“It’s the most wonderful time of the year” τραγουδούσε ο Andy Williams πριν από ακριβώς μισό αιώνα αλλά σίγουρα εκείνος δεν είχε στο μυαλό του αυτό το festival που λαμβάνει κάθε χρόνο χώρα στο An Club. Όσοι όμως το έχουμε τιμήσει πολλάκις στο παρελθόν και όσοι το περίμεναν για να ζήσουν την εμπειρία πρώτη φορά, κάτι τέτοιο ίσως να σιγοτραγουδούσαν. Τέσσερα συγκροτήματα και ένα εμφαντικό sold out απέδειξαν και σε αριθμούς, την δυναμική της εγχώριας σκηνής, για μία ακόμη φορά, μετά τα διπλά sold out των Rotting Christ και The Last Drive μέσα στον ίδιο μήνα. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η δυναμική θα μετατραπεί σε ένα κύμα που θα σπάσει τα περιθώρια της χώρας μας και θα βγει και προς τα έξω…
Ανταπόκριση: Χρήστος Ζαρκαδάκης, Άρης Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Karla Trainer
Οι Drunk Motherfuckers ανέβηκαν πρώτοι στη σκηνή και χωρίς καθυστέρηση για να αποδώσουν το λικνιστό stoner rock τους. Και λέω λικνιστό όχι με κάποιο ύφος ειρωνείας αλλά οι κινήσεις του τραγουδιστή τους αλλά και του κόσμου, δείχνουν ότι η μουσική τους έχει ένα κάποιο ρυθμό και αποφεύγει τον κλισέ αργό, σχεδόν ρεμπέτικο, ήχο άλλων συγκροτημάτων του ίδιου ήχου μετατρέποντάς τον σε κάτι πιο ρυθμικό και εν τέλει εύκολο στο μέσο αυτί. Ο τραγουδιστής τους δείχνει ότι δουλεύει προς την κατεύθυνση του να δώσει αυτό που λείπει από τις περισσότερες, παρόμοιου ύφους και ήχου, μπάντες εκεί έξω. Μία φωνή που θα τις ξεχωρίσει από τη μάζα και δεν προσθέτει απλά μία επιτηδευμένη βραχνάδα. Το αν το καταφέρνει στην παρούσα φάση είναι ένα άλλο θέμα αλλά αν συνεχίσει να το δουλεύει, νομίζω ότι θα δούμε ενδιαφέροντα πράγματα από δαύτους στο μέλλον.
Κάθε χρόνο, το fest αυτό έχει και ένα συγκρότημα που θα κλέψει την παράσταση. Το 2010 ήταν οι Planet Of Zeus, το 11 και 12, ήταν οι 1000 Mods και το 2013 ήταν η χρονιά που τα βαμπίρ βγήκαν από το βάλτο. Οι παραλληλισμοί με άλλες χρονιές χτύπαγαν αλύπητα το μυαλό μου με συχνότητα και βάρος παρόμοιο με αυτό που τα drums του Τόλη βάραγαν τα αυτιά μου και παρόμοιο με αυτό που κάθε riff εκτοξευόταν στο κοινό ή εν τέλει, παρόμοιο με αυτό που μία από τις καλύτερες φωνές που βγάλαμε στο rock/metal ξέρναγε τόνους λάσπης στο γεμάτο An Club. Όπως καταλαβαίνετε, η εμφάνιση των Potergeist ήταν από το πρώτο της λεπτό καθηλωτική και θα μνημονεύεται για αρκετό καιρό στους κύκλους και το momentum είναι μαζί τους, δεδομένης και της δισκάρας “Swampires” που κυκλοφόρησαν πριν λίγο καιρό. Ο χαμός στο “Rivers And Oceans” αποδεικνύει του λόγου το αληθές…
Υ.Γ. Τολμώ να πω ότι το “Southern Crown” και οι στίχοι του χτύπησαν έντονα το από καιρό κοιμισμένο manowarικό μου νεύρο.
Επόμενοι και με ένα ασφυκτικά γεμάτο An Club μπροστά τους, ήταν οι Mahakala. Εδώ να πούμε ότι τόσο αυτοί όσο και οι Potergeist είχαν έναν στιβαρό ήχο που τους βοήθησε απίστευτα στο να βγάλουν αυτό που ήθελαν επί σκηνής. Άρτι αφιχθέντες από Κύπρο και Ρόδο, όπου έδωσαν κάποια shows με τους Rotting Christ παρακαλώ, οι Mahakala έβγαλαν έναν αστείρευτο επαγγελματισμό επί σκηνής, καθώς λίγες είναι οι μπάντες του βεληνεκούς τους που αντέχουν τόσες συνεχόμενες live εμφανίσεις μέσα σε τόσες λίγες ημέρες. Στηρίχτηκαν, όπως είναι φυσικό, στο “Devil’s Music” – και άλλη δισκάρα ντόπιας προέλευσης – ωστόσο, οι κατεβασμένες τους ταχύτητες σε σχέση με τους προηγούμενους, δεν βοήθησαν στο να έχουν την ίδια ανταπόκριση και λογικό είναι. Έβλεπες κόσμο όμως με το μάτι καρφωμένο στη σκηνή για αυτόν τον metal ορυμαγδό που κομίζουν σε κάθε τους εμφάνιση και τα moshpits στα “Pool of Kerosene” και στο -προσωπικό αγαπημένο- “Evil Man” ήταν η καλύτερη τους ανταμοιβή.
Και μετά από αρκετούτσικη αναμονή και με ασφυκτικά γεμάτο το An (ίσως ο περισσότερος κόσμος σε Explode Fest τα τελευταία χρόνια), oι Nightstalker πήραν τη θέση τους στη σκηνή. Οι πιο πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές ξέρετε τι σημαίνει Nightstalker, αφού όλο και κάπου θα τους έχετε παρακολουθήσει live. Oπότε δε θα μπω στον κόπο να αναλύσω την εμφάνισή τους. Oι Nightstalker πάντα θα δώσουν ένα καλό live με αρκετά μεγάλο setlist αρκετό να ικανοποιήσει και τον παλιό και τον νέο fan τους. Όπως και έκαναν και την Τρίτη που μας πέρασε. 15 κομμάτια από όλη τη δισκογραφία τους plus το “Children of the Sun” για κερασάκι. Μια χαρά…τι κι αν φάνηκαν λιγο κουρασμένοι το συγκεκριμένο βράδυ η όχι τόσο ορεξάτοι; Μπορεί σε κάποιους από εμάς που τους έχουμε δει ‘χ εις τη νιοστή’ φορές να μας φάνηκε έτσι, αλλά οι πιτσιρικάδες το ευχαριστήθηκαν με την ψυχή τους…τραγουδούσαν τους στίχους καλύπτωντας συνεχώς τη φωνή του Αργύρη, δε σταμάτησαν λεπτό το stage diving και γενικά έδωσαν και στο φετινό Explode το χαρακτήρα που έχει αποκτήσει εδώ και δέκα έτη. Του party, του δικού μας Χριστουγεννιάτικου ρεβεγιόν, με τον καλύτερο οικοδεσπότη…τους Nighstalker!