Ημέρα Κυριακή και ώρα 19:30. Έξω από το ΑΝ στα Εξάρχεια επικρατεί ένας πανικός από άτομα κάθε ηλικίας και ακούσματος της metal, από υποστηρικτές της black και της power μέχρι thrash. Ο λόγος είναι πως εφτά μπάντες θα παίζανε για να επιλεχθεί μία από αυτές και να σταλεί στο Wacken Festival στη Γερμανία το καλοκαίρι να μας εκπροσωπήσει.
Η βραδιά ήταν μεγάλη, ο ανταγωνισμός πολύς και υπήρχε άγχος για το αποτέλεσμα. H βραδιά κύλησε με πολλή μουσική και ενέργεια και οι Chronosphere άξιζαν να κερδίσουν το Battle. Ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά όμως…
Ανταπόκριση: Χριστίνα Κάζαγλη / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Dagger of Betrayal
Το live ξεκίνησε στης 19:50 και το ανοίξανε οι Θεσσαλονικείς Dagger of Betrayal. Τα παιδιά έδωσαν ό,τι καλύτερο μπορούσαν μιας και ήταν πρώτοι οπότε δεν είχε προλάβει να μπει ακόμα ο περισσότερος κόσμος, ίσα ίσα μαζευόταν εκείνη τη στιγμή. Έτσι, αν εξαιρέσουμε κάποια σόλο στη κιθάρα που ήταν λίγο μονότονα ή ρυθμικά λάθοι ίσως λόγω άγχους κιόλας, όλη η υπόλοιπη κιθάρα και τα γρήγορα riffs του Άγγελου αναπλήρωναν για τα μικρά αυτά λάθη καθώς και τα φωνητικά και τα drums της μπάντας κάλυπταν οποιοδήποτε λάθος ή μειονέκτημα. Το δέσιμο της μπάντας είναι αυτό που βγήκε προς τα έξω και υπάρχει πολύ χημεία ανάμεσα στα παιδιά το οποίο φαίνεται. Όπως είπα, τα drums του Κωνσταντίνου και τα φωνητικά του Αντώνη, καθώς και η χημεία που υπάρχει ανάμεσα σε όλα τα μέλη της μπάντας αξίζει να αναφερθεί ότι είναι ίσως από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα των Dagger of Betrayal με πολύ σωστό ρυθμό, πάθος, ένταση και δυνατά brutals. Είναι μία μπάντα που έχει πολλά να δώσει στην ελληνική metal σκηνή και περιμένουμε καλές δουλειές απ’τα παιδιά. Ας τους ευχηθώ να πάνε και στο επόμενο Wacken Metal Battle με περισσότερη τύχη γιατί αυτό ήταν το μόνο που τους έλειπε.
Μετά το δεκάλεπτο μέχρι να κατέβουν οι Dagger of Betrayal, ανέβηκαν στη σκηνή οι My Own Sacrament. Ο Θάνος στα φωνητικά να δίνει το πάθος που χρειάζεται αλλά δυστυχώς το αποτέλεσμα δεν ήταν τόσο επιτυχημένο όσο περίμενα. Σε ορισμένες στιγμές παρατήρησα τα υπόλοιπα μέλη να παίζουν απλά για να παίξουν χωρίς να το νιώθουν και το δέσιμο της μπάντας έλειπε από το stage. Ήταν σαν να μην υπήρχε η κατάλληλη χημεία ανάμεσα τους και ενώ η μουσική τους ήταν καλή δεν έδενε με τα φωνητικά του Θάνου, η φωνή του οποίου μπορεί να φτάσει πολύ ψηλά αλλά δεν ταιριάζει σε μια core μπάντα τέτοιου είδους κατά τη γνώμη μου. Το αποτέλεσμα επί σκηνής δε με ενθουσίασε και φάνηκε και στο κοινό που δεν ένιωθε τη δύναμη που ήθελαν τα παιδιά να περάσουν. Ίσως χρειάζονται ακόμα χρόνο και κόπο για να τα πάνε καλύτερα στο επόμενο Wacken Metal Battle. Ας τους ευχηθώ καλή συνέχεια και να συνεχίσουν να προσπαθούν για το καλύτερο.
Bleed The Trails
Οι Breed The Trails, νέα παιδιά από την Αθήνα ανέβηκαν στη σκηνή μετά τους My Οwn Σacrament και μου είπαν πως αυτό ήταν το πρώτο τους live. Οπότε μέσω αυτού , θα φιλτραριστεί και η αποψή μου. Τα παιδιά λοιπόν είχαν πολύ άγχος, κάτι το οποίο ευτυχώς δε φάνηκε στη μουσική τους. Παίξανε με απίστευτη δύναμη, είχαν άψογη σκηνική παρουσία και το μόνο αρνητικό που παρατήρησα και ίσως να οφείλεται στο άγχος της πρώτης φοράς ήταν πως τα φωνητικά ήθελαν λίγη δουλειά παραπάνω, γιατί δεν ταίριαζαν τόσο με την υπόλοιπη μουσική. Κατά τ’άλλα, τα παιδιά έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό και για μένα ήταν αρκετά κοντά στο στόχο τους.
Wings In Motion
Αφού μας χαιρέτησαν οι Breed the trails και είπαν τα ευχαριστώ τους άρχισαν να παίρνουν τη θέση τους στη σκηνή οι Wings In Motion, μία μπάντα με πάρα πολλές προοπτικές και πολύ καλές βάσεις για να πάει ψηλά. Το κοινό από κάτω μαζεύτηκε και γέμισε σε χρόνο ρεκορ. Μόλις ξεκίνησαν να παίζουν τo “Perfect Lines” ο κόσμος από κάτω άρχισε να φωνάζει και να δείχνει την υποστήριξη του. Έπαιξαν απίστευτα, με κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο τους όπως τα “Hydra’s Head”, “Through The Shadows” ( το οποίο ήταν και στο promo τους ), “Of My Demons”, “In Absentia of Tomorrow”. H σκηνική παρουσία ήταν τρομερή και η αγάπη του κοινού τους έδινε ακόμα πιο πολύ θάρρος και ένταση. Ήταν οι πρώτοι που πλησίασαν τόσο κοντά στο Wacken από τις τέσσερις μπάντες που παίξανε.
Μόλις οι Wings in Motion άφησαν το stage και τη θέση πήραν οι Chronosphere, αρχικά νόμιζα ότι δε χωρούσε περισσότερος κόσμος από κάτω άλλα διαψεύθηκα μιας και μαζεύτηκαν πολλοί περισσότεροι και μόλις ξεκίνησε το “Killing My Sins” επικράτησε ένας πανικός στους φαν φωνάζοντας συνεχώς Chronosphere και τα λόγια του κομματιού. Ανελέητo thrash και ξύλο είναι η περιγραφή της κατάστασης στο AΝ αυτά τα εικοσιπέντε λεπτά που παίξανε οι Chronosphere. Με κάθε κομμάτι από τα πέντε που παίξανε ο κόσμος τρελαινόταν, άτομα ανεβαίναν συνεχώς στη σκηνή για stage diving και η μπάντα το διασκέδαζε όσο ποτέ άλλοτε. Είπαν με απίστευτη εκτέλεση τα κομμάτια τους “Hypnosis”, “Brutal Decay”, “Genetically Determined” και το “War Infection” και το πλήθος τους γέμιζε ενέργεια με τις φωνές, τα mosh pit και τα diving απ’τη σκηνή.
Δίκαια κέρδισαν το Battle και πιστεύω ότι θα μας εκπροσωπήσουν όσο καλύτερα μπορούν στη Γερμανία το καλοκαίρι. Ας ευχηθούμε καλό ταξίδι και να τα σπάσουν στο Wacken!
Diablery
Μόλις κατέβηκαν οι Chronosphere ήταν λες και το AN άδειασε. Ο περισσότερος κόσμος, δυστυχώς για μένα, έφυγε και ο πανικός έσπασε. Μόλις ανέβηκαν οι Black metal Diablery για να παίξουν υπήρχαν πολλοί λίγοι φαν από κάτω και η ενέργεια δεν ήταν η ίδια. Ξεκίνησαν να παίζουν και το κοινό δεν ήταν μπορώ να πω πως ήταν το κατάλληλο για να ακούσει τέτοια μουσική εκείνη τη στιγμή. Εμένα προσωπικά δε με ενθουσίασαν παρόλο που ακούω Black αλλά τα παιδιά έχουν προοπτικές, έχουν τη σκηνική παρουσία με το κρανίο τράγου στο μικρόφωνο, τους μανδύες με τις κουκούλες και το βάψιμο, κλασικά στοιχεία της Black σκηνής που δίνουν την ατμόσφαιρα στη μουσική αλλά και πάλι δεν ήταν τόσο καλοί όσο περίμενα, ίσως έφταιγε η ακουστική του AN, ίσως έφταιγε και το άγχος και η απογοήτευση για τον κόσμο που έλειπε ή έφυγε πιο νωρίς και δεν έκατσε να τους υποστηρίξει…. Όπως και να έχει οι Diablery μας έδειξαν τι εστί Black κι ας ήταν αγχωμένοι και ελπίζω να προσπαθήσουν περισσότερο στα επόμενα live και να τους ξαναδούμε ίσως στο επόμενο Wacken Metal Battle γιατί η metal μουσική σκηνή της Ελλάδας έχει πολλά είδη και είναι κρίμα να μη βγαίνουν προς τα έξω ό,τι καλύτερο από κάθε είδος της metal έχουμε να δείξουμε.