O ερχομός του Ιούνη σηματοδοτήθηκε από την παρθενική εμφάνιση του γνωστού και πολύ αγαπητού πλέον βρετανικού post-punk συγκροτήματος που ακούει στο όνομα Dry Cleaning. Μια συναυλία που προστέθηκε αυτόματα με την ανακοίνωσή της στο ημερολόγιό μας, αλλά και κάπως αθόρυβα θα λέγαμε, καθώς μέχρι την Πέμπτη δεν υπήρξε κάποιο τρελό buzz στα κοινωνικά δίκτυα που να υποδηλώνει μια μεγάλη προσέλευση. Αυτό όμως που γρήγορα καταλάβαμε φτάνοντας στο Gagarin ήταν πως οι Dry Cleaning αποτέλεσαν για πολλούς την καλύτερη επιλογή διασκέδασης για εκείνο το βράδυ, επιβεβαιώνοντας τα όσα γράφονται τρία χρόνια τώρα γι’ αυτούς. Μαζί τους, βέβαια, και οι Commuter που συνέδραμαν στο post-punk ύφος της βραδιάς.
Ανταπόκριση: Λευκοθέα Μακρή / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (πλήρες photo report εδώ)
Καταφτάσαμε, λοιπόν, στη Λιοσίων λίγο μετά τις εννιά, την ώρα δηλαδή που οι Commuter είχαν ανέβει στη σκηνή. Ήταν η δεύτερη φορά που θα τους έβλεπα live, καθώς είχε προηγηθεί η εμφάνισή τους στο πλευρό των SONS. Ομολογουμένως, αυτή τη φορά ήταν περισσότερο ταιριαστοί ως opening act, διότι ο ήχος τους, ενώ ακροβατεί σε διάφορες εκφάνσεις της εναλλακτικής σκηνής, στηρίζεται στις έντονες και θορυβώδεις κιθαριστικές εκρήξεις και εναλλαγές του post-punk ιδιώματος. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει το πρώτο τους EP και όπως μας ανέφεραν ετοιμάζουν και το πρώτο album, παρουσιάζοντάς μας και ορισμένα δείγματα.
Παρότι είναι φανερό πως διαθέτουν τα προσόντα και την όρεξη για να δημιουργήσουν κάτι πραγματικά ενδιαφέρον, νιώθω κάθε φορά που τους ακούω πως εγκλωβίζονται στις αναφορές τους. Υπάρχουν αρκετές μελωδίες στα κομμάτια τους που είναι όμορφες και τις ευχαριστιέμαι, αλλά ως όλον μου μοιάζει λίγο ανομοιόμορφο. Το “Light” για παράδειγμα είναι από τα singles που ξεχωρίζω, αλλά ίσως επειδή ακούω σε ένα σημείο μια επιρροή από Idles, την οποία δεν θα ήθελα να αντιλαμβάνομαι σε τέτοιο βαθμό. Μια χαρά ήταν ο ήχος τους την Πέμπτη και απέσπασαν και μια ένθερμη αποδοχή από το κοινό, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Το ρολόι έδειχνε 22:00, όταν ξεκίνησαν οι προετοιμασίες για τους Dry Cleaning. Ακολούθησε μια αναμονή ακαδημαϊκού τετάρτου, η οποία μάλιστα φάνταζε ατελείωτη λόγω του ενθουσιασμού που μεγάλωνε όσο περνούσε η ώρα, και επιτέλους το συγκρότημα από το Νότιο Λονδίνο ανεβαίνει στη σκηνή του Gagarin. Ο χώρος τελικά έχει γεμίσει -τουλάχιστον κάτω- με κόσμο που σίγουρα είναι συνειδητοποιημένος για την επιλογή που έκανε και ανυπομονούσε να απολαύσει ζωντανά μία από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες της βρετανικής post-brexit σκηνής.
Η συναυλία που μας χάρισαν την Πέμπτη οι τέσσερις αξιαγάπητοι και ταλαντούχοι Βρετανοί ήταν αναμφισβήτητα μια εμπειρία που δεν είχαμε ξαναζήσει – αν όχι όλοι μας, τότε σίγουρα εγώ. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ζωντανά μια μπάντα αυτού του είδους, και της οποίας δηλώνω fan από την πρώτη στιγμή που άκουσα τη spoken word ερμηνεία της Florence Shaw και τις εξαιρετικές μουσικές των υπολοίπων μελών, Tom Dowse (κιθάρα), Lewis Maynard (μπάσο) και Nick Buxton (ντραμς).
Οι Dry Cleaning επιβεβαίωσαν το hype γύρω από το όνομά τους και έπαιξαν εξαιρετικά. Ήμουν λίγο προϊδεασμένη για την απόδοσή τους. Ένιωθα μια σιγουριά ότι θα δεν θα με απογοητεύσουν (προφανώς και υπάρχουν περιπτώσεις που αυτή η προδιάθεση δεν πιάνει). Απολαύσαμε ένα χορταστικό σετ τραγουδιών, περίπου μιάμιση ώρας, το οποίο προφανώς στηριζόταν στο “Stumpwork”, αλλά σίγουρα η συμβολή των τραγουδιών από το “New Long Leg” και από τα δύο τους EP το απογείωσε.
Δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα μάτια μας ούτε από την αιθέρια, σχεδόν μυστικιστική, μορφή της Florence με τα μακριά ίσια μαλλιά της, την κάτασπρη επιδερμίδα της και το επίσης κάτασπρο σύνολο που φορούσε, ούτε από τον εξαιρετικό Tom που από το πρώτο τραγούδι μάς ξεδίπλωσε μια σκηνική παρουσία απείρου κάλους, με στροβιλίσματα και μορφασμούς πόρωσης, ούτε από τον Lewis που έπαιζε το μπάσο κάνοντας headbanging, αλλά και ούτε από τον Nick, που μάλλον έμοιαζε να είναι ο συνδετικός κρίκος της μπάντας και ο οποίος ανέλαβε να παίξει και σαξόφωνο για τις ανάγκες του “Anna Calls From the Arctic”.
Καθόλη τη διάρκεια του live, η Florence επιδιδόταν σε μια ιδιαίτερη κινησιολογία, με το βλέμμα της άλλοτε να μοιάζει προβληματισμένο, άλλοτε ουδέτερο και άλλοτε έκπληκτο. Οριακά σαν να περνούσε ένα πολύ δύσκολο hangover, αλλά δεν την ένοιαζε κιόλας. Μια awkward θα μπορούσε να πει κανείς εμφάνιση, η οποία ήταν προφανώς αυτό ακριβώς που επιθυμούσε η ίδια, αλλά και αυτό που ταιριάζει γάντι για τους στίχους που γράφει και την αισθητική που θέλει να περάσει. “I’m not here to provide blank. They can fucking provide blank”, στίχος από το “Hot Penny Day”, από τις καλύτερες στιγμές του set. Εγώ τρεις μέρες μετά ακόμη τραγουδώ το “Gary Ashby”, ενώ το “Unsmart Lady” αποτέλεσε την Πέμπτη μια «καυτή» στιγμή για ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους.
Encore με “Magic of Meghan” που ξεσήκωσε το κοινό, διότι ως γνωστόν είναι κατά γενική ομολογία το κομμάτι με το οποίο τους γνωρίσαμε και “Anna Calls From The Arctic”. Τους αποχαιρετήσαμε με ένα πολύ εγκάρδιο χειροκρότημα, μας ευχαρίστησαν πολύ για την παρουσία μας και ελπίζουμε να τους ξαναδούμε σύντομα!
