Ηχογραφημένο το περασμένο καλοκαίρι στην ουαλική εξοχή με παραγωγό τον John Parish (PJ Harvey), η πρώτη επίσημη κυκλοφορία της λονδρέζικης post-punk μπάντας Dry Cleaning είναι γεγονός. Για όσους μπορεί να μην γνωρίζουν τι εστί Dry Cleaning, να πούμε ότι πρόκειται για ακόμη ένα αναδυόμενο συγκρότημα της νέας γενιάς βρετανών καλλιτεχνών, που έγινε πολύ γνωστό μόνο με ένα single θα λέγαμε, το ”Magic of Meghan’’. Επηρεασμένο από την προσωπική άποψη της frontwoman Florence Shaw για την Meghan Markle και την εθιστική του έναρξη, το κομμάτι τούς ανέδειξε σε ένα πολλά υποσχόμενο συγκρότημα post-punk ήχου.
Το 2019, λοιπόν κυκλοφορούν τα δύο EP Sweet Princess και Boundary Road Snacks and Drinks και όλοι αναρωτιούνται με ποιο συγκρότημα μοιάζουν περισσότερο, μήπως είναι οι Gang of Four; Ή μήπως είναι οι Wire; Οι επιρροές των Dry Cleaning πολλές, ο ήχος τους όμως ξεχωριστός και αναγνωρίσιμος. Οι Dry Cleaning με κέρδισαν από την πρώτη στιγμή καθώς ξεχωρίζουν όχι μόνο γιατί η μουσική τους αφήνει χώρο να ακουστούν καθαρά τα ντραμς του Nick Buxton, το μπάσο του Lewis Maynard (αχ το μπάσο…) και η κιθάρα του Tom Dowse (αχ και η κιθάρα…), αλλά έχει και ένα ακόμη αξιοσημείωτο πλεονέκτημα, την «ποιητική» παρουσία της Florence Shaw. Η Shaw έχει αναλάβει τα φωνητικά, μια προφορική κατά κύριο λόγο ποιητική απαγγελία σουρεαλιστικού, αφαιρετικού και αμφίσημου περιεχόμενου στιγμών της καθημερινότητας. Η μορφή της αιθέρια, σχεδόν μυστικιστική, με τα μακριά ίσια μαλλιά της, την κάτασπρη επιδερμίδα της και την αγγλική προφορά της, φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση πως δεν ταιριάζει, καθώς σε πολλούς θα ξενίσει η έλλειψη νεύρου που αρμόζει στο νέο post-punk και στο οποίο μας έχουν συνηθίσει άλλες μπάντες. Το ντεμπούτο τους όμως New Long Leg έρχεται να αποδείξει το αντίθετο.
Η στιχουργική της Shaw, εμπνευσμένη από τίτλους εφημερίδων, ετικετών και αποσπασματικών κομματιών κειμένου, συνδυασμένη με προσωπικές και κοινωνικές εμπειρίες αναδεικνύεται από τη μουσική των υπόλοιπων μελών, οι οποίοι έχουν συμμετάσχει στο παρελθόν σε indie αλλά και hardcore σχήματα. Τα τρία πρώτα κομμάτια ”Scratchcard Lanyard”, ”Unsmart Lady”, ”Strong Feelings” μας είχαν ήδη ενθουσιάσει ως singles, με το ”Unsmart Lady” να ξεχωρίζει με τον πιο heavy και βρώμικο ήχο της κιθάρας που συνοδεύει τον εξής στίχο ”If you like a girl, be nice/It’s not rocket science” – χωρίς αμφιβολία ένα από τα καλύτερα τραγούδια του έτους μέχρι στιγμής. Στον υπόλοιπο δίσκο δεν υπάρχει ανάλογη προσπάθεια, δυστυχώς για μένα, καθώς πιστεύω ότι τους ταιριάζει απόλυτα. Παρόλα αυτά, καθένα από τα δέκα κομμάτια έχει κάτι ενδιαφέρον, είτε αυτό είναι το μπάσο στο ”Leafy’‘, είτε η ειρωνική χροιά με τον πιο indie χαλαρό ρυθμό στο ”Her Hippo” (I’d like to run away with you on a plane but don’t bring those loafers). Το ομώνυμο ”New Long Leg” στη συνέχεια φέρνει μια εύθυμη αφέλεια όταν η Florence τραγουδά ”Doo doo doo, don’t remember anyone, sorry” και εσύ θες να πιάσεις μια κιθάρα να παίξεις το ριφ χωρίς να έχεις καμία γνώση περί μουσικών οργάνων. Ακολουθούν τα μελωδικά ντραμς στο ”More Big Birds” και το πιο σκοτεινό και κλειστοφοβικό ”A.L.C”, για να δώσουν σκυτάλη στο τελευταίο κομμάτι ”Every Day Carry”. Το μεγαλύτερο σε διάρκεια, με ένα instrumental πειραματικό μουσικό διάλειμμα στη μέση που όταν ολοκληρωθεί επιστρέφουμε στις υποσυνείδητες σκέψεις της Shaw, ”I just want to put something positive into the world but it’s hard because I’m so full of poisonous rage”.
Με την πρώτη ακρόαση βρίσκεις ομοιότητες με τους Yard Act από το Leeds αλλά και την Sinead O’Brien, γνωστή για την ιδιαίτερη spoken word ερμηνεία της. Οι Dry Cleaning από τη μεριά τους προσδίδουν τη δική τους φρέσκια νότα post-punk ηχοχρώματος. Αρκετά εμπνευσμένοι και ικανοί ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον θα τους απολαύσουμε σε εξίσου ωραίες δισκογραφικές δουλειές.