Οι αστικές ιστορίες τους, «ντύνονται» από την μυσταγωγική ατμόσφαιρα που αναδύεται όταν οι ήχοι της ανατολής μπολιάζουν εκείνους της δύσης. Οι Arcadian Child, με έδρα τη Λεμεσό της Κύπρου, απολαμβάνουν το θερμό αγκάλιασμα του τρίτου album τους, Protopsycho, με τις live εμφανίσεις, το touring και την ενέργεια του κόσμου ωστόσο να τους λείπουν ιδιαίτερα. Ο frontman της μπάντας, Παναγιώτης Γεωργίου, μιλάει στο Rockin’Athens για τη «νέα πραγματικότητα» του συγκροτήματος στον καιρό της πανδημίας κι εμείς αναμένουμε να τους ανταμώσουμε και πάλι επί σκηνής.
Το τρίτο σας album, Protopsycho, έχει καταφέρει να αποσπάσει μία ιδιαίτερα εγκάρδια υποδοχή στον μόλις ενάμιση μήνα κυκλοφορίας του. Μιλήστε μου για τη δημιουργική σας διαδικασία, καθώς και για τους ανθρώπους που συνέβαλαν στην παραγωγή του.
Η δημιουργική διαδικασία ουσιαστικά ξεκίνησε με το που τελείωσαν οι ηχογραφήσεις του “Superfonica” τον Ιούνιο του 2018. Τουλάχιστον το πρωτογενές υλικό ξεκίνησε τότε. Τα κομμάτια ξεκίνησαν να δουλεύονται από την μπάντα στις αρχές του 2019, όταν στα τύμπανα πλέον είχε έρθει ο Κωνσταντίνος. Μια αλλαγή ουσιαστική για τον ήχο, το ύφος αλλά και την ενέργεια του “Protopsycho”. Τολμώ να πω ότι ο τρίτος δίσκος ήταν η πιο απολαυστική εμπειρία που ζήσαμε ως μπάντα, τόσο δημιουργικά στο στούντιο, όσο και κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων.
Νιώθουμε πραγματικά τυχεροί που στήσαμε μια ομάδα με τρομερούς συνεργάτες – που πλέον είναι και φίλοι – γύρω από την μπάντα. Είναι μια ομάδα ανθρώπων με σπουδαίο ταλέντο, μεράκι και αισθητική, που χωρίς αυτούς η μπάντα θα ήταν ξεκάθαρα αλλού. Ο παραγωγός μας Αντρέας Τραχωνίτης είναι μαζί μας και στους τρείς δίσκους (!) και η συνεισφορά του τόσο ηχητικά, όσο και αισθητικά είναι τόσο μεγάλη όσο και αδιαπραγμάτευτη. Ο Σπύρος Σιδηρόπουλος ως Nun Other, έχει επιμεληθεί τα εξώφυλλα του Superfonica και του Protopsycho και με τη γενικότερη χαρακτηριστική αισθητική του έχει καθορίσει την εικόνα της μπάντας. Τέλος, ο Άγης Χατζηγεωργίου από την Bitter Tea Records, booking agent της μπάντας είναι μαζί μας από την εποχή του Superfonica και αποτελεί ουσιαστικά τον 5ο Αρκάδα.
Ποιες σκέψεις συνοδεύουν την γνωστοποίηση μίας δισκογραφικής δουλειάς στον καιρό μιας πανδημίας;
Το πλάνο για την κυκλοφορία υπήρχε πολύ πριν το ξέσπασμα της πανδημίας και η ιδέα να το «σπρώχναμε» πιο κάτω απλά δεν μας καθόταν καλά. Έίχαμε ανάγκη για περισσότερη μουσική και βλέποντας όλες τις σπουδαίες κυκλοφορίες μέσα στη χρονιά απο άλλες μπάντες, απλά μας ενέπνευσε και μας επιβεβαίωσε αυτό που σκεφτόμασταν. Ότι τώρα πιο πολύ απο ποτέ χρειαζόμαστε περισσότερη μουσική.
Ποιες είναι ορισμένες από τις δυσκολίες τις οποίες έχετε αντιμετωπίσει, τόσο σε πρακτικό, όσο και ψυχολογικό επίπεδο από την εμφάνιση του covid-19 έως σήμερα;
Το πρακτικό είναι ότι χάσαμε επαφή με το κοινό μας, με τη ζωντάνια που φέρνει το live gigging. Υπήρχαν μεγάλα σχέδια για touring το 2020 που δυστυχώς λόγω της κατάστασης ακυρώθηκαν. Σε ψυχολογικό επίπεδο, το βιώνουμε αρκετά επίπονα, περνάμε συνεχώς από ένα “roller coaster θλίψης”, θυμού και υπομονής. Αλλά προσβλέπουμε σε καλύτερες μέρες, πρέπει να πιστεύουμε ότι έρχονται καλύτερες μέρες.
Θα έλεγε κανείς πως είστε από τους «τυχερούς», καθώς στις 18 Οκτωβρίου είχατε τη χαρά να πραγματοποιήσετε ένα liveshow στο Rialto Theatre της Κύπρου, κάτι το οποίο τα περισσότερα συγκροτήματα στην Ελλάδα δεν έχουν μπορέσει να οργανώσουν όλο αυτό το διάστημα. Πώς αισθανθήκατε τη στιγμή που βρεθήκατε έπειτα από δέκα περίπου μήνες στο stage, μπροστά στο περιορισμένο μεν, αλλά ενεργό κοινό;
Όντως φανήκαμε κάπως τυχεροί μέσα σ’όλο αυτό αφού μας δόθηκε η ευκαιρία να παίξουμε ζωντανά τον καινούριο μας δίσκο έστω και με τα δεδομένα που πραγματοποιήθηκε η συναυλία. Η αλήθεια είναι πως όλο το σκηνικό ήταν πρωτόγνωρο. Αποστάσεις, μάσκες, γενικά επικρατούσε ανησυχία τόσο για πως θα το εισπράξει ο κόσμος όλο αυτό αλλά πως θα επηρεάσει κι εμάς. Άξιζε όμως όσο λίγα το τελευταίο διάστημα, θυμηθήκαμε τη χαρά του live, την ένταση της σκηνής. Πραγματικά ανυπομονούμε να βγούμε ξανά στο δρόμο.
Οι ήχοι της Ανατολής «φλερτάρουν» με εκείνους της Μεσογείου στις psychedelic – rock συνθέσεις σας. Τι σας έχει γοητεύσει σε αυτό το μουσικό συνταίριασμα και πώς νοηματοδοτούνται οι στίχοι σας μέσα σε αυτούς τους ήχους;
Το μπόλιασμα του ανατολίτικου πνεύματος στην δυτική ανατροφή μας αποτελεί βίωμα. Βγαίνει αβίαστα σε κάθε κουβέντα, σε κάθε πρόβα, σε κάθε riff. Εξάλλου, πιστεύω πως οι μυσταγωγικές λιτανείες της ανατολίτικης μουσικής αποτελούν οπιούχες ουσίες στην δυτική ψυχεδέλεια. Από τις βαριές Anatolian rock εκφάνσεις του “Snakecharm” μέχρι την αναβλύζουσα ζεϊμπέκιpsych αισθητική του ομώνυμου κομματιού, το κέντημα ανατολής και ψυχεδέλειας προσωπικά με συναρπάζει τόσο ως δημιουργό αλλά και ως ακροατή. Θαυμάζω μπάντες όπως τους Cyanna Mercury, Sleepin Pillow και φυσικά τους VIC που πότισαν την δυτικοαναθρεμμένη μουσική τους με Αιγαίο, Μεσόγειο και ανατολή. Αναπόφευκτα, οι στίχοι πλέον μπαίνουν σ’έναν βαθιά περιγραφικό ρόλο της ιστορίας που ντύνει ο ήχος μας. Ανέκαθεν τα Arcadian Child τραγούδια διηγούνταν αστικές ιστορίες όμως αναπόφευκτα η χροιά της γραφής και ο τόνος προσδιορίζεται από τον ήχο μας.
Τα τελευταία τρία χρόνια, αναδύονται ολοένα περισσότερα post-punk συγκροτήματα, βάζοντας το λιθαράκι τους στο “new age post-punk”. Πώς βλέπετε αυτή την (κατά βάση) «αγγλική επανάσταση»; Υπάρχουν συγκροτήματα του είδους τα οποία να ξεχωρίζετε;
Νομίζω όπως ο κόσμος έζησε την αναβίωση της 60s ψυχεδέλειας πριν μερικά χρόνια, έτσι και τώρα ακόμα ένα «κλασικό» είδος ανθίζει κι επαναπροσδιορίζεται. Προσωπικά παρακολουθώ από μερική απόσταση την σκηνή αν και ομολογώ πως οι Fontaines έχουν κάτι που βλέπεις σε μπάντα κάθε 10 χρόνια. Επίσης, οι Αμερικανοί Protomartyr έχουν βγάλει τρομερούς δίσκους τα τελευταία χρόνια.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον «μουσικό χάρτη» της Κύπρου και τι θέση έχει η rock μουσική μέσα σε αυτόν;
Σχεδόν ανύπαρκτο, πόσο δε μάλλον όταν μιλάμε για rock μουσική. Υπάρχουν κάποιες δυνατές ομάδες που οργανώνουν σοβαρές δράσεις, κάποιες άλλες που διατηρούν την κουλτούρα της καλής DIY αισθητικής και προσπαθούν να βγάλουν στην επιφάνεια το – ομολογουμένως αρκετό – ταλέντο των ντόπιων καλλιτεχνών όμως δυστυχώς αποτελούν μεμονωμένες φωνές σ’ενα ορυμαγδό νεο-σκυλάδικων και cover bands χειροκροτητών.
Ζώντας και δημιουργώντας από τη Λεμεσό, έχετε σκεφτεί να μετατοπίσετε την έδρα σας στην Αθήνα, με το σκεπτικό ότι θα βρισκόσασταν αμεσότερα εντός των μουσικών εξελίξεων της rock σκηνής;
Η αλήθεια είναι πως όχι. Προφανώς και γεννήθηκαν κάποιες πρόχειρες σκέψεις προϊόν παρόρμησης και αδρεναλίνης μετά από τα αθηναϊκά μας gigs, περισσότερο όμως στη λογική του wishful thinking. Ενδεχομένως το περιβάλλον της Αθήνας να είχε ευεργετικές συνέπειες στη εξέλιξη της μπάντας, μπορεί πάλι και όχι. Εδώ μας έλαχε να γεννηθούμε με τα κακά αλλά και τα καλά του. Υπάρχει άλλωστε μια γοητεία στο να σε ξέρουν περισσότεροι μακριά απ’ το σπίτι σου.
Τι ετοιμάζουν οι Arcadian Child από ‘δω και στο εξής;
Ετοιμάζουμε ασταμάτητο touring μόλις αυτό καταστεί ξανά ρεαλιστικό όνειρο. Έχουμε πολλά να παίξουμε και πολλά μέρη που θέλουμε να ταξιδέψουμε. Θέλουμε να παίξουμε την “Protopsycho” μουσική μας όσο πιο πολύ μπορούμε κι ελπίζω το 2021 να μας το επιτρέψει.
Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας παιδιά και ανυπομονώ να έρθω σε επαφή και με τη «ζωντανή» εκδοχή του Protopsycho το συντομότερο δυνατό!
Εμείς ευχαριστούμε Λουίζα για τη φιλοξενία και το βήμα. Καλή αντάμωση σύντομα εύχομαι!
