Η δωδέκατη και τελευταία ημέρα του φετινού Release Athens Festival ήταν πραγματικά μια τεράστια γιορτή. Οι Slipknot για μία ακόμη φορά απέδειξαν, μπροστά σε 25.000 (;) κόσμου γιατί είναι μία τεράστια μπάντα, και έδωσαν ένα συγκλονιστικό live, υπό αφόρητη ζέστη, που δεν τους πτόησε στιγμή. Ο Corey Taylor δε σταμάτησε στιγμή να ευχαριστεί το ελληνικό κοινό, το οποίο έδειξε από την πλευρά του πόσο αγαπάει αυτή τη μπάντα.
Ανταπόκριση: Πάνος Κουτσουράδης – Άρης Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (πλήρες photo report εδώ)
PROJECT RENEGADE
Το ρολόι έδειχνε 5 ακριβώς, ο κόσμος, όπως ήταν αναμενόμενο, είχε σχηματίσει ήδη μεγάλες ουρές στην είσοδο και οι πόρτες της Πλατείας Νερού άνοιξαν για να υποδεχτούν την τελευταία ημέρα του Release Athens Festival. Όπως ήταν προγραμματισμένο στις 5:15 ανέλαβαν το δύσκολο έργο οι Project Renegade. Ντάλα ήλιος, απελπιστική ζέστη, αλλά η μπάντα δεν πτοήθηκε ούτε στιγμή. Ωραίο στήσιμο, καλός ήχος, δυνατά φωνητικά, ασταμάτητο groove, καθώς και ένα νέο κομμάτι ήταν αυτά που μας πρόσφεραν για περίπου 20 λεπτά. Τιμιότατη εμφάνιση που εισέπραξε το χειροκρότημα όσων βρισκόταν μπροστά στην σκηνή. (Π.Κ.)
MAPLERUN
Οι Orange ενισχυτές στήθηκαν και στις 17:50 πήραν την θέση τους στη σκηνή οι Maplerun. Όσοι τους έχουν ξαναδεί live ξέρουν πολύ καλά πόσο ξεσηκωτική και διασκεδαστική μπάντα είναι πάνω στο σανίδι. Τρομερή ενέργεια καθ’όλη τη διάρκεια του μισάωρου setlist, παρόλο τον ήλιο που βαρούσε. Highlight της εμφάνισής τους το εναρκτήριο Give It To You, το For You και το Partybomb που κούνησε όσα κεφάλια δεν είχαν κουνηθεί μέχρι εκείνη την στιγμή. Κερασάκι στην τούρτα η διασκευή στο Toxicity που έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο την εμφάνιση τους, ξεσήκωσε τους πάντες και προετοίμασε κατάλληλα το έδαφος για την σφαγή που θα ακολουθούσε. (Π.Κ.)
VENDED
Η ώρα έδειχνε 18:30 και σειρά είχε ο γιος του Corey και η παρέα του. Να πω την αλήθεια δεν είχα ακούσει νότα από τους Vended πριν την εμφάνιση τους, επομένως δεν ήξερα τι να περιμένω. Προσωπικά αυτό που αντίκρισα και άκουσα δεν μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση. Μπορεί να είχαν τούμπανο και “γεμάτο” ήχο, αλλά μέχρι εκεί. Πιο πολύ για μια αδιάφορη εκδοχή των Slipknot μου έκαναν για να είμαι ειλικρινής. Όπως και να έχει πάντως υπήρχε μια μεγάλη μερίδα του κόσμου που έδειχνε να το διασκεδάζει και να παρασύρεται από την ενέργεια της μπάντας. (Π.Κ.)
JINJER
Με τη ζέστη να συνεχίζει να είναι αφόρητη και τις μπίρες να κατεβαίνουν νεράκι, η σκηνή της Πλατείας Νερού υποδέχτηκε τους Ουκρανούς Jinjer. Η τετράδα με μπροστάρισσα την Tatiana Shmailyuk επέστρεψε στη χώρα μας μετά από μία πενταετία, με σαφώς άλλο αέρα. Μεσολάβησαν από τότε δύο albums, τα Macro (2019) και Wallflowers (2021) τα οποία έλαβαν εξαιρετικές κριτικές από τον παγκόσμιο μουσικό τύπο, κάτι που προφανώς ανέβασε το status της μπάντας.
Εξαιρετικοί πάνω στη σκηνή, χωρίς πολλά-πολλά, παρουσίασαν με τρομερή αρτιότητα το υλικό τους, 13 κομμάτια, με προφανώς τη μερίδα του λέοντος να έχει το περσινό τους album. Με αέρα μεγάλης μπάντας πλέον, κέρδισαν με ευκολία ένα μεγάλο μέρος από τις χιλιάδες κόσμου που είχαν ήδη πάρει θέση στην Πλατεία Νερού. Χωρίς να θέλω να αδικήσω την υπόλοιπη μπάντα, η frontwoman με τις τρομερές εναλλαγές στα φωνητικά ήταν και αυτή που έκλεψε με ευκολία την παράσταση. (Α.Ζ.)
SEPULTURA
Ένα απίστευτα τίμιο show από μία μπάντα που προφανώς πάντα θα τη στοιχειώνει το πάλαι ποτέ line up με τους αδερφούς Cavalera. Πέρα από κάτι διάσπαρτες μπαρμπάδικες φωνούλες, μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως το εγχώριο metal κοινό οδεύει σε πολύ καλό δρόμο καθώς αποθέωσε χτες του Seps. Και πως να μην τους αποθέωνε. Απόδοση αντάξια της ιστορίας τους, ήχος κανόνι, διάθεση εξαιρετική. Και χωρίς Andreas Kisser.
Με έναν Derrick Green να ισοπεδώνει τα πάντα με την όλη του παρουσία-φωνή-attitude. Με τον παλιό Paulo Jr. άψογο στα καθηκόντά του στο μπάσο, με τον Jean Patton να αντικαθιστά επάξια τον Andreas Kisser (που ως γνωστόν εγκατέλειψε την περιοδεία καθώς έχασε πρόσφατα τη σύζυγό του) και με τον συγκλονιστικό-ασταμάτητο-πραγματικό beast πίσω από το drum kit Eloy Casagrande.
Το set των 15 κομματιών ήταν ισάξια μοιρασμένο ανάμεσα στα προ και μετά Max albums. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε και στο νεότερο υλικό, το οποίο αξίζει πραγματικά καλύτερης αντιμετώπισης. Το τελευταίο album Quadra είχε την τιμητική του αλλά ο πραγματικός χαμός έγινε όταν οι Seps έκαναν τις βουτιές στο παρελθόν, που ήταν και αρκετές. Και Troops of Doom ακούσαμε και Territory και Propaganda. Αλλά αυτό που έγινε στο τελευταίο -σχεδόν- εικοσάλεπτο ήταν το κάτι άλλο. Back to back τα Slave New World, Refuse/Resist, Arise, Ratamahatta, Roots Bloody Roots, με μια πλατεία Νερού να πηγαίνει πάνω κάτω. Τι να σας πω. Στο ξεκίνημα του Slave New World ήμουν καμια 20αριά μέτρα μπροστά από τις θέσεις των ΑμεΑ και στα τελειώματα του Roots βρέθηκα κάτω από τον Derrick Green χωρίς να το καταλάβω. Tι medley metal ιστορίας ήταν αυτό… (Α.Ζ.)
SLIPKNOT
Με αρκετή ώρα λόγω change over για να ετοιμαστούν τα εντυπωσιακά σκηνικά των Slipknot, ξεδιψάσαμε, στεγνώσαμε και αναμέναμε τον Corey Taylor και την παρέα του. Ο κόσμος πλέον έχει γεμίσει από άκρη σε άκρη την Πλατεία Νερού η οποία χτες μάλλον φιλοξένησε τον περισσότερο κόσμο που έχει φιλοξενήσει σε συναυλία.
Οι Slipknot έχουν εδώ και πολλά χρόνια το δικό τους κεφάλαιο στην ιστορία του heavy metal, κάτι που απέδειξαν και χτες με συνοπτικές διαδικασίες. Τρομερά σκηνικά, απίστευτος φωτισμός, εξαιρετικός ήχος, επαγγελματικότατη (με την πολύ καλή έννοια του όρου) εμφάνιση και ένας frontman από τους μεγαλύτερους πλέον στην ιστορία αυτής της μουσικής.
Μπήκαν με το πόδι καρφωμένο στο γκάζι καθώς το ξεκίνημα με Disasterpiece και Wait and Bleed σήκωσε τον κόσμο νωρίς νωρίς στο πόδι και μετά από λίγο το Before I Forget μας έκανε ασυναίσθητα να πατάμε το Vans στο δάπεδο όπως ο Taylor στο video του κομματιού, γυρνώντας μας πίσω, πριν από τα πρώτα -άντα μας…
Αφού μας παρουσίασαν και το καινούριο The Chapeltown Rag από το επερχόμενο και πρόσφατα ανακοινωμένο νέο album τους και έριξαν και λίγο τις ταχύτητες με το Dead Memories μας κράτησαν το καλύτερο για το τέλος. Τhe Heretic Anthem, Psychosocial, Duality (το eeeeyes από τον κόσμο πραγματικά κάλυψε τα πάντα για 1-2 δευτερόλεπτα, Custer και κλείσιμο με το Spit it Out με 25 χιλιάδες κόσμου να κάθεται κάτω με το πρόσταγμα του Corey για το κλασικό jumbdafuckup. Μέση χάλια, γόνατα χάλια το κάναμε και οι μεσήλικες…όπως κάποτε στη Μαλακάσα.
Βγαίνουν και για το encore με τα People=Shit και Surfacing και κάπου εδώ θα ήθελα κάπως να μάθω πως στο διάολο βρέθηκα πάλι στο κάγκελο από κει που έπινα ήσυχος-ήσυχος την τελευταία γουλίτσα μπίρα πριν το encore; Και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Τεράστιοι πραγματικά. Ένα show υπόδειγμα. Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω για την εμφάνιση των Slipknot, πραγματικά.
Καθώς ψάχνουμε να βρούμε φίλους-γνωστούς για να ξεκινήσουμε το δρόμο της επιστροφής, με τα φώτα πλέον αναμμένα και το Til’ we Die να παίζει στα ηχεία…μας ενημερώνουν ότι νεράκια τέλος. Οκ συμβαίνουν κι αυτά. Σε λάθος μέρα, με τόσο κόσμο και τόση ζέστη, αλλά συμβαίνουν. Και αν δεν πεθάναμε εκεί, πεθάναμε λίγο αργότερα καθώς περιμέναμε μέσα στο parking μία ωρίτσα στο νερό, κάτι που δεν έχει σχέση βέβαια με τη διοργάνωση. Αλλά χαλάλι, ήταν τόσο μα τόσο εξαιρετικό βράδυ, που το επόμενο πρωΐ θυμάσαι μόνο τη μουσική. Και του χρόνου! (Α.Ζ.)
