Μετά την ευχάριστη έκπληξη του “Teal Album”, η πολύ αναμενόμενη νέα δουλειά των Αμερικανών Weezer είναι εδώ. Αν και τα λεγόμενα τους μας έκαναν να κρατάμε μεγάλο καλάθι εν’ όψη αυτής της κυκλοφορίας, στην πραγματικότητα πρόκειται για μια τρύπα στο νερό.
Αν και το συμπαθητικό (μα μέτριο) “Pacific Daydream” μας είχε αφήσει υποψιασμένους για τα μελλοντικά τους σχέδια, το “Black Album” τους επιβεβαιώνει πως οι Weezer πλέον απλώς εκμεταλλεύονται την αναγνωρισιμότητα τους, χωρίς να προσπαθούν ιδιαίτερα να προσφέρουν κάτι το σπουδαίο στην ήδη συμπαθητική δισκογραφία τους. Χωρίς να είναι αντικειμενικά κακό, ή να ξεφεύγει από τα mainstream pop standards, που κινείται η μουσική τους, το “Black Album” ακούγεται σαν την ύστερη προσπάθεια μίας boy band να κρατηθεί στα ραδιοφωνικά playlists. Με λίγα λόγια, η συνταγή του να συνθέτουν “εύκολα” rock κομμάτια για όλες τις χρήσεις, κάπου άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον της. Αν στο “White Album” έδειχναν να βρίσκουν κάπως τον παλιό καλό τους εαυτό, αυτή τη φορά μάλλον γίνεται το αντίθετο. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο ο Rivers Cuomo και η παρέα του, δείχνουν να προσπαθούν να αποποιηθούν τη ρετσινιά του “college rock” που τους έκανε διάσημους, προσφέροντας πλέον κομμάτια που αν έβαζες μια πιτσιρίκα να τραγουδήσει (ή την Katy Perry π.χ) , θα μιλούσαμε τώρα για το next big thing του παρηκμασμένου, πλέον, Mtv. Συνθήκη που δε τους κολακεύει ιδιαίτερα.
Αλλά τα είπαμε. Συνοπτικά, Το “Black Album” δεν είναι αντικειμενικά κακό. Σου προσφέρει ένα ευχάριστο απενεχοποιημένο pop mood, το οποίο όμως θα ξεπεράσεις σαν να μη συνέβη τίποτα μετά από δυο-τρεις ακροάσεις. Έχει κάποια συμπαθητικά τραγούδια κράχτες (“Can’t Knock The Hustle”, ”High As A Kite”, “California Snow”) ωστόσο, από κει και πέρα απλώς κάνεις την πλάκα σου χορεύοντας σαν ηλίθιος μπροστά στον καθρέφτη. Δε θα πούμε ότι οι Weezer το έχασαν ή κάτι τέτοιο. Τον διασκεδαστικό σκοπό τους τον εξυπηρετούν και με το παραπάνω, παρόλα αυτά Θα λέγαμε όμως ότι πλέον ακροβατούν οριακά με το να χάσουν την όποια σοβαρότητα τους έχει απομείνει, και αυτό ίσως τους κοστίσει στο μέλλον. Όχι πως το χουν ανάγκη βέβαια, απλώς κουβέντα να γίνεται.