Η μεγάλη ημέρα έχει φτάσει. Πέρα από Μεγάλη Παρασκευή, σήμερα είναι και η μεγάλη μέρα κυκλοφορίας του τρίτου δίσκου των αγαπημένων Ιρλανδών Fontaines DC. Έπειτα από το Dogrel, ένα εμπνευσμένο ντεμπούτο-διαμαντάκι γεμάτο νεανικό νεύρο και επιθετικό post-punk attitude, περάσαμε μέσα σε λίγους μήνες στο εσωτερικά μελαγχολικό A Hero’s Death, για να φτάσουμε το 2022 στο τρίτο και καλύτερο(;) Skinty Fia.
Το hype από το πρώτο επίσημο single ‘’Jackie Down The Line’’, μέχρι σήμερα, και με άλλα τρία singles που ακολούθησαν στη σειρά, είχε χτυπήσει ταβάνι. Όλοι περιμέναμε πώς και πώς να σκάσει ο «καλύτερος δίσκος της χρονιάς», συμπέρασμα το οποίο προέκυπτε πριν καν ακούσουμε ολόκληρο το album. Ακριβώς έτσι όμως, μας το παρουσίασαν και όλα τα μεγάλα μουσικά site μια μέρα μόλις πριν, με 10/10 και 5/5 αστεράκια. Η αλήθεια είναι ότι όλα τα singles που κυκλοφόρησαν, ήταν οριακά το ένα καλύτερο από το άλλο, μην μπορώντας να διαλέξουμε τελικά ποιο μας αρέσει περισσότερο, καθώς όλα παίζανε σε επανάληψη. Επίσης, μία ακόμη αλήθεια είναι ότι το Dogrel -τουλάχιστον για μένα- δεν φτάνεται, και στα αυτιά μου πάντα θα ηχούν οι πρώτες νότες του σαρωτικού ‘’Big’’. Το A Hero’s Death, ναι μεν αγαπήθηκε από πολλούς, από εμένα όμως θα έλεγα πως τελικά πέρασε και δεν ακούμπησε. Αποτέλεσε περισσότερο ένα stepping stone, ένα βήμα αναγκαίο για να δημιουργηθεί ο ήχος του Skinty Fia και να πραγματοποιηθεί αυτή η πολυπόθητη μετάβαση και καταστάλαξη.
Στο διά ταύτα όμως. Τι είναι το Skinty Fia; Το Skinty Fia είναι κιθάρες, κιθάρες και πάλι κιθάρες. Ερωτεύσιμες κιθάρες που σε παρασύρουν, σε μαγεύουν, σε μαγνητίζουν. Οι μελωδίες του δίσκου παίζουν σε λούπα στο μυαλό σου, μόλις από το πρώτο άκουσμα. Όλο το album περιστρέφεται κυρίως γύρω από μια αλληγορική ιστορία αγάπης, χωρισμού, απομόνωσης, μετανάστευσης και συσσωρευμένης αγανάκτησης.
Η Ιρλανδική παράδοση πέρα από τα σύνορα της χώρας, η ενσωμάτωση ενός Ιρλανδού στην λονδρέζικη κοινότητα και η οργή για τα δεινά που επέφερε η πολιτική κατάσταση της χώρας, θίγονται άλλοτε μέσω του πιο πολιτικοποιημένου τραγουδιού τους ‘’I Love You’’ και άλλοτε με το εθιστικό και σκοτεινό Clubb-άτο άσμα ‘’Skinty Fia’’. Η ιρλανδική ταυτότητα παραμένει διάχυτη στον δίσκο, με το ‘’The Couple Across The Way’’ να προσεγγίζει την παραδοσιακή ιρλανδική μουσική, θυμίζοντας εποχές του ‘’Dublin City Sky’’, ενώ το Δουβλίνο αποτελεί το κινηματογραφικό αστικό τοπίο του ‘’Bloomsday’’. ‘’Everybody gets a big shot, baby/Everybody gets a big shot lately’’, το ρεφρέν και το riff του ‘’Big Shot’’ έχει κολλήσει ήδη με το δεύτερο άκουσμα. Πίστευα πως δεν θα έβρισκα κάτι καλύτερο από τα singles, αλλά να που το ‘’Nabokov’’, το τελευταίο κομμάτι ήρθε να με διαψεύσει πανηγυρικά. Τα δεύτερα φωνητικά είναι κερασάκι στην τούρτα σε ένα κομμάτι που σχεδόν στην έναρξη θυμίζει Murder Capital.
Συμπερασματικά, έχουμε να κάνουμε με ποιητικότητα, γλυκόπικρο λυρισμό και κλειστοφοβικούς χορούς πάνω σε κιθάρες. Το Skinty Fia μόλις στην αρχή του καθιερώνεται ως σημαντική στιγμή όχι μόνο για την καριέρα των Fontaines αλλά και για την κιθαριστική μουσική της δεκαετίας του 2020. Αν αυτή ήταν η τελευταία κυκλοφορία της μπάντας, πιστεύω θα ολοκληρωνόταν μοναδικά η πορεία τους. Χωρίς να πέφτουμε σε αποτυχημένες λούπες, χωρίς να θέλουμε τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
