Η αγάπη μου για την ελληνική μουσική σκηνή ξεκίνησε πριν χρόνια με τους Universe217. Οι ίδιοι συνεχίζουν, λοιπόν, να είναι μια μπάντα η οποία όσες φορές και αν ακούσω δεν με κουράζει ποτέ. Όπως επίσης και κανένα album τους μέχρι στιγμής –κατά την ταπεινή μου άποψη- έχει χαραχθεί βαθιά στον εγκέφαλο κάθε ακροατή τους… Ειδικά μετά το “Never” (το οποίο επανακυκλοφόρησε φέτος) το εσωτερικό βήμα, που έγινε στους Universe217 ήταν πασιφανές. Αψεγάδιαστος δίσκος με πάρα πολλά δυνατά σημεία, παθιασμένα, συναισθηματικά και μουσικά όπως και με εξαιρετικά προσεγμένη παραγωγή.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε και το επόμενο «τέκνο» των Universe217 με τίτλο “Ease”. Ξεκινώντας πολύ πιο απλοϊκά και ήρεμα, σε σχέση με το καταιγιστικό “Mouth” του προηγούμενου δίσκου, με το τραγούδι “Unfulfilled”. Σε ένα κλασικό μοτίβο “Universe217” κυλά όλο το πρώτο κομμάτι με το στοιχείο της μπαλάντας και την θλίψη στις μελωδίες τους να κυριαρχεί. To EP συνεχίζει στην ίδια γραμμή πλεύσης αλλά δημιουργώντας ένα πιο ethereal blues κλίμα μέσα σε λίγα μόλις λεπτά… Ο τίτλος αυτής της μικρής μαγικής ατραπού; “Burden of evil”… Με τα πρώτα δευτερόλεπτα του επόμενου τραγουδιού μεταφέρθηκα και πάλι στο ομώνυμο album τους με πιο ανατολίτικες ερμηνείες και μελωδίες. Για ακόμη μια φορά η φωνή της Τάνιας ξεσηκώνει τα πνεύματα και ξυπνά το είναι του ακροατή. Το “Towards the sun” σε υπνωτίζει και σε μεταφέρει σε μια ατελείωτη θάλασσα μέτρων και νοτών, που δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο παρά να γδύσεις την ύπαρξη σου και να βυθιστείς σε αυτήν. Με ευκολία μπορώ να πω, ότι είναι –πια- από τα αγαπημένα μου κομμάτια κατά γενική ομολογία… Κάτι αρκετά προσωπικό, αλλά αντικειμενικά είναι από τα πιο συναισθηματικά και «χαοτικά» κομμάτια των Universe217. Από το 6:30 και μετά από την «φόρτιση» και από την αντίστοιχη «αποφόρτιση» – με το πιάνο – ο νους μου απλά χάθηκε για άλλη μια φορά στο «σύμπαν» τους. Σε ένα λογοτεχνικά ρομαντικό ύφος με χροιά θλίψης και αβάσταχτου, σχεδόν Σαιξπηρικού, τόνου από την απόλυτη σιγή φθάνει το ομώνυμο κομμάτι του EP, που έρχεται να ταρακουνήσει την ψευδαισθητική ζαλάδα των προηγούμενων κομματιών.
Το “Ease” βγαίνει από τα “doom” νερά των Universe217 και πλέει προς κάτι πολύ πιο post και διαφορετικό αλλά με την προσωπική καλλιτεχνική και ανάερη σφραγίδα του σχήματος. Παρ’ όλα αυτά το συγκεκριμένο στυλ, που υιοθέτησε η μπάντα σε αυτή την κυκλοφορία μπορεί να απογοήτευσε ολίγον εκείνους, που τους έχουν συνηθίσει με 1,2 κομμάτια με πολύ περισσότερη ένταση και ίσως πιο «βαρύ/doom» ήχο. Το “Ease” είναι μια δουλειά πολύ πιο «λεπτεπίλεπτη» και χαλαρή από το “Never” αλλά ταυτόχρονα τόσο εκστατικά όμορφη.