Με αφορμή τη ζωντανή του εμφάνιση το Σάββατο, 7 Μαρτίου στο An Club, ο Γιώργος Χούλλης μίλησε με το Ντίνο Σαδίκη. Διαβάστε παρακάτω τι είχε να του πει ο τραγουδιστής και ιδρυτικό μέλος των θρυλικών Εν Πλω.
Καλησπέρα Ντίνο, φέτος εμφανίζεσαι με 2 νέες κυκλοφορίες τόσο με τους Εν Πλώ όσο και με τη σόλο δουλειά σου, που περιλαμβάνουν επανηχογραφήσεις παλιότερων τραγουδιών. Τι σε οδήγησε στη διαδικασία της επανηχογράφησης τους;
Δέκα χρόνια μετά την πρώτη ηχογράφησή τους, τα τραγούδια από το «Γέλιο των Πολλών» είχαν πάρει, κυρίως μέσα από τις live εκτελέσεις τους, ένα άλλο ύφος, μια άλλη αίσθηση, περισσότερο ηλεκτρική. Πάνω εκεί μας άκουσε ο Νίκος “Labyrinth” Στυλίδης και πρότεινε να τα ηχογραφήσουμε έτσι ακριβώς όπως τα παίζουμε σήμερα. Ήταν και το καινούργιο τραγούδι «Λαμαρίνες», του Στέφανου Κανελλή, που θέλαμε να καταγράψουμε και όλο αυτό έγινε η αφορμή να μπούμε στούντιο για μια ζωντανή ηχογράφηση.
Ας μιλήσουμε πρώτα για το 12″ των Εν Πλώ «Οι νύχτες». Μήπως λειτουργεί και σαν προπομπός κάποιας επερχόμενης κυκλοφορίας;
Το 12″ «Οι Νύχτες» ήταν “χαμένο” για 25 χρόνια κάπου μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Τώρα που οι συνθήκες ωρίμασαν, ήρθε η ώρα να κυκλοφορήσει από την Labyrinth Of Thoughts και να πάρει τον δρόμο που του αξίζει. Υπάρχει σκέψη να κυκλοφορήσουν και κάποια bootlegs των Εν Πλω αλλά δεν είναι αυτή την στιγμή η προτεραιότητά μου.
Υπάρχει περίπτωση να δούμε στο μέλλον να επανακυκλοφορούν και οι «Μολυβένιες Ιστορίες»;
Κατά μια “διαβολική” θάλεγα σύμπτωση, όλοι οι δίσκοι που έχω κάνει μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν στην κυκλοφορία. Για διαφορετικούς βέβαια λόγους ο καθένας τους και έξω από τις δικές μου επιλογές, έχουν γίνει σπάνιοι. Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι «Μολυβένιες Ιστορίες» (1995). Δεν αποκλείεται λοιπόν να τις δούμε πάλι εκεί έξω.
Στο «Γέλιο των Πολλών» είχες μελοποιήσει ένα απόσπασμα από ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη, ενώ στις «Παράξενες Ιστορίες» του Γιώργου Χριστιανάκη (2003) συμμετέχεις με ένα ποιήμα του Καβάφη (το «Όσο μπορείς»). Πώς προέκυψαν τα δύο αυτά ποιήματα σαν επιλογές;
Ο Σαχτούρης είναι έτσι κι αλλιώς ένας ποιητής τον οποίο τριγυρίζω συχνά-πυκνά τα τελευταία είκοσι χρόνια. Το να μελοποιήσω λοιπόν ένα απόσπασμα από ποίημα του, ήρθε τελείως φυσιολογικά για μένα. Όσον αφορά τώρα τον Καβάφη, ήταν επιλογή του Γιώργου. Αλήθεια, πως θα μπορούσα ν’ αρνηθώ τέτοια πρόταση; Δεν υπήρχε περίπτωση!
Ποιοί συγγραφείς Ελληνες και ξένοι σ’εχουν επηρεάσει;
Πρώτος και καλύτερος από Ελλάδα ο Νίκος Τσιφόρος. Μεγάλη περίπτωση. Υπάρχει για να μας υπενθυμίζει κάθε φορά ότι “η σοβαρότητα είναι το καταφύγιο των ηλιθίων” που έγραφε κι ο Όσκαρ Ουάϊλντ. Ο άλλος είναι ο Νίκος Καζαντζάκης. Από ξένους ο Τζακ Λόντον κι ο Τζον Στάϊνμπεκ. Ντοστογιέφσκι και Ιούλιος Βερν. Γενικά δεν μπορώ φιλοσοφικά δοκίμια και μασημένες τροφές. Βαριέμαι αφόρητα! Έχω ανάγκη το στόρυ, την πλοκή, τους χαρακτήρες ενός βιβλίου. Αν έχεις κάτι να μου πεις, κρύψτο εκεί μέσα.
Πες μας τώρα λίγα λόγια για τη μπάντα που σε συνοδεύει εδώ και 15 χρόνιας στις εμφανίσεις σου.
Το “λίγα λόγια” είναι πολύ λίγα από μόνα τους για τους συνοδοιπόρους της δημιουργικής μου ζωής τα τελευταία 15 χρόνια. Και μόνο που με ανέχονται ακόμα τα λέει όλα! Πάνος Παπάζογλου & Sonny Touch στις κιθάρες, Λάζαρος Πλιάμπας στα τύμπανα και Χρήστος Παππάς στο μπάσο. Στα πρώτα χρόνια πολύτιμος συνεργάτης και στήριγμα ήταν κι ο Dani Joss (παραγωγός του πρώτου Γέλιου Των Πολλών).
Τι εμπειρίες έχεις απο τη συνεργασία σου με τον Γιάννη Αγγελάκα όλα αυτά τα χρόνια; Το ‘project 3’ όπως ανακοίνωσε ο Γιάννης έφτασε στο τέλος του. Υπάρχει περίπτωση να σε δούμε ξανά μαζί του στο μέλλον;
Ο Γιάννης μου έδωσε την ευκαιρία, μέσα από την συνεργασία μας όλα αυτά τα χρόνια, να αποκτήσω εμπειρίες μιας ζωής. Οι Επισκέπτες και το ‘project 3’ ήταν από τα ωραιότερα πράγματα που μου έχουν συμβεί και μουσικά αλλά το κυριώτερο σαν παρέες και φιλίες. Τώρα όσον αφορά για το μέλλον, όλα παίζουν! Who knows?
Πότε ξεκινάει η σχέση σου με τον μπαγλαμά και το ρεμπέτικο τραγούδι;
Ο μπαγλαμάς και το ρεμπέτικο είναι μια σχέση πολύ παλιά. Από την δεκαετία του ’80 και τα πρώτα ακούσματα, τα πρώτα παιξίματα με φίλους και παρέες, ο Μάρκος Βαμβακάρης οδηγεί σταθερά μέχρι σήμερα την αίσθησή μου, την ματιά μου σ’ ότι κάνω.
Από την πλευρά του rock ποιές ήταν οι μπάντες και οι μουσικοί που σ’επηρέασαν;
Από πού ν’ αρχίσω και που να τελειώσω. Velvet Underground, Doors, Beatles, Leonard Cohen στα πρώτα χρόνια, για να ακολουθήσουν Cure, Joy Division, Bau-Haus.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μπάντες που συνδυάζουν το ρεμπέτικο με άλλα μουσικά είδη όπως το surf/rockabilly ή το swing. Πώς βλέπεις αυτές τις προσπαθειες;
Μα νομίζω ότι αυτό είναι το ζητούμενο. Η διάχυση ενός μουσικού είδους μέσα σ΄ένα άλλο. Τουλάχιστον αυτό έκανα εγώ πάντα. Άλλοτε πετυχημένα, άλλοτε όχι δεν έχει σημασία. Τα αποστειρωμένα μουσικά πράγματα είναι καταδικασμένα. Η ανάμειξη διαφορετικών υλικών είναι που δίνει ενδιαφέρον στη δημιουργία και κρύβει εκπλήξεις.
Εδώ και κάποια χρόνια έχει μπεί για τα καλά στη ζωή μας το internet και τα social media. Πόσο πιστεύεις οτι βοηθούν ή καταστρέφουν τη μουσική;
Η μουσική δεν κινδυνεύει από τίποτα παρά μόνο από την έλλειψη έμπνευσης. Υπήρχε προ internet και θα υπάρχει και μετά. Μάλιστα πιστεύω ότι με την χρήση της τεχνολογίας σήμερα, ένας δημιουργός έχει περισσότερες δυνατότητες να επικοινωνήσει το έργο του.
Σ’έχω ακούσει σε παλιότερες συνεντευξεις σου να μιλάς (και πολύ σωστά) για το μοντέλο του ψευτονεόπλουτου και τα όσα έφεραν τη χώρα στη σημερινή κατάσταση. Τι έχεις να πείς για τις τελευταίες εξελίξεις;
Νομίζω ότι είναι νωρίς ακόμα για να έχω κάποια άποψη. Σαν αίσθηση όμως, μου αρέσει που βλέπω καινούργιες φάτσες στο παιχνίδι. Ο χρόνος θα δείξει. Τίποτα δεν αλλάζει από την μια στιγμή στην άλλη, με το γύρισμα ενός διακόπτη. Και ιδίως όταν έχουμε να κάνουμε με παθογένειες και προκαταλήψεις βαθιά ριζωμένες μέσα στο είναι μας. Τίποτα δεν θ’ αλλάξει αν εμείς οι ίδιοι, ο καθένας μόνος του κι όλοι μαζί, δεν γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να έρθει. Αυτή είναι η πρόκληση σήμερα. Αυτό είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε. Και είναι ένα στοίχημα πρώτα με τον εαυτό μας.
7 Μαρτίου εμφανίζεσαι στο Αn Club. Τι μπορεί να περιμένει ο κόσμος που θα βρεθεί εκεί;
Ηλεκτρισμό, τραγούδια από Εν Πλω, Μολυβένιες Ιστορίες, Γέλιο των πολλών και κυρίως μια παρέα που γουστάρει να παίζει αυτή την μουσική.
Τι άλλο ακολουθεί στη πορεία;
Ακολουθούν συναυλίες και πολύ δουλειά για το καινούργιο υλικό. Πρώτα απ’ όλα όμως την υγειά μας νάχουμε για να την χαλάμε δημιουργικά.
Ok Ντίνο, σ’ευχαριστώ για τη συνέντευξη. Κλείσε μ’έναν απο τους στίχους σου που πιστεύεις οτι σήμερα είναι πιό επίκαιρος.
Πρέπει ίσως κάποτε
μπορεί και να μπορέσω
να καταλάβω
να συγχωρέσω
αυτό που γίνομαι
απ’ έξω απ’ το παιχνίδι
και να πιάσω
να αγκαλιάσω
για να πετάξω
μ’ ένα όνειρο που θέλει
συνεχώς να μου ξεφεύγει
να πολεμήσω
για να νικήσω
θα νικήσω.