Οι Zebra Tracks αποτελούν μια από τις εγχώριες μπάντες που έχει πλέον χαράξει μια αρκετά μακρόχρονη πορεία στον χώρο της μουσικής, μετρώντας στο ενεργητικό της 10 χρόνια, τρία albums και σημειώνοντας μια μονίμως ανοδική πορεία, με κάθε νέα δουλειά να τους βρίσκει ένα βήμα πιο μπροστά. Είχαμε, λοιπόν, την ευκαιρία να τους παρακολουθήσουμε ζωντανά στο Ρομαντσο μαζί με τους Deaf Radio.
Aνταπόκριση: Μαρίλη Κουλολιά / Φωτογραφίες: Αθηνά Παπαγιάννη (περισσότερες εδώ)
Τα ηνία πρώτοι ανέλαβαν οι Deaf Radio, πρώην 12gafs, ανανεωμένοι ωστόσο και με πολλή ενέργεια! Ο συναυλιακός χώρος ήταν γεμάτος και η διάθεση… βάρεσε ‘κόκκινο’, με το κοινό να χορεύει αδιαλείπτως και να σιγοντάρει τη μπάντα. Με rock διάθεση και πιασάρικά κομμάτια οι Deaf Radio έφεραν σε πέρας ένα δυνατό set που περιλάμβανε τόσο κομμάτια από το τελευταίο τους EP όσο και παλαιότερες δουλειές τους, με highlight το “Νο Hay Banda”, που αποτελεί κι αναφορά στην επική ταινία του Lynch, Mulholland Drive, και συλλαμβάνει την αίσθηση του σουρεάλ χωροχρόνου που οι δουλειές του σκηνοθέτη δημιουργούν, με την προσθήκη ωστόσο και της απαραίτητης rock n’ roll-ικής γκρουβιάς που χαρακτηρίζουν τις ταινίες του. Ευδιάθετοι και δεμένοι διασκέδασαν τον κόσμο μεχρις ότου έφτασε η ώρα για τις “Ζέβρες” να ανέβουν στη σκηνή.
Σειρά τώρα είχαν οι Zebra Tracks, οι οποίοι με τον χαρακτηριστικό post-punk ήχο τους και τις indie λεπτομέρειες που τον διακρίνουν διεκπεραίωσαν μια συναυλία που δε μπορούσε παρά να αφήσει αρκετά καλές εντυπώσεις. Ένα χαρακτηριστικό που τους διέκρινε ήταν η ενεργή και συνεχής επικοινωνία τους με το κοινό, σχολιάζοντας κατά τρόπο εύστοχο αλλά κι ενίοτε άστοχο μεταξύ των κομματιών. Ακούσαμε τραγούδια που προέρχονταν κατά κύριο λόγο από τον τελευταίο δίσκο τους “Waves”, όπως επίσης και κάποιες γνωστές κι αγαπημένες διασκευές όπως το “A Forest” των Cure και το “Under My Thumb” των Stones κατά το encore. Ενδιαφέρον ήταν το γεγονός ότι και οι δύο διασκευές ήταν προσαρμοσμένες στο προσωπικό ύφος της μπάντας, χωρίς να αποτελούν πιστές επανεκτελέσεις των πρωτοτύπων, τουτέστιν εκτελέσεις διαποτισμένες με post-punk-o-χορευτικά στοιχεία που ενέχουν τη σκοτεινότητα των Radiohead με κάποια στοιχεία από Beach House. Γεμάτοι ενέργεια και με τη μαεστρία που τα χρόνια τους στον χώρο συνεπάγονται διασκέδασαν με τις μουσικές τους τον κόσμος που είχε γεμίσει το Ρομαντσο, με τον χορό να μη σταματά και το κέφι να βρίσκεται στο ζενίθ του.
Με τη λήξη της συναυλίας σου έμενε μια γλυκειά αίσθηση που σηματοδοτούσε τη συνολική επιτυχία της βραδιάς.