Είτε με το μπαγλαμαδάκι, είτε με τη κιθάρα,είτε με το μικρόφωνο στα χέρια αποτελεί μία ξεχωριστή περίπτωση. Το περασμένο Σάββατο η τριαντάχρονη πορεία του Ντίνου Σαδίκη ζωντάνεψε μέσα σ’ένα ηλεκτρισμένο live…
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης
Αυτή τη φορά χωρίς μπαγλαμαδάκι και χωρίς τη φωνή του Γιάννη Αγγελάκα, αλλά της μπάντας του (διαβάστε τη συνέντευξη για περισσότερες πληροφορίες) που βρίσκεται στο πλευρό του εδώ και 15 συναπτά έτη. Το “Γέλιο των Πολλών” ζωντανεύει επι σκηνής στη νέα του μορφή, πιο οργισμένο, ηλεκτρισμένο και αιχμηρό μαζί με αναφορές στις μολυβένιες ιστορίες, τα χρόνια των Εν Πλώ και έναν φόρο τιμής στον Μίλτο Σαχτούρη και τον Μάρκο Βαμβακάρη (που άνοιξαν και έκλεισαν αντίστοιχα).
Εκτός απο τις καθηλωτικές ερμηνείες των στίχων ο Σαδίκης δείχνει οτι διαθέτει και κίνηση επι σκηνής (σχεδόν αεικίνητος) και ξέρει να χειρίζεται το θέμα επικοινωνία με το κοινό το ίδιο καλά (εκείνο το τηλεφώνημα κάπου στην μέση δεν ξέρω αν ήταν αληθινό η όχι, αλλά ήταν πετυχημένη ανάπαυλα). Στις καλύτερες στιγμές του live μπαίνουν οι “Λαμαρίνες” (σε μία σκληρή live εκτέλεση), ένα απαισιόδοξο τραγουδάκι, χωρίς κανόνα, 90/60/90 και το αντιλαλούν οι φυλακές του Βαμβακάρη.
Απο πλευράς προσέλευσης σίγουρα άξιζε περισσότερο κόσμο (αν μέτρησα καλά ήταν γύρω στα 100 άτομα) αλλά έστω κι αυτός ο αριθμός παρευρισκόμενων δημιούργησε μία ωράια παρείστικη ατμόσφαιρα που βοήθησε το live να γίνει ακόμη καλύτερο.