Η περασμένη Παρασκευή ξεκίνησε ως μια μέρα δύσκολη, κυρίως επειδή έπρεπε να περάσω το βράδυ μου σε συναυλία Wax Tailor. Δεν υπήρξα ποτέ fan της trip hop μουσικής, αραιότατα και πού -όταν όλοι κοιμούνται- ακούω και γω τέτοια κομμάτια αλλά όπως είπα και πριν, η συχνότητα δεν είναι επαρκές κίνητρο για κρατήσει τον ενθουσιασμό μου σε υψηλά επίπεδα. Για καλή μου τύχη, είχα μαύρα μεσάνυχτα περί του πώς φανταζόμουν αυτή τη συναυλία και τί μου πρόσφερε τελικά ο Γάλλος extraordinaire Wax Tailor.
Aνταπόκριση: Lexi Berzoes / Φωτογραφίες: Στέργιος Ανδρεάδης
Ώρα άφιξης στο Principal : 09.20…ήταν η ακριβής ώρα που άκουσα την καρδιά μου να σπάει. Ο χώρος άδειος, εκτός από τα τραπεζάκια περιμετρικά από την arena, ενώ το μόνο που έλειπε ήταν μία μπάλα από στάχυ να περιφέρεται, όπως στις σκηνές ερήμου σε ταινίες western. Γύρω στις 10, ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να γεμίζει τα σκαλοπάτια και τις πρώτες θέσεις μπροστά στο κάγκελο, πάνω στην ώρα για να αρχίσει να κουνάει το κεφάλι του στο beat του Mononome, ο οποίος αποδείχτηκε ένα πολύ καλό και αντάξιο support, αν και ο ήχος του ήταν λίγο πιο ‘σκοτεινός’ -αν αυτή είναι η λέξη- από τις μελωδίες του Wax Tailor (μπορεί να φταίει το γεγονός ότι ο δεύτερος έχει πολύ φλάουτο). Παρόλα αυτά, η ώρα πέρασε ευχάριστα και με βρήκε να χτυπάω ρυθμικά το πόδι μου στο πάτωμα με ‘κολλητικά’ samples -αυτό πρέπει να σημαίνει ‘trip-άρω’- περιμένοντας να δω τον λόγο για τον οποίο το Principal άρχισε σιγά σιγά να γεμίζει.
Μετά από αρκετή αναμονή και πολλά σφυρίγματα -που δηλαδή, ΑΜΑΝ ρε παιδιά, τόσα χρόνια δεν έχετε μάθει ότι κι απ’τα αυτιά να σφυρίξετε, ο καλλιτέχνης ΔΕΝ θα βγει πιο νωρίς από την προγραμματισμένη ώρα (;)- άρχισα πλέον να αδημονώ. Στις 23.00 έγινε επιτέλους η μεγάλη είσοδος και εμφανίστηκε super χαμογελαστός, ντυμένος στην τρίχα και με διάθεση άκρως μεταδοτική, o Wax Tailor, για να ξεκινήσει να μας περιγράφει το παραμύθι του από το album ‘The Dusty Rainbow from the Dark’ (συνοδευόμενο με clips στο video wall), παρέα με την τριμελή συνοδεία του Τhe Dusty Rainbow Experience, η οποία έδωσε ένα απίστευτο χρώμα και vibe σ’ αυτό που ακολούθησε.
Μετά λοιπόν από την μεγάλη είσοδο, το μάτι μου έπιασε μία λεπτομέρια. Εκτός από την επίσημη ένδυση του W.T. και του κιθαρίστα του ( μαύρο σακάκι, παντελόνι και πουκάμισο), συνειδητοποίησα ότι η αιθέρια παρουσία στο φλάουτο και ο τσελίστας – ναι, σας είδα κορίτσια, όλο το ζουμ πάνω του και δώσ’του φωτογραφίες- παρά την ‘αθλητική’ στυλιτική επιλογή τους, έδεναν με το σύνολο. Όλο αυτό επειδή, όπως επαληθεύτηκε και στη συνέχεια με την είσοδο των υπόλοιπων καλλιτεχνών, υπήρχε dress code σε κόκκινο -μαύρο. Οι κόκκινες ρίγες της ζακέτας του τσελίστα, έδεναν άψογα με την κόκκινη κορδέλα του καπέλου του W.T., την κόκκινη γραβάτα του Green-T, MC των A.S.M., και τα κόκκινα μποτάκια της Charlotte Savary. Τί να λέμε γι’αυτήν την κοπέλα… Η νεραϊδίσια φωνή της ταίριαζε άψογα με το παραμυθένιο mood, αν και χανόταν ελάχιστα μέσα στην όλη βοή των μπάσων που μετέφεραν το tempo στα κόκαλά μου. Κομμάτια όμως όπως το Fireflies, Seize the Day, Our Dance , -κυρίως το τελευταίο- υπνώτισαν το κοινό, το οποίο ήρθε να ξυπνήσει με τις εναλλαγές ρυθμού και διάθεσης που πρόσφεραν με την εμφάνισή τους, οι MC των A.S.M.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας – και δίνω μεγάλο respect σε αυτή τη λεπτομέρια- ο Wax Tailor δε σταμάτησε να λέει ‘Ευχαριστώ Σαλόνικα’ και να μας προτρέπει, είτε να χτυπήσουμε παλαμάκια, είτε να τραγουδήσουμε μαζί του. Η επικοινωνία με το κοινό ήταν άμεση και φρόντισε να μην σβήσει μέχρι και το τελευταίο του κομμάτι. Γενικά η ατμόσφαιρα ήταν πολύ θετική, έβλεπα πολύ κόσμο να ραπάρει τα lyrics, να χορεύει και να συμμετέχει ενεργά σε οποιοδήποτε challenge ερχόταν από το stage. Παρά τα πολλά τεχνικά προβλήματα που εμφανίστηκαν στην πορεία, η διάθεσή μου δεν έπεσε ενώ ήταν εμφανές πως ο W.T. προσπαθούσε να το σώσει όσο μπορούσε και νομίζω πως εν τέλει, έκανε πολύ καλή δουλειά.
Ομολογώ πως έφυγα από τη συναυλία κατενθουσιασμένη, ευχαριστημένη και έχοντας στο νου μου να μην ξεχάσω να ξανατσεκάρω το ‘Positively Inclined’ που έμεινε στο μυαλό μου μετά από ένα πολύ καλό performance που γέμισε τη σκηνή, συνεπήρε όλους τους ακροατές και μετέφερε χαμόγελα παντού -κι ας προσπάθησε ο αγαπητός Γάλλος να μας πείσει ότι μπορεί και να μην μπούμε στη λίστα με το καλύτερο κοινό αυτή τη φορά. Αν και κόλπο (υποθέτω δηλαδή), άκουγα φωνές να τερματίζουν, χέρια να πετάνε ανέμελα στον αέρα και πολλά χαμόγελα να ποτίζουν στα πρόσωπα τριγύρω μου. Τελικά θα μας πει αν η Ελλάδα είναι το καλύτερο κοινό του;