Ο Warrel Dane παίζει ολόκληρο το “Dead Heart In A Dead World”. Αυτή η φράση από μόνη της ήταν ικανή για να κατευθυνθούμε προς το Κύτταρο το βράδυ της Δευτέρας και από ό,τι φάνηκε από την προσέλευση του κόσμου κατά τη διάρκεια της βραδιάς, δεν ήμασταν οι μόνοι.
Ανταπόκριση: Παναγιώτης Αντωνίου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Την αρχή έκαναν οι Sorrows Path, σε ένα σχετικά άδειο χώρο, καθώς την ώρα που ανέβηκαν στη σκηνή ζήτημα να υπήρχαν 50-60 άτομα από κάτω. Παρουσίασαν υλικό από όλη τη δισκογραφία τους, κινούμενοι σε doom μονοπάτια, ενώ στο setlist τους βρισκόταν και μια διασκευή του “Last December” από Iced Earth. Δυστυχώς, πέραν των κάποιων fan της μπάντας, δεν κατάφεραν να ενθουσιάσουν, παρότι κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες. Οι συνθέσεις τους ακούγονταν αδύναμες και -ξανά- δυστυχώς άκουσα αρκετά λάθη κυρίως από το ρυθμικό μέρος της μπάντας. Ίσως σε κάποιο μικρότερο, πιο ατμοσφαιρικό χώρο να απέδιδαν καλύτερα, οπότε κρατάω μια επιφύλαξη.
Τη σκυτάλη πήραν οι Karma Violens τους οποίους, αν και είχα επαφή με τη δουλειά τους, δεν είχε τύχει να τους δω live. Πάρα πολύ κακώς έχω να πω. Οι τύποι ήταν ισοπεδωτικοί, καταιγιστικοί, in-your-face – πως το λένε; Swedish/”κατά τόπους” melodic/extreme death metal… όπως θέλετε πείτε το καθώς λίγη σημασία έχει, με αέρα και σκηνική παρουσία μεγάλης μπάντας, με κεντρικό πρόσωπο το Μάριο, ο οποίος σημειωτέον ήταν εξαιρετικός καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους. Ίσως γίνομαι λίγο fanboy τώρα, αλλά είναι πραγματικά ένας από τους καλύτερους frontmen που έχω δει τελευταία, ή και γενικά. Αν εξαιρέσεις ότι ο ένας κιθαρίστας σχεδόν δεν ακουγόταν και το σχετικά αποτυχημένο wall of death, ήταν από όλες τις υπόλοιπες απόψεις μια πάρα πάρα πολύ καλή εμφάνιση. Αν τους πετύχετε πουθενά μην τους προσπεράσετε για κανένα λόγο.
Το “Dead Heart In A Dead World” είναι για μένα ένα από τα albums που με “σημάδεψαν”. Ένα από τα album, του οποίου έγραφα στίχους πάνω στο θρανίο μου όταν ήμουν μικρός και ακόμα ενίοτε συντροφεύει κυριώς τις βραδινές μου διαδρομές. Καταλαβαίνετε λοιπόν την κατάστασή μου. Ο Warrel Dane εμφανίστηκε στη σκηνή με το κλασικό του πλέον cowboy-hat, συνοδευόμενος από τέσσερις μουσικούς, “στρατολογημένους” από τη Βραζιλία και έπαιξε μονορούφι ολόκληρο το δίσκο των Nevermore. Με μικρές διακοπές ανάμεσα στα τραγούδια για να πει τα δικά του καθως η άνεσή του στη σκηνή ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Το ελληνικό κοινό (που πλέον είχε σχεδόν γεμίσει το χώρο) τον λατρεύει, ο ίδιος το ξέρει και φροντίζει να το ανταποδίδει κάθε φορά (ιδιαίτερα στις γυναίκες από αυτά που καταλάβαμε από τα λεγόμενά του). Τα moshpits από κάτω έδιναν και έπαιρναν και το sing-along ήταν δεδομένο σε κάθε τραγούδι.
Εντάξει, η φωνή του Dane δεν είναι αυτή που ήταν και φαινόταν, είδικά προς το τέλος, να δυσκολεύεται σε κάποια σημεία. Επίσης, παρ’ όλο που η μπάντα που τον συνόδευε απέδιδε τα δέοντα, κάπου έχανε λίγο η όλη ατμόσφαιρα χωρίς κάποιον από τα υπόλοιπα μέλη των Nevermore. Τίποτα όμως δεν εμπόδισε κανέναν να περάσει καλά και να ζητάει κι άλλο κάνοντας τη μπάντα να γυρίσει για δύο encore στα οποία μεταξύ άλλων ακούσαμε “Enemies of Reality”, “Dreaming Neon Black” και “Born”, ενώ οι fans των Sanctuary δεν έμειναν δυσαρεστημένοι καθώς ο Dane τους έκανε τη χάρη και έπαιξε το “Future Tense”. Καλά περάσαμε. Άντε και για άλλα albums τώρα!
Υ.Γ.: Φίλε που φώναξες: “You are the biggest one”… Ακόμα γελάω, να ‘σαι καλά!