Σάββατο βράδυ και οι Wish Upon A Star έστησαν ένα live που δε θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο εκτός από punk. Παρέα με τους «συνταξιδιώτες» τους Day-Oof, τους Γερμανούς Straightline και τους Pirates City και με τις πόρτες της υπόγας του An να ανοίγουν στις 21:00, μας χάρισαν ένα show που είχε θέρμη κι ένταση από τα πρώτα λεπτά.
Ανταπόκριση: Χριστίνα Σούκη / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Με θεμιτή καθυστέρηση 25 λεπτών έκαναν την αρχή οι Pirates City στις 21:55 ακριβώς. Τα παιδιά, έχοντας ηχογραφήσει ήδη τρία album από το 2009 που πρωτοξεκίνησαν –και με το δικό τους κοινό να τους εμψυχώνει, παρακαλώ!-, έπαιξαν το δικό τους punk… Garage, reggae, ska, ό,τι ακριβώς νιώθουν πως είναι. Άνετοι και μετριοπαθείς, έχοντας καλό contact με το κοινό, μας έριξαν στα σκληρά για περίπου μισή ώρα κι ήταν ακριβώς το ταρακούνημα που χρειαζόμασταν. Ο στίχος τους επαναστατικός, εκείνοι συνεκτικότατοι κι ένας frontman με αγάπη στο crowd surfing. Αδυναμία της βραδιάς και του τελευταίου τους δίσκου «Στο Φινάλε», παραγωγής 2016, τα «Όλα στα γρήγορα» και «Η Συμφωνία της Γκράβας». Ήταν οι Pirates City κι εμείς νιώσαμε άνετα!
Με το An Club να πλημμυρίζει από κόσμο πια, γύρω στις 22:40 ανέβηκαν στη σκηνή οι Straightline που βρίσκονται στην ενεργό δράση από το 1998. Ήρθαν απ’ το Μόναχο και δεν πρόλαβαν να ξεκινήσουν να παίζουν όταν καταλάβαμε ότι ο Bart, κιθαρίστας και vocalist της μπάντας, είναι παλαβός, κάτι που μας άρεσε. Άδραξε κυριολεκτικά τη σκηνή πάνω-κάτω. Γενικά, απ’ ότι κατάλαβα, Straightline σημαίνει πολύ χοροπήδημα, σωρηδόν χτύπημα κι ασυγκράτητη υπερκινητικότητα. Ουρλιαχτά από την κόλαση, κιθάρες να sprintάρουν ασταμάτητα κι από κάτω να πέφτει ξύλο. Οι Straightline έφεραν τη βία στη νύχτα μας, crowd surfing, moshing, headbanging κι όλα τα συναφή. Metal thrash κι είναι για βαριά γούστα και γερά νεύρα στο σύνολό τους. Τυπάρες που το χάρηκαν, το διασκέδασαν και το γευτήκαμε κι εμείς μαζί τους. Φεύγοντας ξέρουμε ότι έχουν παρακαταθήκη αθάνατες ελληνικές βρισιές, όπως «Καλησπέρα μαλακισμένη Αθήνα» και «Γαμώ το Χριστό σου!». Πώς θα γινόταν αλλιώς;
Η αλήθεια είναι ότι τα 45 λεπτά που ακολούθησαν ήταν η έκρηξη όλοκληρης της βραδιάς, συγκεντρωμένη σε μία μπάντα, σ’ ένα σχεδόν τιγκαρισμένο venue, σε ζητωκραυγμάσματα και γέλια. Οι Day-Oof μας είχαν προειδοποιήσει να φέρουμε κράνη και το εννοούσαν. Κάφρικο, βρώμικο punk rock. Αυτό είναι οι Day-Oof. Ξύλο, χορός, τραγούδι, αγκαλιές, ουρλιαχτά, καφρίλες, πειράγματα, μικρόφωνα να εκσφενδονίζονται, το σχήμα να κυλιέται στα πατώματα, καύλα κι έξαψη! Δε χρειάζεται να τους ξέρεις για να σε κερδίσουν. Είναι η ένωση με το κοινό, ένα με το σύνολο, ένα για το σύνολο, ένα το σύνολο. Χάνεις το κοινό μέσα στην μπάντα και χάνεις την μπάντα μέσα στο κοινό. Καυλάντα και punk rock στην εναλλαγή συνέχεια, άψογη επικοινωνία, πάθος στο παίξιμο και ταλέντο στο να ξεσηκώνουν ακόμη και τον πιο δύσπιστο. Το κάνουν ξεχωριστά και δεν παίζουν για να παίζουν. Κι ό,τι αγαπιέται από την μπάντα γίνεται θεσμός και για τους fans. Έκαναν κομμάτια τη σκηνή κι ύστερα αποσύρθηκαν. Ανετίλα κι αυτοπεποίθηση απ’ άκρη σ’ άκρη για ένα συγκρότημα που τι άλλο να πω γι’ αυτούς; Μόνο «ΓΑΜΗΣΤΕ ΤΟΥΣ» μου έμεινε!
Ήταν δέκα λεπτά πριν τη μία όταν πήραν τα ηνία οι Wish Upon A Star για τους απομείναντες, καθώς με το τέλος της εμφάνισης των Day-Oof γύρω στις 00:30, δυστυχώς ο κόσμος άρχισε ν’ αποχωρεί. Οι Wish Upon A Star δεν έχουν ανάγκη να πείσουν κανέναν για τη μουσική τους. Αυτό, άλλωστε, το έχουν κάνει πρo πολλού, πιστεύω. Κι αυτή τη φορά έπαιξαν για εμάς κι ύστερα γι’ αυτούς. Παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζε με τη φωνή του ο Ορφέας, δε μας χάλασε απολύτως τίποτα. Σε παρεΐστικη διάθεση χορέψαμε, τραγουδήσαμε, ήπιαμε και μπορώ να πω πως είδα πολλά κι ωραία χαμόγελα από κάτω. Είναι φοβερή η σχέση που τους δένει με τον κόσμο τους όσες φορές κι αν τους έχω δει κι αγαπούν να τον ευχαριστούν όταν παίζουν. Τίμιοι και ταπεινοί πάντοτε οι Wish Upon A Star, παίζοντας το μελωδικό τους punk, έχουν πάντα κοντά τους κόσμο που αγαπάει να σιγοτραγουδάει και να χτυπιέται μαζί τους, αγαπάει να τους απολαμβάνει. Κι έτσι έγινε κι αυτή τη φορά. Κανείς δεν ήθελε να σταματήσουν να παίζουν. Ηλεκτρισμός, ιδρώτας και ενέργεια διάχυτα, όλα όπως μας είχαν υποσχεθεί. Γι’ αυτό και νομίζω ότι το ζεστότερο χειροκρότημα που ακούστηκε ανήκε δικαιωματικά σ’ εκείνους και το πήραν. Και δε θα μπορούσε να λείπει, αν μη τι άλλο, και το “Sleep On It”, που χάρη και στο εξαιρετικό video clip που το ανέδειξε εμείς δε χάσαμε στίχο για στίχο. Και κάπως έτσι αλλάζουν σελίδα αποχαιρετώντας το τελευταίο τους album “Through Thick and Thin”. Κατά τ’ άλλα, μπαίνουμε σε αναμονή για τα επόμενα και στην υγειά σας!