Αν ο χαρακτηρισμός ‘Vainiac’ εμπεριέχει μία δόση τρέλας, τότε το Σάββατο που μας πέρασε μάζεψε ένα μάτσο μανιακούς στο χώρο του Silver Dollar για το πολυαναμενόμενο live των Vain Velocity. Η αλήθεια είναι ότι γνώρισα τη μπάντα όταν είχε ένα συγκεκριμένο και πολύ πιστό κοινό. Μετά από αυτή τους την εμφάνιση, αναθεώρησα. Διαβάστε τη συνέχεια και θα καταλάβετε γιατί.
Ανταπόκριση: Lexi Berzoes / Φωτογραφίες: Χρήστος Ζωγόπουλος
Όπως κάθε live στο Silver Dollar – και για όσους είναι νέοι στην πιάτσα – η ώρα που πέφτει η πρώτη νότα στα ηχεία είναι πάντα 30-40 λεπτά αργότερα από την ώρα έναρξης που περιγράφεται στην αφίσα. Έχοντας αυτό στο νου – και θέλοντας να ζεσταθώ με μια μπύρα, να μη λέμε ψέματα – έφτασα στο μαγαζί γύρω στις 21.00 ( ώρα έναρξης 22.30 δηλαδή 23.00 με βάση τον προηγούμενο κανόνα), σκοπεύοντας να ακούσω και το soundcheck. Όλα βαίνουν καλώς, η μπύρα μου είναι παγωμένη, το μαγαζί άδειο αλλά το σουβέρ μου αρχίζει να περπατάει πάνω στο bar επειδή ο ήχος είναι τόσο ψηλά που με κάνει να ανησυχώ. ‘Θα γεμίσει και θα μαλακώσει ο ήχος’, σκέφτομαι με την υποψία ότι μάλλον έχω δίκιο… little did I know όμως για το πότε θα γινόταν αυτό.
Λίγο μετά τις 21.30, ο κόσμος άρχισε να εμφανίζεται και εγώ να αγχώνομαι, εφόσον η θέση στο bar δεν ήταν η καλύτερη για να απολαύσεις το live. Θα πατήσω FF στην περιγραφή μου λοιπόν, για να σας πάω στην ώρα που τα μέλη της μπάντας έχουν ήδη ανέβει στο stage και είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν. Το Silver έχει πλέον γεμίσει, σε σημείο που με αναγκάζει να ανέβω στη σκάλα για να μπορώ να έχω οπτική επαφή με την σκηνή.
Πανικός σε 3..2..1… με το ‘Bastards of a Kind’, ένα κομμάτι από το debut album τους ‘Synergies’ και ο κόσμος κουνάει ρυθμικά το κεφάλι του τραγουδώντας τα lyrics… κάτι το οποίο συνεχίστηκε σχεδόν μέχρι το τέλος του live (σας έβλεπα όλους, ξέρετε ποιοι ήσασταν!). Η αλήθεια είναι πως σε μία metal συναυλία, όσο μικρή κι αν είναι, περιμένεις ένα χτύπημα… ένα σκούντηγμα… κάτι βρε αδερφέ! Στην συγκεκριμένη περίπτωση και χωρίς υπερβολές, δεν είχες χώρο να σηκώσεις τη μπύρα σου (φίλε μου, εσύ στην πρώτη σειρά που χτυπιόσουν, μπράβο γιατί έκανες αυτή τη συναυλία metal. We salute you. Μα τι υπερβάλλων ζήλος…).
Δυστυχώς κάτι που με στεναχώρησε ήταν το γεγονός ότι έβλεπα άτομα να έρχονται στο μαγαζί, να κάνουν μία γύρα και να αποχωρούν απογοητευμένοι μην έχοντας κάπου να κάτσουν. Τώρα με πιστεύετε για αυτό που σας έλεγα πριν περί κοινού ; Μιας και μιλάμε για την πληρότητα του Silver, ας αναφέρω ότι ναι, τελικά ο ήχος καλυτέρεψε μετά τη μαζική συρροή και όλα ακούγονταν πολύ καλύτερα. Η φωνή του frontman Joe F.K., απέδειξε για άλλη φορά την ποιότητά της και ενώ περίμενα να κουραστεί ο ίδιος και να πέσουν ένταση και απόδοση, έφαγα ένα ωραιότατο άκυρο όταν κατάλαβα ότι αυτός ο άνθρωπος πρέπει να ‘ναι μηχανή. Φωνή, μπάσο και ντραμς ήταν ευδιάκριτα σαν ήχοι και από το απέναντι τετράγωνο ( το μπάσο έβαζα στοίχημα πως θα κατεδάφιζε τον χώρο) αλλά θα ευχόμουν να ήταν λίγο πιο ψηλά και οι κιθάρες… φαντάζομαι πως κάτι έπρεπε να θυσιάσουν και ο κλήρος έπεσε στις κιθάρες. Κρίμα όπως και να ‘χει επειδή με τέτοιους μουσικούς, δεν υπάρχει χώρος για τέτοιες θυσίες. Το γενικό αποτέλεσμα, παρόλα αυτά, δεν έκλεψε τίποτα από τις σκληρές μελωδίες, τα ξεσηκωτικά riffs και αυτό το μπάσο που έθετε νέο ρυθμό στην καρδιά σου (κυριολεκτικά και όχι ποιητικά).
Ο πανικός vol. II σηματοδοτήθηκε με ένα κομμάτι που υποθέτω πως λατρεύουν οι περισσότεροι. Λόγος φυσικά για το ‘Whoremoans’ που ανέβασε τη θερμοκρασία λίγο παραπάνω κάπου στη μέση του live. Το setlist – συγκροτημένο από παλιά και νέα κομμάτια- έκρυβε και μία ευχάριστη έκπληξη λίγο πριν το τέλος του και για όσους δεν είχαν φάει spoil όπως εγώ, σίγουρα αναγνώρισαν με περισσή χαρά εκείνο το σκαλωτικό riff του ‘Passenger’. Επειδή λίγο Deftones κολλάει πάντα και παντού. Ομολογώ πως αρχικά είχα διχαστεί, μην έχοντας συνηθίσει να ακούω αυτό το κομμάτι με φωνή άλλη εκτός από αυτή του Maynard αλλά κάπου στο refrain μετάνιωσα για την αβεβαιότητά μου. Ήταν τεστ πίστης… το πέρασα τελικά;
Για όσους δεν πείστηκαν με όσα είπα και με θεωρούν υπερβολική, ας αναφέρω το πανέμορφο θέαμα του να βλέπεις τόσους ταλαντούχους μουσικούς μαζεμένους σε ένα χώρο, μουσικούς και ταλέντα όπως ο Άλκης Κεχαγιάς των Psycho Choke, ο Βαγγέλης Παπαβασιλείου των Above Us The Waves, ο κιθαρίστας των Walking Stone Giants, μέλη των Jane Doe και Gazea (και προφανώς κι άλλοι που δεν έπιασε το μάτι μου), όλοι φρέσκα πρόσωπα που έχουν πολλά να προσφέρουν στην ελληνική μουσική σκηνή, ήταν εκεί στηρίζοντας τη μουσική που μετράει να ακούγεται. Support your local band heroes γαμώτη! Berzoes out!
Setlist : Bastards Of A Kind, Emerge & See, To Skip An Age, Megiddo Beach, The Odds Are Even, Vinegar, Dragam Alom, WhoreMoans, Bona Fides, Lanthanum, Feed My Own, Vice Samples, Passenger (Deftones cover), Path, Disparity
Encore :Willow On The Hill, One Look Across