Όταν επιλέγεις να αρθρογραφείς μία φορά την εβδομάδα (ή και μία φορά τις δύο εβδομάδες) και τιτλοφορείς τα άρθρα σου ως “ανίερα”, δεν γίνεται να μην καταπιαστείς σε κάποια φάση με την ιστορική προσωπικότητα που γέννησε αναρίθμητους σκοτεινούς θρύλους. Προφανέστατα αναφέρομαι στον Βλαντ τον Τρίτο, τον πρίγκηπα της Βλαχίας (πρόκειται για το νοτιότερο τμήμα της σημερινής Ρουμανίας, στα σύνορα δηλαδή με την Βουλγαρία), ο οποίος έμελλε να μείνει στην ιστορία ως Κόμης Δράκουλας.
Έναυσμα για το σημερινό κείμενο δίνει η συμπλήρωση των 587 ετών από την γέννηση του. Μία μορφή, που της έχουν δοθεί τίτλοι όπως «Ο Πρίγκηπας του Σκότους», δε θα γινόταν κάθε πτυχή της ζωής της να μην είναι τυλιγμένη με ένα πέπλο μυστηρίου. Έτσι, λοιπόν, οι πληροφορίες, που έχουμε για την γέννηση του, παραμένουν ασαφείς. Ξέρουμε με βεβαιότητα ότι γεννήθηκε κάποια στιγμή το Νοέμβρη του 1428 (αν και υπάρχουν μελέτες που τοποθετούν την γέννηση του την 1/12/1428), αλλά οι απόψεις περί ακριβούς ημερομηνίας διίστανται. Σίγουροι είμαστε, όμως, για τον τόπο γέννησης του, ο οποίος βρίσκεται στην κεντρική ορεινή Ρουμανία και δεν είναι άλλος από την ξακουστή Τρανσυλβανία. Πριν αναφερθούμε στα γεγονότα, που γέννησαν τον μύθο του Κόμη, ας σταθούμε για λίγο στην γενέτειρα του. Το νότιο φυσικό της σύνορο είναι η οροσειρά των Καρπαθίων, η οποία πέραν του ότι είναι η δεύτερη σε μήκος στην Ευρώπη, είναι και ένας τόπος με πάρα πολλά παρθένα δάση και πολύ υψηλά ποσοστά συγκέντρωσης πληθυσμών λύκου και λύγκα. Σκεφτείτε, λοιπόν, όταν δύει ο ήλιος και το εξασθενημένο φως πέφτει υπό γωνία πάνω στα δέντρα, τις σκιές που δημιουργούνται να διαμορφώνουν τοπία ασύγκριτης ομορφιάς. Μία ομορφιά, όμως, με άγρια χαρακτηριστικά, που κάλλιστα μπορούν να οδηγήσουν τον νου σε μονοπάτια ζοφερής μυθοπλασίας. Με φόντο αυτόν τον καμβά, έρχεται στην ζωή ο δεύτερος γιος του Βλαντ Β΄ Ντρακουλ. Το τοπίο θα εμπνεύσει και τον Dani Filth, ο οποίος στον 2ο δίσκο των CoF, “Dusk and Her Embrace”, θα συνθέσει με τον δικό του μοναδικής ομορφιάς, γοτθικό τρόπο, το “Funeral in Carpathia”. Βέβαια, δε γίνεται να μην αναφερθούμε σε αυτό το σημείο και στο αξεπέραστο, ορχηστρικό κομμάτι των Iron Maiden, “Transylvania”.
Όσο τετριμμένο και αν ακούγεται το «είχε δύσκολα παιδικά χρόνια», στην περίπτωση του Βλαντ είναι πέρα για πέρα πραγματικότητα. Θα περάσει την παιδική του ηλικία, ως όμηρος του Οθωμανού σουλτάνου Μουράτ Β΄, μαζί με το μικρότερο αδερφό του, ώστε να παραμείνει ο πατέρας τους υποτελής στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Κατά την περίοδο ομηρίας του θα λάβει σκληρή στρατιωτική εκπαίδευση και θα διδαχθεί τεχνικές βασανισμού. Λογικά, εκείνη την περίοδο αρχίζει να θεριεύει το μίσος του ενάντια των Μουσουλμάνων, το οποίο θα μας οδηγήσει και στην δημιουργία του θρύλου του.
Λίγο μετά τα 17 του θα αφεθεί ελεύθερος, όμως, δε θα μπορέσει να επανενωθεί ποτέ με την οικογένεια του, αφού τόσο ο πατέρας του όσο και ο μεγαλύτερος αδερφός του, έχουν δολοφονηθεί από τον Ιωάννη Ουνιάδη, αντιβασιλέα της Ουγγαρίας. Ο ίδιος μάλιστα θα ορίσει ως ηγεμόνα της Βλαχίας τον δεύτερο ξάδερφο του Βλαντ, τον Βλάντισλαβ τον Β΄. Από ‘δω και πέρα, η ιστορία με την φαντασία μπλέκονται έντονα, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε τι πραγματικά ισχύει.
Ήταν σίγουρα ικανότατος πολεμιστής. Λέγεται μάλιστα ότι αποκεφάλισε τον ξάδερφο του σε μία μάχη σώμα με σώμα. Η φήμη του βάναυσου ηγεμόνα άρχισε να τον συνοδεύει, γιατί συνήθιζε να παλουκώνει τους αντιπάλους του, μία συνήθεια που του χάρισε το προσωνύμιο, Βλαντ ο Ανασκολοπιστής. Φημολογείται ότι επεδίωκε να παλουκώνει τους εχθρούς του ζωντανούς, ώστε να μένει αποτυπωμένη η φρίκη στα πρόσωπα τους. Θρυλείται ότι σε μία εκστρατεία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ενάντια της Βλαχίας, (λόγω της άρνησης του Βλαντ να πληρώσει φόρο υποτέλειας) με ηγέτη τον σουλτάνο τον ίδιο, ο Βλαντ για να αντιμετωπίσει τα υπεράριθμα στρατεύματα, κύκλωσε τα σύνορα του με παλουκωμένα σώματα και αυτό το αποτρόπαιο θέαμα ήταν ικανό από μόνο του να τρέψει τους εχθρούς του σε φυγή. Αυτή την ακραία βίαιη συμπεριφορά του, περιγράφουν και οι Marduk στο κομμάτι τους, “Dracul Va Domni Din Nou in Transilvania” (μτφ. Ο Δράκουλας θα κυριαρχήσει ξανά στην Τρανσυλβανία).
Ιστορίες χωρικών της περιοχής περιγράφουν το γιο του Δράκου να δειπνεί στα δάση, ανάμεσα σε παλουκωμένα σώματα είτε αυτά ήταν άψυχα είτε κάποιες φορές ζωντανά. Σοκαριστική είναι και η αφήγηση, που τον θέλει να καρφώνει στα κεφάλια των απεσταλμένων του σουλτάνου τα τουρμπάνια τους, όταν αυτοί αρνήθηκαν να τα βγάλουν μπροστά του. Όπως εξιστορεί ένας ιστορικός της εποχής, οι πρακτικές που ακολουθούσε συμβάδιζαν απόλυτα και με την εξωτερική του εμφάνιση. Μολονότι δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλός, ήταν αρκετά μυώδης, αλλά αυτό που τον χαρακτήριζε ήταν τα μάτια του, τα οποία κάθε φορά που στρέφονταν προς το μέρος σου, ένιωθες να σε διαπερνούν. Κλείνοντας την ιστορική πλευρά του Βλαντ, θα ήταν αδύνατο να μην αναφερθούμε και στην προέλευση του διασημότερου του προσωνύμιου του, Δράκουλας. Τον αποκαλούσαν έτσι, γιατί ήταν μέλος του τάγματος του Δράκου και ο ίδιος υπέγραφε ως «Ντραγκούλια» ή «Ντρακούλια». Τέλος, να σημειώσουμε ότι το τάγμα αποτελούταν από χριστιανούς, που είχαν ορκιστεί να προστατεύουν τον κόσμο από την Ισλαμική απειλή.
Αν και για κάποιους Ρουμάνους θεωρείται εθνικός ήρωας, για τον υπόλοιπο κόσμο θεωρήθηκε συνώνυμο του τρόμου, κύρια εξαιτίας του μυθιστορήματος του Μπραμ Στόκερ. Ο Ιρλανδός θα εκδώσει το έργο του για πρώτη φορά το 1897, το οποίο θα αποτελέσει λίκνο καλλιτεχνικής δημιουργίας μέχρι και τις μέρες μας. Πρώτη φορά ταινία με το όνομα «Δράκουλας» θα δούμε στην μεγάλη οθόνη το 1931, με τον Μπέλα Λουγκόζι (φαντάζομαι ότι γνωρίζετε ότι ο Μπέλα Λουγκόζι θάφτηκε με την κάπα του Κόμη Δράκουλα) να ενσαρκώνει τον κόμη. Ο ηθοποιός θα μας χαρίσει μία εκπληκτική ερμηνεία, η οποία μάλιστα θα αποτελέσει έμπνευση για τους πρωτοπόρους της goth σκηνής, Bauhaus.
Το 1958 ο απέθαντος πρίγκηπας θα επανέλθει στην μεγάλη οθόνη, με τον Christopher Lee να φορά αυτήν την φορά την κάπα του. Μουσικά έχει αποτελέσει έμπνευση αναρίθμητες φορές, επέλεξα δύο χαρακτηριστικές. Η πρώτη μας πάει πολύ πίσω και συγκεκριμένα στο 1977, όπου σε μία από τις πρώτες ηχογραφήσεις του Bruce Dickinson, ακούμε το κομμάτι “Dracula”. Ο Βρετανός τραγουδιστής στέκεται στο αίσθημα του γοητευτικού τρόμου, που δημιουργεί ο κόμης στην Μίνα. Η δεύτερη αποτελεί, κατ’ εμέ, την καλύτερη μελοποίηση του, αυτήν των Iced Earth στο “Horror Show”. Οι Αμερικανοί θα σταθούν στην τραγική πλευρά, που έχει ο μύθος, καθώς ο Βλαντ νιώθει ότι προδίδεται από τον Θεό, που τόσο πιστά υπηρετούσε, όταν χάνει την γυναικά που αγάπησε.
Θα ήταν τρομερή παράλειψή μου, αν δεν αναφερόμουν στην μεγαλύτερη μέχρι σήμερα καλλιτεχνική απεικόνιση του Δράκουλα, που δεν είναι άλλη από την ταινία του Coppola, «Bram Stoker’s: Dracula». Σε πρωταγωνιστικό ρόλο συναντούμε τον Gary Oldman σε μία μεγαλειώδη ερμηνεία. Το φιλμ πιάνει ακριβώς την ατμόσφαιρα το βιβλίου, με τον ρομαντισμό να φλερτάρει με τον τρόμο σε κάθε σκηνή. Ο σκηνοθέτης γνωρίζοντας πως ο μύθος έχει ειπωθεί αρκετές φορές, τον προσεγγίζει με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Η τρεις φορές βραβευμένη με Όσκαρ ταινία, διαθέτει στο ρεπερτόριο της μερικές εκπληκτικές σκηνές, όπως αυτή στην αρχή, όπου ο Βλαντ απαρνείται τον Χριστό και καρφώνει το σπαθί του στον σταυρό του.
Αυτή, λοιπόν, ήταν μέσες άκρες η ιστορία της ζωής και του μύθου του διασημότερου βρικόλακα της γης. Η φαντασία με την πραγματικότητα, τόσο στενά μπλεγμένες, που σε εμποδίζουν να καταλάβεις τι πραγματικά συνέβη. Μένεις έτσι να αναρωτιέσαι αν τελικά όντως έπινε αίμα ή όχι, ερώτημα που μάλλον θα παραμείνει αναπάντητο. Άλλωστε έχει μικρή σημασία η απάντηση, αφού πάντα ο κόμης Δράκουλας θα συμβολίζει την ακόρεστη δίψα της ανθρωπότητας για αίμα, έστω και μεταφορικά.