Τη δεύτερη ημέρα του Release Festival 2022, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ένα από τα πιο όμορφα και προσεγμένα line-up που μας έχει προσφέρει η διοργάνωση τα τελευταία χρόνια. Με τους Fontaines D.C. πάνω στα ντουζένια τους, τους Mogwai (με ένα από τα καλύτερα post-rock albums της περσινής χρονιάς), και τους σπουδαίους Bad Seeds του Nick Cave, πλαισιωμένους από δύο πολλά υποσχόμενες “δικές μας” μπάντες, τους Royal Arch και τους Sugar for The Pill. Με σύμμαχο τον καλό ήχο και τον καιρό -που μας έκανε τη χάρη και δεν έβρεξε-, τα πάντα κύλησαν υπέροχα.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Release Athens
Με την ενοχλητική κουφόβραση να απαιτεί άμεση κατανάλωση μπύρας, οι ήχοι των Royal Arch συνόδεψαν τις πρώτες μας βόλτες στο χώρο, κερδίζοντας ωστόσο και την ανάλογη προσοχή μας. Αν και με μόλις δύο singles στο βιογραφικό τους, το group από την Αθήνα έχει γνωρίσει μια σχετική επιτυχία κυρίως λόγω του πανέμορφου La Nuit που έχει μπει σε αρκετές indie λίστες παγκοσμίως. Αρκετά κοινωνικοί επί σκηνής, οι Royal Arch μας παρουσίασαν ένα ενδιαφέρον set από indie rock ρυθμούς, με αρκετά pop/shoegaze περάσματα. Το attitude για να περάσουν στην επόμενη πίστα το έχουν, οπότε αυτό που μένει είναι να δούμε και τι έχουν να μας προσφέρουν δισκογραφικά.
Χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση τη σκυτάλη στη σκηνή πήραν οι Sugar For The Pill, οι οποίοι σχεδόν από το πουθενά κυκλοφόρησαν φέτος ένα από τα πιο όμορφα albums της εγχώριας σκηνής. Ο λόγος για το Wanderlust, που εδώ και μερικούς μήνες έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον και τις μουσικές λίστες μας. Με μεγάλο ενθουσιασμό και μπούσουλα την εξαιρετική -πρώτη- εμφάνιση τους σε κλειστό χώρο λίγες βδομάδες νωρίτερα, αρκετοί ήταν αυτοί που πλησίασαν τη σκηνή για να παρακολουθήσουν το ιδιαίτερο dream pop/shoegaze trip των Aθηναίων από κοντά.
Αν και κάποια σημάδια άγχους και αμηχανίας (;) έδειχναν να εμποδίζουν τη ροή του set τους, βρήκαν γρήγορα το ρυθμό τους κερδίζοντας για μια ακόμη φορά τις εντυπώσεις κια το ζεστό χειροκρότημα. Τα πάντα δείχνουν, πως οι Sugar For The Pill έχουν να μας προσφέρουν πολλές όμορφες στιγμές στο μέλλον, και σίγουρα θα είμαστε εκεί για να τις απολαύσουμε.
Οι Fontaines D.C., το πρώτο απ’ τα “μεγάλα” acts της ημέρας, ήταν για μια ακόμη φορά καταιγιστικοί. Με έναν από τους δίσκους της χρονιάς -και πάλι- στις βαλίτσες τους, το παρεάκι απ’ το Δουβλίνο μας άναψε φωτιές, δικαιώνοντας εκ νέου τον ντόρο γύρω από το όνομα τους την τελευταία πενταετία. Χωρίς πολλά πολλά, το τσαμπουκαλεμένο post-punk των Ιρλανδών ξεσήκωσε τους πάντες στη Πλατεία Νερού, κερδίζοντας τις εντυπώσεις ακόμη και του τελευταίου ανυποψίαστου μουσικόφιλου που βρέθηκε εκεί. Με τον υπερκινητικό Grian -φοράω φόρμα και Scarface μπλούζα γιατί μπορώ- Chatten ως αιχμή του δόρατος, οι Fontaines D.C μας παρουσίασαν ένα live set που θα αργήσουμε να ξεπεράσουμε.
Η εισαγωγή στον μουσικό τους κόσμο έγινε με τα In ar gCroithe Go Deo και Lucid Dream, περνώντας κατευθείαν στα φοβερά Sha Sha Sha, Roman Holiday και το αγαπημένο I Don’t Belong που ξεκίνησε και τα πρώτα singalongs της ημέρας. Πρώτος χαμός με Televised Mind, και συνέχεια με Nabokov και Big Shot, από το -εξαιρετικό- πρόσφατο Skinty Fia. Αυτό που ακολούθησε όμως, ήταν μάλλον ένα από τα highlights της ημέρας. Η αδιανόητα καλή εκτέλεση του Too Real, με το A Hero’s Death να ακολουθεί είναι ένας από τους λόγους που αγαπάμε να πηγαίνουμε σε συναυλίες. Jackie Down The Line, Boys In The Better Land, I Love you (και μείς βρε) και μια γλυκιά ευχαρίστηση. Οι Fontaines D.C. είναι μια πραγματικά υπέροχη μπάντα, και μέχρι να φτάσει η στιγμή που δεν θα έχουν τίποτα καινούργιο να μας πουν, καλά θα κάνουν να έρχονται με την ίδια συχνότητα όπως και τώρα. Κανείς δε θα γκρινιάξει, και θα είμαστε όλοι εκεί. Μα δεν έπαιξαν το Hurricane Laughter. Σταμάτα βρε.
Με τον ήλιο σιγά-σιγά να χάνεται πίσω από την πλάτη μας, οι αγαπημένοι μας Mogwai πήραν τις θέσεις τους έτοιμοι να μας οδηγήσουν σε έναν μαγικό post-rock κόσμο. Αν και πρόκειται για ένα group που κάνει τακτικά στάση στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, τα live sets τους είναι πάντα εξαιρετικών προδιαγραφών και -σχεδόν πάντα- γεμάτα εκπλήξεις. Με το πρόσφατο album τους, As The Love Continues, να έχει κερδίσει διθυραμβικές κριτικές παγκοσμίως, το ελληνικό κοινό είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει για μια ακόμη φορά τη σημαντικότερη μπάντα ενός ιδιαίτερου genre, που στα τέλη των 90’s άλλαξε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την ορχηστρική μουσική. Περιορίζοντας την επιλογή του setlist τους κυρίως στις συνθέσεις της νέας τους δουλειάς ακούσαμε τα To The Bin My Friend, Tonight We Vacate Earth, Dry Fantasy, Drive The Nail, χορέψαμε τον πανέμορφο ρυθμό του Richie Sacramento και χάσαμε το μυαλό μας με το φανταστικό (φ-α-ν-τ-α-σ-τ-ι-κ-ό λέμε) Ceiling Granny.
Στα ενδιάμεσα, ακούσαμε τα ατμοσφαιρικά I’m Jim Morrison, I’m Dead και Killing All The Flies υπενθυμίζοντας μας πόσο όμορφες είναι αυτές οι στιγμές της δισκογραφίας τους. Η σχεδόν retro μελωδία του Remurdered, έχει γίνει πλέον μία από τις νέες σταθερές στα set των Σκωτσέζων και δεν έλειψε ούτε αυτή τη φορά. Αργά αλλά σταθερά, η live extended εκδοχή του έχει καταφέρει πλέον να γίνει ένα από τα συνθετικά highlights τους. Για τη συνέχεια, Mogwai Fear Satan και η τρίχα κάγκελο. Αν και η φεστιβαλική εμπειρία ενός τέτοιου track χάνει λίγο από το κουβεντολόι γύρω σου στις μελωδικές σιωπές του, το ξέσπασμα στο δεύτερο μισό του επανέφερε την τάξη. Χύθηκαν και κάποιες μπύρες ανυποψίαστων από την έκπληξη τους, αλλά τι να κάνουμε συμβαίνουν και αυτά. Πάνω που όλοι νόμιζαν πως τα πάντα είχανε τελειώσει, το βραδυφλεγές -βαρύ κ’ ασήκωτο- We’re No Here, ήρθε και μας αποτελείωσε. Σας ευχαριστούμε Mogwai, είστε οι ήρωες μας.
Με το σκηνικό να αλλάζει τελείως μπροστά στα μάτια μας, και με αρκετό χρόνο για μια τελευταία επίσκεψη στα μπαρ, τα πάντα ήταν έτοιμα για να υποδεχτούμε τους headliners της βραδιάς. Η εισαγωγή του Get Ready For Love έφερε τον κόσμο αντιμέτωπο με έναν -bigger than life- performer, που αν και έχει περάσει πολλά τα τελευταία χρόνια, μας απέδειξε πως η μουσική είναι η μοναδική λύτρωση από κάθε είδους πόνο. Με αυτή τη συνθήκη κατά νου, χιλιάδες κόσμου βίωσε για ακόμη μια φορά την συγκλονιστική εμπειρία που μόνο ένα live show των Bad Seeds έχει να προσφέρει. Αυτό που κάνει τον Nick Cave ξεχωριστό καλλιτέχνη, είναι πως άσχετα με το αν αγαπάς τη μουσική του ή όχι (ή αν είσαι απλά περαστικός για τα χιτάκια) είναι το γεγονός πως όταν πατάει το πόδι του πάνω στη σκηνή δημιουργεί ένα συναισθηματικό μαγνητικό πεδίο, που δύσκολα μπορείς να αποφύγεις. Οι κινήσεις των χεριών του, οι εκφράσεις του, η απόγνωση στο βλέμμα του, η σκηνική παρουσία και οι κινήσεις του σε κάνουν κομμάτι μιας δοκιμασίας που ξεπερνάει τα όρια της τέχνης. Και αυτό είναι που κάνει τον Nick Cave, έναν από τους πιο χαρισματικούς frontman που έχουν περάσει ποτέ από τη σύγχρονη μουσική.
Από την εκτέλεση και μόνο του From Her To Eternity που ακούσαμε ως τρίτο κομμάτι του setlist, όλοι κατάλαβαν πως η βραδιά μας θα ήταν το λιγότερο συγκλονιστική. O Children, Jubilee Street στη συνέχεια, με τους ρυθμούς να πέφτουν και να γίνονται πιο εσωστρεφείς υπό τους ήχους των Bright Horses, I Need You και Waiting For You. Άλλη μια μικρή ανάσα με το Carnage, για να πάρουν σειρά τα αγαπημένα Tupelo, Red Right Hand και το επικό The Mercy Seat. Η εκτέλεση του Higgs Boson Blues μας υπενθύμισε και πάλι πόσο φανταστικό album είναι το Push The Sky Away, και πόσο όμορφα ακούγονται τα κομμάτια του ζωντανά. Με τα City Of Refuge και White Elephant μας είπαν καληνύχτα, μα ξέραμε πως αν και η ώρα ήταν περασμένη, τίποτα δεν είχε τελειώσει στ’ αλήθεια. Encore, άλλα 3-4 κομμάτια, Into My Arms και μια ακόμη συναυλιακή εμπειρία ζωής στη λίστα μας.
