Ο Tim Presley είναι ένας μουσικός ασταμάτητος, κυριολεκτικά. Απότελεί μια ανήσυχη φύση που δυσκολεύεται να περιοριστεί σε ένα ‘καθαρό’ μουσικό είδος, καθώς και να παραμείνει πιστό μέλος ενός συγκροτήματος. Αυτή η ανάγκη του για συνεχή πειραματισμό και κινητικότητα έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα καρποφόρα για τον ίδιο, αφού έχει συμβάλλει στην συγκρότηση μιας μουσικής περσόνας γνωστής και αναγνωρισμένης από τους underground (κι όχι μόνο) μουσικούς κύκλους ενώ έχει αποσπάσει θετικές κριτικές τόσο για τις σόλο δουλειές του, όσο και για τις συνεργασίες του, με γνωστότερη αυτή με τον Ty Segall στο “Hair”. Μεγάλη τιμή αποτέλεσε, επομένως, η πρώτη συναυλία του στην Αθήνα ύπο την ονομασία των White Fence που χρησιμοποιεί απο το 2010.
Ανταπόκριση: Μαρίλη Κουλολιά / Φωτογραφίες: Αθηνά Παπαγιάννη (περισσότερες εδώ)
Την συναυλία ανέλαβαν να ανοίξουν οι Θεσσαλονικείς Alien Mustangs. Ένα συγκρότημα που τιμά τις ψυχεδελικές ρίζες των 60’s και το αποδεικνύει με τις συνθέσεις του. Με επιρροές από τους μεγάλους κλασικούς της μποέμ δεκαετίας όπως οι 13th Floor Elevators και οι Beatles (κατά τη μέση πειραματική φάση τους), συνδυάζουν τις αρχικές επιρροές τους με λίγα stoner στοιχεία, χωρίς ωστόσο να απομακρύνονται από τα ‘καθαρά’ ψυχεδελικά καλούπια. Τους είχα παρακολουθήσει ξανά, πριν ένα μήνα, διάστημα στο οποίο, ως είναι λογικό, δεν έλαβαν χώρα δραματικές αλλαγές. Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω πως ο ήχος τους ακούγεται απόλυτα δεμένος και οι ίδιοι έδωσαν μια δυναμική ερμηνεία, η οποία έλαβε την θερμή ανταπόκριση του κοινού.
Η ώρα είχε πάει 11 και στη σκηνή ανέβηκαν οι White Fence. Ένα σχήμα πίσω από το οποίο κρύβεται ο εφευρετικότατος και ιδιαίτερα εργατικός Tim Presley. O ίδιος έχει πειραματιστεί αρκετά με τα διάφορα μουσικά είδη που πλαισιώνουν τον κορμό της ροκ, όντας μέλος των punk-rock The Nerve Agents, των ψυχεδελικών Darker My Love καθώς και συμμετέχοντας στην πιο αξιόλογη φάση των The Fall. Εμπειρίες που αξιοποιήθηκαν στο έπακρον κατά τη συγκρότηση του ήχου των White Fence . O Presley με το συγκεκριμένο σχήμα απέδειξε την άριστη κατανόηση που έχει απέναντι στον ήχο , αφού με τον πιο περίτεχνο τρόπο καταφέρνει να συνδυάσει όλες τις μουσικές επιρροές του, συγκροτώντας μουσικές συνθέσεις που θα μπορούσαν να χαρακτηρίστουν ως η επιτομή του ροκ ήχου των 10’s. Με ένα τρόπο ανεπιτήδευτο, μπορεί κανείς να παρακολούθησει την εξέλιξη ενός ‘ερωτικού πολυγώνου’ κατά το οποίο η punk ερωτοτροπεί με την garage και την psych, ενώ παιχνιδιάρικες pop νότες κάνουν κατά καιρούς την εμφάνιση τους.
Όπως ήταν λογικό, ο χώρος του Αn Club έσφυζε από κόσμο. Το κοινό αποτελούσε ένα ετερόκλητο κράμα πάσας ηλικίας. Κάποιοι επιδίδονταν σε moshing, ενώ άλλοι παρακολουθούσαν. Το μόνο σίγουρο είναι πάντως πως όλοι απολαμβάναμε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συναυλία ενός αξιόλογου μουσικού που δίνει βάση στην υψηλή ποιότητα των μουσικών του συνθέσεων. Σε ό,τι αφορά τις επιλογές των κομματιών, μεγαλύτερη βαρύτητα δόθηκε στο “The Recently Found Innocent”, μιας από τις πιο ολοκληρωμένες κι αντιπροσωπευτικές δουλειές του. Φυσικά, δεν παρέλειψε να ανατρέξει και σε παλαιότερες δουλειές της δισκογραφίας του. Αξιοθαύμαστο είναι και το δέσιμο της μπάντας, όπου συνεργαζόνταν άριστα επί σκηνής. Ο Tim Presley έχει επίγνωση του ταλέντου των συνεργατών του, γεγονός που του έδινε τη δυνατότητα κατά διαστήματα να απομακρύνεται από το επίκεντρο, δίνοντας την ευκαιρία και στα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος να λάμψουν με τα παιξίματά τους. Ένα από τα highlight της βραδιάς αποτέλεσε η Cate le Bon, η οποία προσέθετε τις δικές τις alternative/folk πινελιές στον rock καμβά των White Fence. To συγκρότημα γεμάτο ενέργεια και ταλέντο κατάφερε να φέρει σε πέρας μια ‘ηλεκτρισμένη’ συναυλία. Ο ήχος ακουγόταν πιο σκληρός και τραχύς από τις studio εκδοχές, κάτι που εξέλαβα ως θετικό στοιχείο, αφού ταίριαζε στην όλη ατμόσφαιρα που είχε επικρατήσει στο ΑΝ. Κομμάτια όπως τα “Anger! Who Keeps You Under?”, “Paranoid Bait” και “Tame” έκαναν το venue να σείεται από τις δονίσεις των κιθάρων, σε γκαραζοπάνκ ρυθμούς, δίνοντας κατά μια έννοια την αίσθηση του new-old school ήχου. Εν τέλει, η πρώτη συναυλία των White Fence στην Αθήνα έκλεψε τις εντυπώσεις, αφήνοντας το κοινό ικανοποιημένο. Πολύ θα θέλαμε να ξαναδούμε τον Presley!