σωθικά του στο μικρόφωνο. Η αλήθεια είναι πως η φωνή του είναι στη καλύτερη του φάση ειδικά τα τελευταία χρόνια, με τον ίδιο να παραδέχεται σε συνεντεύξεις του πως κάνει μαθήματα φωνητικής, πράγμα που φαίνεται και στα live της μπάντας. Γκρούβα και μελωδία λοιπόν, ο καλύτερος συνδυασμός για τους In Flames.
“Bleeding Out” το επόμενο κομμάτι κι από την αρχή φαίνεται πως θα είναι κάπως πιο ήρεμο σε σχέση με τα προηγούμενα. Προσωπικά αυτό το κομμάτι συνθετικά θα έλεγα πως με ταξίδεψε μάλλον προς το Siren Charms με αρκετά πιο ‘νευριασμένη’ παραγωγή. Εναλλαγές μπρούταλ και καθαρών φωνητικών σε κάνουν να τσουτσουριάζεις και να ανατριχιάζεις «My last breathe/You got me on my knees/I’m bleeding out. The darkest days/But it seems it’s not enough/I’m bleeding out.» Απίστευτη ερμηνεία από τον Friden, πολύ δυνατή σύνθεση με ένα ωραίο σόλο του Broderick.
Επόμενα κομμάτια τα “Foregone Pt.1” και “Foregone Pt.2”. Με νεύρο ξεκινάει το Pt.1, θυμίζοντας πως οι IF άμα θέλουν να γράψουν σκληρά με clean parts κομμάτια (παλιά συνταγή) μπορούν να το κάνουν χωρίς να αποτύχουν γιατί “Mother time draws her final breath”. Αναφορές συνεχώς γύρω από το χρόνο. Τι φάση; Μήπως οι ίδιοι αναπολούν τις παλιές μέρες της μπάντας; Δε νομίζω… Η μπάντα αυτή τη στιγμή βρίσκεται στα καλύτερα της, από όλες τις απόψεις. Το “Foregone Pt.2” μπαίνει κι έχω την αίσθηση ότι ακούω ένα intro βγαλμένο από του “Gyroscope” του “Whoracle” και “The Jester Race”. Μπορώ να πω πραγματικά πως ανατρίχιασα καθώς ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ο αγαπημένος μου. Για άλλη μια φορά riffάρες και εναλλαγές του Friden από καθαρά σε μπρούταλ που σε παίρνουν από τα μούτρα “As the day passes we watch the world corroooooooode!” Φιλάκια.
Φτάνουμε στο “Pure Light of Mind”. Έχω κατασταλάξει μάλλον πως το συγκεκριμένο κομμάτι είναι και το αγαπημένο μου του δίσκου. Ακουστικές κιθάρες και ξέσπασμα στα καπάκια με τον Tanner να μετράει στο δεξί crash. Διαβάζοντας τους στίχους μάλλον ο Friden είχε κάτι πολύ προσωπικό να μοιραστεί μαζί μας όπως ακριβώς και με το “Here Until Forever” του Battles που είχε γράψει για ένα φιλικό ζευγάρι. Ίσως στο μέλλον μάθουμε από τον ίδιο γιατί “Wave goodbye with tearful eyes…Wait for me I won’t be long’. Μελωδίες δίνουν και παίρνουν στο συγκεκριμένο κομμάτι το οποίο δίνει μεγάλη βάση στη μελωδία της φωνής.
Στη συνέχεια του δίσκου συναντά κανείς το “The Great Deceiver και In The Dark”. Το πρώτο κομμάτι είναι μια τυπική συνταγή των IF των τελευταίων χρόνων με σουηδικά στοιχεία because Joe was right, this is the final countdown. Εναλλαγές από καθαρά σε πιο βαριά σημεία σε καλή αν μη τι άλλο εκτέλεση από τους Σουηδούς. “In The Dark” στη συνέχεια με αρκετά βαρύ riffing από τις κιθάρες πάνω στις οποίες πατάει ένας τρομερός από άποψη φωνής Friden. Ο τύπος διαχειρίζεται τη φωνή του ως όργανο της μπάντας κι όχι ως κάτι διαφορετικό, πράγμα που φαίνεται από το πόσο καλή δουλειά έχει πέσει εδώ. Για ακόμη μια φορά εναλλαγές από καθαρά σε μπρούταλ σημεία τα οποία σε τραβάνε από τα μαλλιά για να τα τραγουδάς συνέχεια. Μέχρι τώρα, αρκετά catchy σημεία σε όλα τα τραγούδια. Καλά πάμε μωρέ!
“A Dialogue in B Flat Minor”. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Τo συγκεκριμένο κομμάτι μου βγάζει κάτι από A Sense of Purpose και Come Clarity (το κατά πολλούς τελευταίο καλό άλμπουμ των Σουη δών). Κλασσικό σουηδικό riffing σα γέφυρες πριν τα τσακάτα κουπλέ των κιθάρων με έναν Friden για ακόμη μια φορά (δεν κουράζομαι να το λέω) να κάνει μια πολύ όμορφη αλλαγή από μπρούταλ σε καθαρά φωνητικά. Φαίνεται πως στον δίσκο έχει πέσει αρκετή δουλειά σε όλους τους τομείς. Προτελευταίο κομμάτι του δίσκου το “Cynosure” στο οποίο έβαλε το χεράκι του ο Bryce Paul. Η συνεισφορά του στο μπασιστικό κομμάτι του δίσκου είναι ολοφάνερη αλλά στο συγκεκριμένο κομμάτι παίρνει τα ινία, το κάνει «δικό του». Τo Foregone κλείνει με το “End of Transmission” με τον Friden να τσιρίζει ψιθυρίζοντας στα αυτιά μας πως τα πράγματα έχουν αλλάξει καθώς «Choose your side, there are no winners. Hell is overcrowded and heaven is full of sinners». Κάτι από αισθητική “Battles” συμβαίνει εδώ, αλλά σίγουρα πιο επιθετικό! Για άλλη μια φορά ρεφρέν που σου μένουν με έναν Broderick να δίνει πόνο στο σόλο του κομματιού με κλασσικές IF κιθάρες να ακολουθούν καθ’ όλη τη διάρκεια.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που περιμένουν κυκλοφορίες από μπάντες με σκοπό να κράξουν, δεν είναι λίγοι αυτοί που θέλουν να εκθειάσουν. Όταν μια μπάντα για τον ΧΨ λόγο αλλάζει ρότα ως προς τον τρόπο γραφής κομματιών και γίνεται πιο εμπορική είτε θα κερδίσει νέους οπαδούς είτε θα χάσει κάποιους παλιούς. Κάτι τέτοιο συνέβη και με τους In Flames στα Sounds of a Playground Fading, Siren Charms και Battles. Έχασαν την επιθετικότητα τους την οποία άρχισαν να βρίσκουν στο I, The Mask και τελειοποίησαν στον τελευταίο τους αριστούργημα με τίτλο Foregone. Αν ακούσει κανείς αυτούς τους δίσκους προσεκτικά θα καταλάβει πως οι melo-death καταβολές των In Flames υπάρχουν ακόμη κι εκεί, ακόμη και μετά την αποχώρηση του Jesper Strömblad. Oι IF δεν κυκλοφόρησαν αυτόν το δίσκο επειδή δημιουργήθηκαν οι Halo Effect και ζήλεψαν καθώς ο δίσκος είχε γραφτεί πριν κυκλοφορήσουν κομμάτια οι HE. Οι IF δεν έγραψαν αυτό το δίσκο επειδή στην τελευταία περιοδεία είχαν μαζί τους At The Gates. Ο δίσκος γράφτηκε αρκετά νωρίτερα. Οι IF δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Κάνουν αυτό που γουστάρουν να κάνουν κι αυτό φαίνεται σε κάθε δίσκο καθώς ο καθένας είναι διαφορετικός από τον άλλο. Guess what, the In Flames feeling is always there…
Το Foregone είναι ένας πολύ δυνατός δίσκος, ΣΙΓΟΥΡΑ όχι ευκολοάκουστος καθώς περιέχει αρκετή πληροφορία, σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση όμως δεν σε κάνει να βαρεθείς ούτε λίγο, αρκεί να γουστάρεις αυτή τη μουσική. Τσεκάρετε άφοβα!
