Οι White Lies, δεν χρειάζονται πλέον πολλές συστάσεις. Μια μπάντα ιδιαίτερα αγαπητή από το ελληνικό κοινό, όπως και πολλές άλλες βέβαια που κινούνται στο post-punk revival ρεύμα. Όπως παλιότερα λατρέψαμε και λατρεύουμε σαν χώρα καλλιτέχνες όπως ο Nick Cave, ήταν φυσική συνέχεια να αγαπήσουμε τους Madrugada, για να έρθουν στην συνέχεια οι Editors, μέχρι να φτάσουμε στους White Lies. Είμαστε ένας λαός που λατρεύει την μαυρίλα – μάλλον ο πολύς ήλιος μας κάνει κακό.
Πριν 8 χρόνια λοιπόν ήρθαν στην ζωή μας αυτά τα πιτσιρίκια από το Λονδίνο και συγκεκριμένα από το Ealing να ταράξουν τα μουσικά πράγματα και δικαίως να κερδίσουν την συμπάθεια πολλών, καθώς και να ανακηρυχθούν από πολλούς μουσικογραφιάδες και κριτικούς ως καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα. Δεν αμφέβαλα για το ντεμπούτο τους (“To Lose My Life”), ήταν μια εξαιρετική κυκλοφορία, και μια πολλή καλή παραγωγή, είχα όμως κάποιες αμφιβολίες μέχρι να τους δω live το ίδιο καλοκαίρι και να τους παραδεχτώ πραγματικά. Ήταν ίσως καλύτεροι και από το στούντιο σε αντίθεση με μπάντες πιο έμπειρες (π.χ. Editors), που προσωπικά live τους θεωρώ μέτριους.
Να που έφτασαν λοιπόν στην τέταρτη studio κυκλοφορία τους να κερδίσουν για μια ακόμα φορά την συμπάθεια μου. Το “Friends”, είναι και αυτός λοιπόν ένας δίσκος με concept, όπως μας συνηθίζουν, και πραγματώνετε τις φιλίες μεταξύ νέων ανθρώπων, με την αγαπημένη τριάδα από το Λονδίνο να προβληματίζετε στο πως οι δεσμοί φιλίας μπορούν να κρατήσουν στο χρόνο. Με λίγα λόγια ωριμάζουν και δεν ντρέπονται να το δείξουν. Το εξώφυλλου του δίσκου είναι από τα πιο ωραία που έχουμε δει φέτος, θέλοντας να κρατήσουν την παράδοση του αριστουργηματικού εξώφυλλου της προηγούμενης κυκλοφορίας τους (Big TV).
Με την μπάντα να ανήκει στην BMG πλέον, αλλά την παραγωγή του δίσκου να διατηρεί αυτό το indie που λατρέψαμε αρχικά σε αυτούς. Το μουσικό τους ύφος παραμένει post-punk με μπόλικες disco και 80’s αναφορές ετούτη τη φορά, να δίνουν λίγο χρώμα στο όμορφο σκοτάδι που συνεχίζουν να παράγουν με μεγάλη επιτυχία.
“Take Out On Me, I’m In Love With The Feeling”, στο εισαγωγικό κομμάτι που ήταν και το πρώτο single του δίσκου και έχει γίνει ήδη hit, τραγουδάει με την ιδιαίτερη φωνή του ο Harry McVeigh.Μην μπορώντας ακόμα να αποφασίσω αν μου θυμίζει περισσότερο τον Ian Curtis ή τον Mark Burgess και πιο σπάνια τον Peter Murphy, με τον David Bowie να κάνει πιο συχνές επισκέψεις αυτή τη φορά στην ερμηνεία του(βλέπεις αυτό το disco – 80’s κλίμα που προείπα). Χωρίς καμία από τις τέσσερις ιερές προσωπικότητες που έχει ως βασικές επιρροές να είναι κακό, ξέρει που πατάει και πως να ξεχωρίζει σαν φωνή, πράγμα σπάνιο στο συγκεκριμένο στυλ μουσικής. “I know i have to leave, but it hurts so much, just knowing that my love might never be enough”, ακούμε στο “Is My Love Enough”, και έχουμε φτάσει στη μέση του δίσκου, με ήδη 5 πολύ καλές συνθέσεις. Μέχρι το τέλος άλλα τρία πολύ δυνατά κομμάτια “Summer Didn’t Change A Thing”, “Swing” και “Come On”, 3/5 δεν το λες και άσχημα. Με το album να κλείνει με μια περίεργη για τα δεδομένα των White Lies μπαλάντα το “Don’t Fall”, χωρίς να είναι άσχημη σύνθεση βέβαια.
Συμπερασματικά θα ακούσεις έναν πολύ καλό δίσκο είτε γουστάρεις post-punk και ειδικότερα το revival του είτε ακούς electro-pop. Στους μεγαλύτερους σε ηλικία να μας φέρνει μια γλυκιά αναπόληση σε παλαιότερες εποχές, ενώ σίγουρα μπορούν να περιγράψουν τις σκέψεις και τις αγωνίες πολλών νεότερων σε ηλικία, ακόμα και σε όσους τους ακούνε για πρώτη φορά. Περιμένοντας λοιπόν το φετινό χειμώνα να τους δούμε για άλλη μια φορά από κοντά στην χώρα μας, για να δούμε αν συνεχίζουν να είναι το ίδιο ικανοί να παρουσιάζουν ζωντανά όλο αυτό το feeling που βγάζουν στις studio κυκλοφορίες τους.