Σωτήριο έτος 1999, η μπάντα έχοντας κυκλοφορήσει τους δίδυμους πύργους του προοδευτικού metal (τα “Ιmages and Words” και “Awake”), ένα παραγνωρισμένο αριστούργημα (“Falling into infinity” του 1997 ), ένα EP (“A Changes of Seasons” το 1995), του οποίου η διάρκεια παραπέμπει σε ολοκληρωμένο δίσκο, είχε έρθει η ώρα του concept, ήτοι θεματικού δίσκου, ο οποίος θα έδινε τη συνέχεια στο διαφημιζόμενο ως πιο τεχνικό τους κομμάτι: το “Metropolis part. 2”.
Η ιστορία της προοδευτικής μουσικής έχει στηριχθεί σε τέτοιους δίσκους, των οποίων οι ιστορίες είναι τόσο κλασσικές όσο και η μουσική τους και η φιλοδοξία των Dream Theater για τη δημιουργία του δίσκου συντονίζεται με την επιθυμία να φτιάξουν κάτι αντίστοιχο.
Ο δίσκος των Theater περιστρέφεται γύρω από τις ξεχασμένες αναμνήσεις του πρωταγωνιστή, οι οποίες ζωντανεύουν όταν υποβάλλεται σε ύπνωση. Tα τραγούδια ακολουθούν την καταβύθιση μέσα στο υποσυνείδητο του ήρωα μας, για να μελοποιήσουν τη τραγική του ιστορία: το ερωτευμένο ζευγάρι, που ο θάνατος του κοριτσιού τερματίζει με βίαιο τρόπο το ειδύλλιο τους.
Όσο ο δίσκος εκτυλίσσεται μαθαίνουμε πως η περίεργη οικειότητα που αισθάνεται ο πρωταγωνιστής με τα γεγονότα δεν είναι καθόλου τυχαία. Ο πρωταγωνιστής μας είναι η μετενσάρκωση της δολοφονηθείσας και τα τραύματά της τον ακολουθούν ακόμα και στο νέο του σώμα.
Μετά την αποκάλυψη της αλήθειας, όπως ήταν αναμενόμενο, θα προσπαθήσει να αντιστρέψει τη ροή των γεγονότων για να αποτρέψει τη συντελεσμένη τραγική τους κατάληξη. Όταν νομίσει πως το κατάφερε, η επάνοδος του από την ύπνωση του επιφυλάσσει μια απρόσμενη τροπή…
Χωρίς να το θεωρώ ως το καλύτερο τους (αυτός ο χαρακτηρισμός ανήκει στα “Images” και “Awake”), ούτε ως concept ισάξιο με τα διάσημα έπη της προοδευτικής μουσικής, είναι χωρίς αμφιβολία το τελευταίο τους ορόσημο ως ηγέτιδα στο prog μπάντα.
Η τεράστια απώλεια του Kevin Moore δεν είναι ακόμα εμφανής, η μπάντα αντλεί ορμητική ενέργεια από το παράπλευρο σχήμα των Liquid (το οποίο αποτελούσε κατά τα τρία τέταρτα το προπομπό της μελλοντικής σύνθεσης των Theater) και το πιο σημαντικό: οι Dream Theater έχουν τη διάθεση να προχωρήσουν μπροστά και να μην περιχαρακωθούν στα τότε σπουδαία πεπραγμένα τους.
Tα τραγούδια του στέκονται άφοβα απέναντι στο πέρασμα του χρόνου, όπως το “Strange Déjà vu”, το θρυλικό σήμερα “Home” με την ανατολίτικη εισαγωγή του, που ορίζει μια ολόκληρη εποχή και αποδεικνύει την επιρροή των Tool στη διαμόρφωση της, το “Dance of Eternity” και στο αποκορύφωμα της ιστορίας στο φινάλε του: το “Finally Free”. Ένα σύνολο κομματιών που πέρα από την ιστορία που τα συνδέει διαθέτει τη σφραγίδα του μοναδικού ταλέντου των δημιουργών τους.
Εκ των υστέρων φαίνεται πως ο μουσικός βίος των Τheater ήταν παράλληλος με τη πορεία του προοδευτικού metal: η ακμή των πρώτων συνδέεται με την άνοδο του τελευταίου και η επακόλουθη παρακμή είναι κοινός τόπος και των δυο. Σήμερα, ακούγοντας με την ευκαιρία της σημερινής επετείου, το “Metropolis 2”, οι Τheater φαντάζουν μια χαμένη υπόθεση τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα, ελπίζω να μη συμβαίνει το ίδιο με το προοδευτικό metal το οποίο αναζητά εναγωνίως καινούργιες κορυφές…