Το βράδυ της δεκάτης Νοεμβρίου, ήταν, σίγουρα, ένα από αυτά τα οποία σε κάνουν να κοιτάς πίσω και να αναρωτιέσαι “τι έφταιξε και τι πήγε στραβά, ενώ οι προσδοκίες ήταν, τουλάχιστον, υψηλές”! Αλλά για να μην προτρέχουμε, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ανταπόκριση: Δημήτρης Κοντορούσης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Τη βραδιά άνοιξαν οι heavy metallers Illusory, αργότερα από την προκαθορισμένη ώρα, μιας οι διοργανωτές θα κατανόησαν ότι αυτό το “Illusory: 19:30”, μάλλον δεν ενδείκνυται για καθημερινή. To set τους συμπεριλάμβανε κομμάτια από το τελευταίο τους πόνημα “The Ivory Tower” και έμοιαζε να απευθύνεται κυρίως σε fans του συγκροτήματος που ήδη θα γνώριζαν τα τραγούδια, μιας που οι ακουστικές εκτελέσεις αυτών δεν έφεραν κάποιο ειδικό καλλιτεχνικό ενδιαφέρον πάρα έδιναν την εντύπωση επανεκτελέσεων. Ωστόσο, το λιγοστό κοινό, το οποίο αποτελούνταν από φίλους του συγκεκριμένου ήχου, φάνηκε ευχαριστημένο.
Η συνέχεια ανήκε στους The Silent Wedding, με τον κόσμο να γίνεται αισθητά περισσότερος, καθώς περνούσε η ώρα. Δεν γνώριζα την εν λόγω μπάντα και δεν είμαι fan του είδους, έτσι θα προσπαθήσω να είμαι, απλά, αντικειμενικός. Έχοντας αρκετά χρόνια πορείας, με ευρωπαϊκά tours και supports σε μεγάλα ονόματα, φάνηκε πως πρόκειται για μία μπάντα δεμένη και δουλεμένη, τόσο μουσικά όσο και φωνητικά. Ερμήνευσαν αρκετές δικές τους συνθέσεις και διασκεύασαν, αρκετά επιτυχημένα, για ακουστικό live, τα “The Broken Heroes” (Saxon), “N.I.B.” και “Heaven and Hell” (Black Sabbath) και “The Evil that Men Do” (Iron Maiden), στο οποίο κατάφεραν να κερδίσουν το sing along του κοινού, στα ρεφρέν.
Η ώρα 22:30 και η αγωνία στο, κατάμεστο πλέον, Remedy, στο κατακόρυφο. Λίγος χώρος να περάσει η μπάντα και ελάχιστα μετά, ανεβαίνει στη σκηνή ένας κουρασμένος και ταλαιπωρημένος Warrel Dane, με το κλασικό ασπρόμαυρο στρατιωτικό παντελόνι και το καουμπόικο καπέλο να μην έχουν ξεκολλήσει από επάνω του τα τελευταία πολλά χρόνια. Μην έχοντας να αναφέρω κάποια αξιόλογη στιγμή, μιας και δεν υπήρχε, θα περάσω κατευθείαν στα παράπονα και τα αναπάντητα ερωτήματα, με βασικότερο να είναι το “για ποιο σκοπό πραγματοποιήθηκε το συγκεκριμένο ακουστικό live”, το πρώτο στην τριανταετή πορεία του ανθρώπου με το πλατινέ (πλέον άσπρο) μαλλί. Ο ενθουσιασμός ήταν τεράστιος, με τη συγκεκριμένη ανακοίνωση, και, φυσικά, οι προσδοκίες υψηλές, από έναν καλλιτέχνη τέτοιου βεληνεκούς.
Η πρώτη παραφωνία, ήρθε όταν ο drummer στρογγυλοκάθισε σε ένα σκαμπό στη γωνία και βάλθηκε να χτυπάει ένα άμοιρο ντέφι, στο ίδιο, μόνονοτο tempo, μέχρι τελικής πτώσης, με την απόγνωση και την ατελείωτη πλήξη, καρφωμένες στο μαλθακό βλέμμα του. Ο Dane, ερμηνεύοντας μεν σωστά τα κομμάτια, εν αντιθέσει με το προηγούμενο βράδυ στο Κύτταρο, και προσπαθώντας να κάνει “κέφι”, σκορπίζοντας τις παρτιτούρες του στο γύρω χώρο, δεν κατάφερε να δώσει στο κοινό αυτό που, με τόση προσμονή, περίμενε. Τα κομμάτια που ακούστηκαν ήταν κυρίως μπαλάντες, πράγμα το οποίο δεν συνάδει με το “πρώτο ακουστικό live”, μιας και, προσωπικά, η φαντασία μου είχε οργιάσει και η προσμονή μου για heavy κομμάτια Nevermore σε ακουστικές, πρωτότυπες εκτελέσεις, ήταν ανείπωτη. Αλλά δυστυχώς, καμία φαντασία! Για την ιστορία, τα κομμάτια που ακούστηκαν είναι τα “Believe In Nothing”, “Insignificant”, “Heart Collector”, “Dreaming Neon Black”, “Forever”, “Emptiness Unobstructed”, από Nevermore, το “Brother”, από τον προσωπικό του δίσκο και μία διασκευή στο “Ordinary World”, των Duran Duran. Ακολούθησε ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα γιατί… “i gotta take a piss!”, το οποίο και εκμεταλλεύτηκαν οι δύο Βραζιλιάνοι κιθαρίστες για να ψευτοτζαμάρουν. Ακολούθησε το “Future Tense”, από Sanctuary και αν δεν με απατά η μνήμη μου, αυτά ήταν όλα κι όλα, όσα ακούσαμε μέσα στο διάστημα της μίας ώρας και ενός τετάρτου, κατά το οποίο, ο Dane, “καταδέχτηκε” να μοιραστεί τη χαρισματική φωνή του μαζί μας. Και έρχομαι να συνεχίσω τη γκρίνια! Ούτε ένα “Sound of Silence” ακουστικό; Αίσχος!
Αυτά έμελε να συμβούν το βράδυ της δεκάτης του Νοέμβρη, με τον Dane, στο τέλος της εμφάνισης, να κανονίζει από μόνος του, την επανάληψη/συνέχεια της βραδιάς και την επομένη. Ελπίζω τα πράγματα να πήγαν καλύτερα. Ή και όχι.