Oι Wolfbrigade αποτελούσαν μια από τις μπάντες-καημό του ελληνικού underground κοινού, προσμονή η οποία είχε ενταθεί αφού μας είχε στερήσει και μια εμφάνισή τους ο Covid. Η ξαφνική ανακοίνωση της Made of Stone αντιμετωπίστηκε με μια ψύχραιμη φρενίτιδα από το σύνολο metalheads, punks, hardcore kids και λοιπών συνιστωσών του ετερόκλητου κοινού της θρυλικής αυτής μπάντας.
Ανταπόκριση: Σπύρος Ζαρμπαλάς / Φωτογραφίες: Ηλίας Σταθόπουλος (πλήρες photo report εδώ)
Tην βραδιά άνοιγαν οι Killgrave, μια επιλογή που παρότι στην θεωρία ξένισε κάποιους, στην πράξη αποδείχθηκε ιδανική. Ένας αεικίνητος frontman και από πίσω τρεις υπερ-δεμένοι παίκτες έδωσαν στον κόσμο που σιγά σιγά έμπαινε στο venue μια πρώτη γεύση για το τι θα ακολουθήσει, με έναν ήχο τεράστιο σε όγκο που ανάγκασε μέχρι και τους headliners να ανέβουν να παρακολουθήσουν από το πλάι της σκηνής. Παίζοντας υλικό από τον επερχόμενο full-length δίσκο τους κατάφεραν με τα κομμάτια (και τον αυτοσαρκασμό) τους να κερδίσουν ένα ομολογουμένως διστακτικό και δύσκολο κοινό, και να κερδίσουν τελικά το χειροκρότημα από όλους.
Όταν βλέπεις να ανεβαίνει στο stage μέλος της μπάντας (Johan) με μπλούζα Grave New World, είναι ένα σημάδι ότι θα δεις μια ακομπλεξάριστη μπάντα που δεν έχει πλέον τίποτα να αποδείξει και παίζει με τον δικό της αέρα. Και όντως, από από τον εναρκτήριο οδοστρωτήρα του “Warsaw Speedwolf” και για περίπου 50 λεπτά ακόμα, οι Wolfbrigade ήταν ισοπεδωτικοί. Χωρίς φανφάρες στο show, χωρίς πολλά-πολλά στην επικοινωνία, άφησαν τον ορυμαγδό από metal riffs και d-beat να αναλάβει τα ηνία σε ένα άτυπο best of setlist. To “Return to None” ζέστανε ακόμα περισσότερο τον κόσμο, που αφηνίασε για πρώτη φορά στην βραδιά στο αμέσως επόμενο “From Beyond”. Όλο το μπροστινό μέρος του μαγαζιού είχε παραδοθεί πλήρως στο hardcore punk των Σουηδών, άλλοι στο πιτ, άλλοι σε μοναχικό headbanging, άλλοι να τραγουδάνε αγκαλιά παρότι άγνωστοι μεταξύ τους, ένα φοβερό κλίμα που πολύ καιρό είχα να δω σε συναυλία.
Ο ήχος στο Κύτταρο είχε την απαραίτητη ισορροπία μεταξύ όγκου, δύναμης και λάσπης, o Micke (με απόλυτα αναλλοίωτη φωνή στα χρόνια) έφτυνε τους στίχους σαν να τους ζούσε ενώ ο αφανής ήρωας της βραδιάς Tommy στo drumkit κρατούσε τους (πολλές φορές υπερηχητικούς) ρυθμούς με φοβερή ευκολία. Η 4άδα κομματιών από την Wolfpack era ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη, πριν επιστρέψουμε σε μεταγενέστερα “hits” όπως το προσωπικό αγαπημένο “Hammer to the Skull” και το κλείσιμο του live με τo επικό instrumental outro του “Ride the Steel”.
Oι Wolfbrigade ικανοποίησαν πλήρως τις προσδοκίες όλων, με μια κολασμένη εμφάνιση και ένα setlist αντίστοιχο της ιστορίας τους. Επίσης, το live αυτό ήταν η αρχή για ένα τρίμηνο-στοίχημα που περιέχει πάνω από 15 συναυλίες σε «κοντινό» μουσικό ύφος στην Αθήνα. Μακάρι να ήταν χαρακτηριστικό και για το τι θα ακολουθήσει στις επόμενες, ώστε να δούμε ακόμα περισσότερες αντίστοιχες μελλοντικά.
