Οι Un είναι μια funeral doom μπάντα από το Seattle και μας παρουσιάζει το ντεμπούτο της, “The Tomb of All Things”. Ο τίτλος, αλλά και το εξώφυλλο, αντικατοπτρίζουν απόλυτα το ύφος, την αισθητική, αλλά και τον ήχο της μπάντας. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με έναν βαρύ και αργό funeral doom δίσκο που ζέχνει θάνατο, μαυρίλα και μιζέρια. Οι ενδιαφερόμενοι, λοιπόν, ας προσέξουν.
Εκκίνηση με το εισαγωγικό instrumental “Epigraph”, ένα πολύ μελαγχολικό κομμάτι που θέτει τις βάσεις για το τι θα ακολουθήσει σε επίπεδο ατμόσφαιρας. Η απλή του δομή αλλά και το echo σε συνδυασμό με μίνιμαλ ακόρντα δημιουργούν μια ιδιαίτερα στοιχειωμένη ατμόσφαιρα.
Στο ζουμί του δίσκου έχουμε τέσσερα κομμάτια με μέσο όρο διάρκειας τα 12 λεπτά. Το “Sol Marasmus” ξεκινάει με ένα doom/sludge riff που χτίζεται σταδιακά. Τα σκληρά growls σε βάζουν στο κλίμα του πως θα κινηθεί το ύφος γενικώς: βασανιστικά αργά riffs που γκρουβάρουν δυνατά όμως, με τίγκα θανατίλα στα φωνητικά και απόκοσμες μελωδίες από τις κιθάρες. Ωστόσο το κομμάτι δεν μένει εκεί αφού μετά από ένα ήρεμο και μελωδικό μεσαίο μέρος έχουμε αλλαγή σε απελπισμένα φωνητικά, σαν να ακούς άνθρωπο σε απόγνωση να προσπαθεί να ξεφύγει από το σκοτάδι. Το τέλος είναι εξίσου απαισιόδοξο, σαν άσχημο τέλος σε ταινία καταστροφής.
To album συνεχίζει στο ίδιο ύφος με το “Forgotten Path” να είναι ακόμα πιο βαρύ αλλά και πιο heavy. Άνετα αποτελεί το highlight του δίσκου καθώς συνδυάζονται φοβερά όλες οι επιρροές του mainman Monte McCleery. Πάντοτε με γνώμονα το funeral doom έχουμε sludge περάσματα αλλά και πολλά ψυχεδελικά και post-metal σημεία. Το “Through the Luminus Dusk” είναι κάπως πιο γρήγορο και έχει άνετα το καλύτερο solo του album. Κλείσιμο με το απόλυτα μίζερο “The Tomb of All Things” όπου πραγματικά σε αφήνει χωρίς καμία ελπίδα για το μετά.
Συνολικά έχουμε με έναν δίσκο με εξαιρετική ατμόσφαιρα και πολύ δυνατά και συναισθηματικά κομμάτια. Είναι σαφές ότι η περιπέτεια του McCleery με τον καρκίνο τον προηγούμενο χρόνο (οπότε και συνέθεσε μεγάλο μέρος του “The Tomb Of All Things”) αντικατοπτρίζεται στην μουσική. Ο ίδιος αποφεύγει να μιλάει για αυτό καθώς δεν θέλει ο κόσμος να ακούσει τον δίσκο από «συμπόνοια» για όσα πέρασε. Ωστόσο, όπως αναγνωρίζει και αυτός, πολλά από τα συναισθήματα που μεταφέρονται στην εν λόγω κυκλοφορία, όπως η απόγνωση για το μέλλον, η αντίληψη ότι όλα χάνονται στο τέλος κτλ, έχουν τις ρίζες τους στις σκέψεις και τα συναισθήματα που του δημιούργησε η μάχη με τον καρκίνο.
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι ότι, παρά την μεγάλη διάρκεια των κομματιών, δεν έπιασα ποτέ τον εαυτό μου να βαριέται. Εξαιρετικό δείγμα doom δίσκου που όσοι ασχολούνται με το είδος δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να προσπεράσουν. Θάνατος, απελπισία, μισανθρωπισμός, γκρι, βροχή, όλα βρίσκονται ακριβώς εκεί που πρέπει. Βάλτε το, χαθείτε στην απόγνωση του και θα βρείτε πράγματα που θα σας εκπλήξουν, πέρα από απλώς έναν καλό doom δίσκο.