Heavy metal loud as it can be…? Χμμμμ… Και λέω “Χμμμμμ” και όχι “Hell Yeah!” γιατί η ένταση που ήταν full τσίτα το βράδυ της Κυριακής στο An Club επηρέασε ποικιλοτρόπως ένα κατά τ’ άλλα απολαυστικότατο live.
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Desert Near the End για παράδειγμα. Σ’ αυτούς εδώ η ένταση πήγαινε γάντι! Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς δηλαδή… Ογκώδες Heavy Metal με στακάτες κιθάρες και μια φωνή ευθεία παραπομπή στον μεγάλο Matt Barlow, για μένα ήταν η ευχάριστη έκπληξη της βραδυάς. Μπορεί το πρόγραμμα να συνέχισε με πιο ακραίους ήχους, αλλά οι Desert Near the End δώσανε το δικό τους παρών, κάνανε αισθητή την παρουσία τους και κέρδισαν την ανταπόκριση και το χειροκρότημα του κόσμου.
21:35 και οι MindthreaT εφορμούν στην σκηνή. Κυριολεκτικά. Τα παιδιά διαθέτουν τόνους ενέργειας, ο τραγουδιστής είναι πραγματικά αεικίνητος, το metalcore τους δεν τσιγκουνεύεται τις μελωδίες του, και οι ρυθμοί τους είναι αρκετά ξεσηκωτικοί για να κάνουν όλο το An να κουνιέται. O drummer είναι φοβερός, οι δύο κιθάρες πραγματικά κεντάνε – και είναι κρίμα που μέχρι τα μισά περίπου του set δεν τις απολαύσαμε όσο θα θέλαμε λόγω ήχου – και ο τραγουδιστής αν δουλέψει λίγο τα καθαρά του θα είναι πραγματικά το δυνατό χαρτί της μπάντας. Μόνο που δε μας είπαν “καληνύχτα” πριν κατέβουν από τη σκηνή και εμένα τουλάχιστον με στεναχώρησαν.
AmongRuins. Χαμός. Κόλαση. Πανικός. Τα παιδιά βγάλανε πρόσφατα το ντεμπούτο τους “Bring Out Your Dead”, οπότε κανονικά θα έπρεπε να γράψω πέντε πράγματα παραπάνω. Ειλικρινά όμως δεν έχω κάτι να πω. In your face Death Metal που δεν αναλώνεται σε μελωδίες, ατμόσφαιρες και λοιπές φιοριτούρες: Brutal για σεμινάριο, ήχος δυναμίτης – ναι, και σ’ αυτούς ταίριαξαν τα decibel – και μια μπάντα που απέδιδε σαν καλοκουρδισμένη μηχανή. Φοβεροί παίχτες, δεμένοι σε βαθμό αηδίας, ψαρωτικοί πραγματικά. Με ένα χορταστικό set και ένα κοινό να παρανοεί ειδικά στα πιο groovy μέρη, όσοι θεωρείτε εαυτούς deathsters μην κάνετε το λάθος να μην τους τσεκάρετε.
Ήδη είχαμε δει τον αξιότιμο κύριο Saukkonen να τραβάει με μια κάμερα χειρός – για ένα video – ντοκουμέντο της περιοδείας που σκοπεύει να φτιάξει, πάρτε και την είδηση σας! – οπότε εκεί λίγο μετά τις 23:00 ήρθε η ώρα να τον δούμε και με την κιθάρα του. Τα ηχεία παίζουν το intro του “The Hunt” και το show ξεκινά! Λιγομίλητοι και στατικοί, οι Wolfheart επιλέγουν να εστιάσουν στη μουσική τους. Κάπου εδώ όμως θεωρώ ότι ο ήχος τους αδίκησε λίγο… Τα προηχογραφημένα ατμοσφαιρικά μέρη καταστρέφονται από τον υπερβολικά δυνατό ήχο – από το τσέλο για παράδειγμα δεν φτάνει στα αυτιά μας παρά ένα παραμορφωμένο τσίριγμα – ενώ τα πιο “ανοιχτά” ακόρντα που κυριαρχούν σε πολλά κομμάτια τους κάπου χάνονται για τον ίδιο λόγο.
Είναι προφανές ότι αυτός ο ήχος ταιριάζει σε πιο στακάτα/μπουκωμένα πράγματα, και αυτό φαίνεται όταν στα αντίστοιχα κομμάτια τους ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα Death Metal ολοκαύτωμα…! Συμπέρασμα; Καταλαβαίνω ότι αυτό που πάει να κάνει ο Saukkonen είναι να προσεγγίσει μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, και στον δίσκο το πετυχαίνει διάνα, αλλά την Κυριακή θα προτιμούσα να είχε επικεντρώσει στο Death μέρος και να είχε αφήσει το ατμοσφαιρικό κομμάτι στους χρωματισμούς του πραγματικά εξαιρετικού lead κιθαρίστα του. Να μου πεις δεν είναι και μάντης ο άνθρωπος για να ξέρει τι ήχο θα έχει…
Ο συμπαθέστατος Φινλανδός μια φορά την δουλειά του την έκανε, ο κόσμος το ευχαριστήθηκε, και κάπως έτσι ένα πολύ χορταστικό metal 4ωρο σε μια πολύ λογική τιμή – ναι, πρέπει να τα λέμε και να τα επαινούμε αυτά στις μέρες μας – έφτασε στο τέλος του, αφήνοντας τον κόσμο ευχαριστημένο κι εμένα με βουλωμένο το δεξί αυτί μέχρι την Τρίτη το πρωί. Heavy metal loud as it can be…!!