Ένα νέο μουσικό φεστιβαλάκι μας συστήθηκε την περασμένη Παρασκευή στο αγαπημένο An Club: What a Catch Music Fest, λοιπόν και το RockinAthens ήταν εκεί για να σας μεταφέρει τις πρώτες εντυπώσεις, οι οποίες ήταν τόσο θετικές που ήδη ευχόμαστε να υπάρξει συνέχεια.
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη (περισσότερες εδώ)
Την αυλαία άνοιξαν οι Dead Planet, οι οποίοι εφορμώντας από τον prog πύργο τους, δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να κερδίσουν τον κόσμο που είχε ήδη αρχίσει να μαζεύεται. Με το μπασοτύμπανο να θέτει τις βάσεις, τη φωνή να κλέβει την παράσταση και τις κιθάρες να χρωματίζουν δημιουργικά, οι Dead Planet είναι μια μπάντα που καταφέρνει να ενσωματώσει άψογα τις 70s επιρροές της σε ένα ξεκάθαρα σύγχρονο ηχητικό μείγμα, γεφυρώνοντας έτσι το ένδοξο παρελθόν του prog rock με το πολύ υπαρκτό παρόν του. Καθόλου άσχημα, ιδανικά αν σκεφτείς ότι αν τους έκοψα καλά, πρέπει να ήταν οι νεότεροι της βραδιάς.
Συνέχεια με τους Honeybadger – ένα είδος ασβού αν δεν κάνω λάθος – οι οποίοι μας τράβηξαν σχεδόν βίαια από τις δαιδαλώδεις prog διαδρομές των Planet, για να μας πετάξουν σε ένα σχεδόν σιδηροδρομικό heavy rock, με ευθείες αναφορές στους μεγάλους διδάξαντες Clutch. Με σίγουρο και βαρύ πάτημα στην σκηνή, καλό δέσιμο μεταξύ των παικτών και έναν ήχο όχι ακριβώς βρώμικο, αλλά κάπως «θολό», αν βγάζει νόημα αυτό, οι Honeybadger κούνησαν για τα καλά το An Club αποδίδοντας άψογα το ένα κομμάτι μετά το άλλο σε ένα setlist σχεδόν χωρίς καμία ήρεμη στιγμή. Οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν ακριβώς αυτές που φαντάζεστε σε μια τέτοια μπάντα-μπετονιέρα.
Mad John the Wise και τα πράγματα αρχίζουν να εκτροχιάζονται. Βλέπετε οι Mad John έχουν έναν τόσο απολαυστικό τρόπο να παίρνουν τις δαιδαλώδεις prog διαδρομές που λέγαμε πριν και να τις πηγαίνουν μαλλιοκούβαρα, που είμαι σχεδόν διατεθειμένος να συγχωρήσω το αιρετικό μπλουζάκι του μπασίστα τους. Ατελείωτη μουσική κλωτσοπατινάδα, η οποία ρέει τόσο ανεπιτήδευτα και αβίαστα που σου είναι εύκολο να παρασυρθείς και να σου ξεφύγει το πόσο καλοί παίχτες είναι ή το πόσο έξυπνα το ένα μέρος ρέει μέσα στο άλλο. Αν δε το υπέροχα thrash-ίζον νέο κομμάτι, ονόματι «Μπούκοβο» παρακαλώ, πείτε μου τώρα εσείς – είναι ενδεικτικό της συνέχειας, έχουμε να δούμε σπουδαία πράγματα.
Αυλαία με περήφανη old school τιμιότητα, και συγχωρέστε με αν γίνομαι γραφικός, αλλά πώς αλλιώς να περιγράψω το αρχοντικό κλείσιμο των Dr. Awkward & The Screws; Κι άλλες 70s αναφορές, αλλά από εντελώς διαφορετικό πρίσμα, καθώς οι Dr. Awkward κουβαλάνε σαν παράσημο κάτι από αυτό το μπαρουτοκαπνισμένο, που είχε ο συχωρεμένος ο θείος, σε σημείο που χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κάποια από τις δύο κιθάρες, σχεδόν να εύχομαι να ήταν power trio. Ατέλειωτο groove και στις πιο σκληρές, και στις πιο ψυχεδελικές στιγμές τους, βρώμικη και συνάμα απολαυστική φωνή και απόδοση, που όσο και να άδειαζε το An, λόγω της προχωρημένης ώρας, δεν έπεφτε ούτε στο ελάχιστο. Σημάδι μεγάλης μπάντας αυτό. Και περήφανης, old school τιμιότητας. Ο κόσμος που είχε μείνει το έπιασε, απαίτησε ένα κομμάτι ακόμα, και η μπάντα δεν απογοήτευσε, χαρίζοντας μας ένα από τα ελάχιστα αυθεντικά encore που έχω δει και τιμώντας μια παράδοση που έχει γίνει αηδία τα τελευταία χρόνια. Υποκλίνομαι.