Άλλη μια ακόμη ανοιξιάτικη (ή και καλοκαιρινή) εσπέρα Παρασκευής, στην καρδιά του αστικού κρατιδίου Γκάζι, αυτή την φορά βέβαια εντός του αυτοκρατορικού ανακτόρου. Πλήθος περιχαρούς λαού προ των πυλών απονέμει δόξα και τιμή στους πρωταγωνιστές της βραδιάς καθώς αρτιώνει, σχεδόν ασφυκτικά, τον χώρο του επιβλητικού Gazi Music Hall.
Ανταπόκριση: Σπύρος Ζουλεμίδης / Φωτογραφίες: Αθηνά-Μαρία Καρπαθιωτάκη (περισσότερες εδώ)
Τα ονόματα γνωστά και το ποιόν τους ακόμη δημοφιλέστερο. Τουλάχιστον, των The Road Miles αρχίζει να λαμβάνει ανοδική πορεία, γεγονός που απέδειξαν με περίσσεια φυσικότητα (όπως και τις επιρροές τους). Η ερωτικά σκοτεινή και μυστηριωδώς δυναμική ψυχεδελο/southern-o-goth κουιντέτα διένειμε για το λίγο δυστυχώς της εμφάνισής της αξιόλογη ερμηνεία οκτώ συνολικά τίτλων, με τα “Story’s Over” και “Filthy Air” μεταξύ των εκτελεσθέντων. Εν μέσω βοών συμπαθείας, αποχωρούν παραδίδοντας το μικρό αυτό μοντέρνο και καλοζυγισμένα ηχητικά Κολοσσαίο στους κλαρινοκουμπούρηδες. A και παίδες, αντικειμενικά πολύ εμπνευσμένο logo!
“Χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει”, δηλώνει σοφότατα η λαϊκή ρύση. Πολλώ δε μάλλον τα πολυταγουδισμένα Ιωάννινα και οι εν αυτά ενδημούντες. Η φήμη τους πλέον προηγείται, αμφίγνωμα ομολογουμένως, η καινοτομία του συνδυασμού εμπορικότητας ρεύματος και παραδοσιακής ταυτότητας πετυχαίνει δόκιμα, η μουσική τους δημιουργεί ένα βαριά διασκεδαστικό κλίμα χαρμολύπης και το attitude τους είναι κάθε άλλο παρά από θέση ισχύος. Με δύο λέξεις το προαναφερθέν σύμφυρμα; “Αλλόκοτο, μοναδικό”.
Έτσι βίωσε ο εξιστορών την δίωρη παρουσία των Villagers Of Ioannina City και ειλικρινά δηλώνει πως δεν τον έλκυσε διόλου ένεκα εκ διαμέτρου αντιθέτων αισθητικών αντιλήψεων, όμως, παραδέχεται σε κάθε περίπτωση το εγχείρημα της ορεσίβιας συντροφιάς και την απήχηση αυτού στο εγχώριο ακροατήριο, χειροκροτώντας με σεβασμό. Η εμφάνιση ήταν δυναμίτης ενώ το ακροατήριο ακόμη πιο εύφλεκτο. Ποτέ άλλοτε οι ηπειρώτικοι σκοποί (αλήθεια, πολλά παραδοσιακά διασκευασμένα) δεν έχουν αντηχήσει κατ’ αυτόν τον τρόπο τόσο στα της παραμεθορίου όσο και της πρωτευούσης πετρασφαλτολάγκαδα. “Τι Κακό”, “Περδικομάτα” και “Καρακόλια” μεταξύ των κύριων τίτλων και του παταγώδους encore.
Και οι φωνές της les paul και του κλαρίνου ακόμη σιγοτραγουδούν διάχυτες στα πέριξ στενά, βαριές, καθώς σβήνουν…