Η 17η του Νοέμβρη αποτελεί μέρα μνήμης και θυσίας, αλλά είναι επίσης η μέρα που το μακρινό 1995 κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος των Dissection, “Storm of the Light’s Bane”. Εκτός από τον επετειακό χαρακτήρα της ημερομηνίας, ο λόγος που θα καταπιαστούμε σήμερα με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι ότι πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες της παγκόσμιας ακραίας σκηνής. Ζοφερό(τερο) όπως κάθε black metal δίσκος της εποχής του, μελωδικό και μελαγχολικό σαν όλες τις melodic death metal συνθέσεις για τις οποίες φημίζεται η χώρα (Σουηδία) προέλευσης του και αδυσώπητο με τρόπο που θα ζήλευαν πολλές death metal μπάντες. Άλλη μία αιτία που το καθιστά ξεχωριστό είναι ότι αντανακλά πλήρως την ιδιοφυΐα του συνθέτη του, Jon Nödtveidt. Καινοτόμο τόσο για την εποχή του, όσο και για το σήμερα, ο μύθος του όχι μόνο δεν ξεθωριάζει με την πάροδο του χρόνου, αντιθέτως διογκώνεται, αφού παραμένει ακόμα αξεπέραστο. Η τετράδα από την Σουηδία – Jon (φωνή, κιθάρα), Johan Norman (κιθάρα), Peter Palmdahl (μπάσο) και Ole Öhman (τύμπανα) – φαντάζουν ως ανίεροι διαπρύσιοι κήρυκες που εκτελούν θεόσταλτο έργο.
Η άρρητη ομορφιά του τονίζεται στο γεγονός ότι, ενώ θρησκευτικά είναι πλήρως στρατευμένο, αποφεύγει τεχνηέντως κάθε κλισέ εμφωλεύοντας στις ψυχές και τις καρδιές των ακροατών τις θέσεις του, με τρόπο ποιητικό και άκρως καλλιτεχνικό. Στα περίπου τρία τέταρτα που διαρκεί πετυχαίνει μέσω οχτώ διαφορετικών συνθέσεων να χτίσει το απόκοσμο σκηνικό τρόμου, μέσω του οποίου επιθυμεί να εξυμνήσει την άγρια ομορφιά του χάους και του σκότους. Λες και οι δημιουργοί του αδιαφόρησαν να το στολίσουν με τραγούδια και αντ’ αυτού αποφάσισαν να του δώσουν μαγικές ικανότητες, ώστε να παραμείνει αγέρωχο και επιβλητικό σαν την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του.
Το κύμα ψύχους που σε καταλαμβάνει όταν αρχίζεις να το ακούς, μέχρι τα αισθήματα αγωνίας που σου προκαλούν τα φωνητικά του Jon είναι μερικά από τα χρώματα που περιλαμβάνει ο καμβάς του SOTLB. Η ποικιλία αλλά και η ποιότητα των riffs του είναι καθηλωτική, αυτό που όμως συχνά δεν λαμβάνει την δέουσα προσοχή το στιχουργικό του κομμάτι. Ας πάρουμε για παράδειγμα το “Thorns Of Crimson Death”, που ο τίτλος περιγράφει γλαφυρά το περιεχόμενο του. Σαφώς η λέξη Thorns, δηλαδή αγκάθια, χρησιμοποιείται για τον Ιησού και κατ’ επέκταση τον Χριστιανισμό. Οι υπόλοιπες λέξεις του τίτλου, χωρίς το refren, ενδεχομένως να μην βγάζουν κάποιο νόημα, όμως αν τις συνδυάσεις μαζί του (Hear the choirs/Was it the wind that brought back their cries?/Once forged in blood by tragedy/Dark were the thorns of crimson death), λογικά είναι αναφορά στο βίαιο και αιματηρό εκχριστιανισμό των Σκανδιναβών. Άλλη μία τέτοια περίπτωση είναι και το “Where Dead Angels Lie”, στο οποίο ο άγγελος που προδόθηκε και σκεπάστηκε από το σκοτάδι και το χιόνι, δεν είναι άλλος από τον έκπτωτο άγγελο. Όμως δεν σταματούν εκεί οι μοναδικές του ιδιότητες, ο τρόπος με την οποίο συνοδεύει η μουσική τους στίχους ανάλογα με το περιεχόμενο τους, είναι ακόμα ένα από τα αμέτρητα στοιχεία του.
Το “Storm of the Light’s Bane” ήταν ό,τι ακριβώς και ο Jon· ένας δίσκος ευθύς, στιβαρός, με την δική του έντονη προσωπικότητα, που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, χωρίς να ενδιαφερθεί ποτέ αν ήταν εύπεπτο. Αναμφισβήτητα είναι το πειστικότερο επιχείρημα, ότι αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα που βρέθηκε σε αυτόν τον κόσμο, του ήταν παραπάνω από αρκετό ώστε να τον συνταράξει για πάντα…