Οι Sepultura αποτελούν μια πολύ ιδιαίτερη μπάντα για εμένα. Μεγάλωσα με τη μουσική τους. Δέθηκα με κομμάτια και μελωδίες τους. Αποτελούσαν ένα από τα άγια δισκοπότηρα της μουσικής μου συλλογής που σιγά σιγά, χρόνια με τα χρόνια μεγάλωνε σε νούμερα και ποικιλία. Όλα αυτά όμως μέχρι την κυκλοφορία του “Roots” το μακρινό 1996. Κάπου εκεί άφησα την μπάντα στο δικό της μονοπάτι και εγώ απομακρύνθηκα. Τα μουσικά τους βήματα έρχονταν σε αντίθεση με τα προσωπικά μου γούστα και από τότε έως και σήμερα, μια στο τόσο, δοκίμαζα να ακούσω μια νέα κυκλοφορία από δαύτους χωρίς όμως καμιά ιδιαίτερη τύχη. Μπήκαν λοιπόν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μέχρι προχθές που έλαβα ένα email με το εξής απλό μήνυμα: “αναλαμβάνεις review για το νέο album Sepultura”. Βρε πως τα φέρνει η μοίρα…
Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δω το line up της μπάντας. Φυσικά, μόνο ο Andreas Kisser είναι εκεί από την κλασική τετράδα. Ωπ, και ο Derrick Green ακόμα εδώ είναι; Πλάκα πλάκα παίζει και να βρίσκεται περισσότερα χρόνια στο συγκρότημα από ότι ο Max Cavalera. Δε θα κάτσω να κάνω τους υπoλογισμούς όμως γιατί το “Quarda” επείγει και με περιμένει καρτερικά στην playlist.
Το album, όπως λέει και το όνομά του, είναι χωρισμένο σε τέσσερα διακριτά μέρη, κάθε ένα από τα οποία αποτελείται από τρία μουσικά κομμάτια. Στο πρώτο από αυτά έχουμε μια δυναμική επιστροφή στο παρελθόν, σε εποχές “Arise” και “Beneath the Remains”, με επιθετικά και γρήγορα riffs και old school αγαπημένους Sepultura να θυμίζουν τον καλύτερο thrash/death εαυτό τους. Το δεύτερο τμήμα βάζει σε πολεμική παράταξη τα παραδοσιακά βραζιλιάνικα όργανα και μουσικά μας ταξιδεύει στις εποχές του “Roots”, ίσως και λίγο αργότερα. Το album ακούγεται ιδιαίτερα ενδιαφέρον όταν στο τρίτο πλέον μέρος η μπάντα ερωτοτροπεί επικίνδυνα με progressive ήχους και μελωδικές γραμμές. Το “Guardians of the Earth” είναι ένα τεράστιο έπος και ένα εξαιρετικό δείγμα της νέας πορείας των βραζιλιάνων. Το “Quadra” κλείνει με το τέταρτο και τελευταίο μέρος σε πιο αργές και μελωδικές γραμμές, χαμηλές ταχύτητες και την ένταξη ατμοσφαιρικών γυναικείων φωνητικών (όχι, δε διαβάσατε λάθος).
Αναφωνώντας ένα “wow” πατάω το repeat προσπαθώντας να συνέλθω. Η ποικιλομορφία και οι ιδέες στα 12 κομμάτια του δίσκου αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Το album ξεχειλίζει από οργή και επιθετικότητα, μελωδία και παράδοση, ταχύτητα και ρυθμό. Η απόδοση όλης της μπάντας είναι εξαιρετική με τον Green ιδιαίτερα να κερδίζει πολλούς πόντους από εμένα. Οι Sepultura δεν κυκλοφόρησαν ένα album για να συντηρήσουν απλά την εικόνα και την ιστορία τους, αλλά έχουν νέα πράγματα να πουν και καινούριες ιδέες να δώσουν. Όχι, δεν είναι οι Sepultura που αγάπησα και λάτρεψα, είναι όμως εκείνοι που μου κίνησαν ξανά το ενδιαφέρον και μου έδωσαν ένα νέο album που μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στα διαμάντια του παρελθόντος που οι ίδιοι κυκλοφόρησαν… ναι, το “Quadra” είναι τόσο καλό!