Αυτός εδώ ο δίσκος βγάζει δηλητήριο από την έναρξη του μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο του! Το doom τους βαρύ και σου σκίζει τα σωθικά, αλλά και ανάλαφρο ταυτόχρονα και κάνει την ψυχή να βγαίνει από το σώμα! Ελάχιστα πράγματα το καταφέρνουν αυτό και ένα από αυτά είναι και το τρίτο δισκογραφικό αριστούργημα των Windhand.
Ο παραπάνω περίεργος συνδυασμός επιτυγχάνεται με απλά αλλά ουσιώδη συστατικά από μέρος του συγκροτήματος. Από τη μια έχουμε τον όγκο και το βάρος από τις κιθάρες που ξερνοβολάνε το ένα heavy riff μετά το άλλο και που δίνουν μερικά από τα πιο αισθαντικά solos, το μπάσο που σκάβει υποχθόνια, τα τεράστια τύμπανα που σε κάθε χτύπημα είναι και μια γροθιά στο στομάχι, και από την άλλη έχουμε τα φωνητικά της Dorthia Cottrell που σε κάθε στιγμή του δίσκου δίνει το δικό της σπαραξιδιάρικο τόνο στα κομμάτια του “Grief’s Infernal Flower”. Απλά δώστε σημασία στα ακουστικά “Sparrow” και “Aition” που απλά και μόνο με τη φωνή της και με τη συνοδεία μιας ακουστικής κιθάρας, είναι τα πιο doom κομμάτια της χρονιάς. Γιατί μερικές φορές δεν χρειάζεσαι πολλά συστατικά παρά μόνο συναίσθημα και το “Grief’s Infernal Flower” βρίθει από συναίσθημα και στη μια ώρα που διαρκεί!
Κομμάτι με κομμάτι οι Windhand χτίζουν ένα συμπαγές τοίχος συνθέσεων οι οποίες ναι μεν μπορεί να φαντάζουν σε μερικούς δύσκολες, αλλά είναι τόσο εθιστικές που με την πρώτη φορά που τις ακούς σου καρφώνονται στη μνήμη! Απλά ακούς τα δεκατετράλεπτα έπη του δίσκου τα “Hesperus” και “Kingfisher” και βυθίζεσαι στον απόκοσμη οπτική των Windhand…
Η παραγωγή είναι από τον τεράστιο Jack Endino και αυτό τα λέει όλα μιας και ο άνθρωπος έχει δώσει τον καλύτερο ήχο που είχαν ποτέ οι Windhand σε δίσκο τους. Για το εξώφυλλο δεν το συζητάω καν, αφού με το που αντικρίζεις πρώτη φορά καταλαβαίνεις τι θα ακούσεις καθώς το σοκ στην όψη του είναι μεγάλο!
Επομένως, αν θες να ακούσεις βαρύ και ποιοτικό doom metal ξέρεις ότι θα απευθυνθείς σε ένα από τα highlight sτης χρονιάς και στο “Grief’s Infernal Flower”.