Γενικά ο ενθουσιασμός μου ξεχειλίζει όσο σκέφτομαι αυτό που ζήσαμε όλοι στο κατάμεστο Piraeus 117 Academy και δεν μπορώ καν να βάλω σε σειρά τις λέξεις που θέλω να πω. Χωρίς να υπερβάλω, αυτό ήταν ένα από τα καλύτερα και ίσως το καλύτερο live, που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου. Ο λόγος για τους Νορβηγούς Wardruna, που έκαναν την πρώτη τους συναυλία στην Ελλάδα, φέρνοντας μαζί τους βαριά drums, τεράστιες πολυφωνίες, σκανδιναβικούς θεούς και σπέρνοντας ανατριχίλα.
Ανταπόκριση: Βασίλης Ευριπιώτης / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Από πού να το πιάσεις; Ας ξεκινήσουμε από το σκηνοθετικό κομμάτι. Η παρουσία των μελών του συγκροτήματος ήταν λιτή και απέριττη. Άφησαν τον ήχο, το φωτισμό και τις συνθέσεις τους να έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πίσω από την μπάντα είχε στηθεί ένα τεράστιο πανί, το οποίο έμοιαζε να είναι κεντημένο με βρύα και λειχήνες.
Σε αυτό το σημείο να πω ένα τεράστιο «συγχαρητήρια» στο φωτιστή που με 4 βασικά χρώματα έκοβε και έραβε την ατμόσφαιρα, δημιουργούσε μακριές σκιές και με κάθε νέο κομμάτι που παιζόταν σε μετέφερε και σε διαφορετικά τοπία: τη μία ένιωθες ότι βρισκόσουν στην άκρη ενός βρυχώμενου ηφαιστείου, την επόμενη στιγμή σε κάποια ξεχασμένη λόχμη, την επόμενη στις παρυφές μιας πρασινογάλαζης λίμνης. Ναι, εντάξει, μπορεί αυτή η περιγραφή να μοιάζει επιτηδευμένα «ποιητική», αλλά αν ήσουν εκεί, ξέρεις ότι είναι πολύ κοντά στην αλήθεια.
Ας περάσουμε στο δια ταύτα, δηλαδή στους Wardruna. Για άλλη μια φορά, τι να πρωτοπείς;! Έχοντας ακούσει μόνο ένα μικρό μέρος της δισκογραφίας τους, δεν είχα ιδέα τι να περιμένω, πέραν από ένα ενδιαφέρον live. Μπαίνω μέσα και νιώθω τα κρουστά και τις αψεγάδιαστες αρμονίες των τραγουδιστών να με μαγνητίζουν προς το εσωτερικό του Academy, το οποίο παρεμπιπτόντως, εκείνη τη στιγμή μοιάζει με υπόγεια σπηλιά, κάνοντας την όλη εμπειρία ακόμα πιο έντονη.
Η συναυλία σου δίνει την αίσθηση μυσταγωγίας. Ο κόσμος σχεδόν δεν ανταλλάζει κουβέντες, απολύτως υπνωτισμένος από τον τελετουργικό χαρακτήρα των συνθέσεων, από την τρομακτική δύναμη των φωνών, από αυτά τα παράξενα παραδοσιακά όργανα. Η μπάντα δεν ανταλλάζει κουβέντες με το κοινό, παρά μόνο όταν πλέον πλησιάζουμε στο τέλος – ίσως επειδή σέβονται την ατμόσφαιρα που έχουν χτίσει και δεν θέλουν να την χαλάσουν με τα λόγια τους.
Όταν πια κάνουν μια παύση για να πάρουν μια ανάσα, δεν αφήνουμε καν τον frontman (Einar Kvitrafn Selvik) να μας μιλήσει, από τα ατέλειωτα χειροκροτήματα. Τελικά, του προσφέρουμε την ησυχία, που επιθυμεί, για να μας δείξει την ευγνωμοσύνη του και να μας μιλήσει για τα θέματα που επιλέγουν για τα κομμάτια τους και τα οποία περιστρέφονται γύρω από τη γέννηση, τη ζωή, το θάνατο, τη φύση. Το τελευταίο κομμάτι της λίστας τους είναι το “Helvegen” ή αλλιώς, «η κατάβαση στην κόλαση» (ή αλλιώς: «πώς να φέρεις σε μουσικό οργασμό 2000 άτομα»).
Ακολουθούν ατέλειωτα χειροκροτήματα και ψαλμοί του ονόματος του συγκροτήματος. Φυσικά, δεν μπορεί να τελειώσει έτσι η βραδιά. Όλα τα μέλη της μπάντας αποχωρούν και μένει πίσω μόνος του ο Einar για να μας τραγουδήσει ένα ποίημα αφιερωμένο στον Ragnar Lothbrok, λήγοντας επικά αυτή την γιγαντιαία συναυλία.
Κλείνω με το εξής: βάλτε από τώρα στην άκρη τα λεφτά για την επόμενη live εμφάνιση των Wardruna στην Ελλάδα (η οποία θα γίνει σύντομα, απ’ όσο μας πληροφόρησε ο Einar).