Συμπαθέστατος, τίμιος, πορωτικός ενίοτε αλλά μέχρι εκεί. Ξεκαθαρίζω ότι πρόκειται για απόλυτα προσωπική γνώμη, δεν θεώρησα ποτέ τον Udo Dirkschneider, ως μονάδα, έναν από τους ηγέτες του metal, ούτε καν του Ευρωπαϊκού. Τους Accept ως σύνολο σίγουρα, όχι πάντως τον συμπαθέστατο Γερμανό μόνο του. Όταν δε, σε συνεντεύξεις για το προ διετίας album του, “Rev-aptor” οι συντάκτες -μεταξύ αυτών και ο γράφων- τον ρώτησαν “πώς σου φάνηκε το νέο album των Accept;” , η πικρόχολη απάντησή του ότι “αν είχα και εγώ 10 χρόνια στη διάθεσή μου, θα έγραφα καλύτερα albums”, ήταν μία παραδοχή αποτυχίας. Αρκετά όμως με τα εισαγωγικά…
Η αλήθεια είναι ότι ξέρεις τι να περιμένεις από ένα U.D.O album. Λίγο από κλασικά metal riffs, πιο γρήγορα-πιο mid tempo, λίγη μελωδία στα solos και…ολίγο από Τευτονικό feeling. Ούτε πολλές πρωτοτυπίες ούτε πολλούς νεωτερισμούς. Και βάζεις να ακούσεις το “Steelhammer” με τα τρία εναρκτήρια “Steelhammer”, “A Cry of A Nation” και “Metal Machine” να φεύγουν αδιάφορα, θα ομολογήσω. Φτάνουμε στο “Basta Ya”…επειδή δεν θέλω να καταντήσω πικρόχολος, παρότι το τραγούδι μουσικά είναι το πρώτο που θα ξεχωρίσει, το να ακούω έναν Γερμανό 60 παρά κάτι ετών να τραγουδάει στα Ισπανικά με έντονο το…Γερμανικό feeling, παίρνει και βιάζει στην κυριολεξία την οποιαδήποτε προσπάθεια έχει γίνει σε αυτό το τραγούδι. Τη σφήνα του “Heavy Rain” κάνω ότι δεν την άκουσα, όπως και το “Devil’s Bite”…
Χρειάζεται να συνεχίσω; Όχι, για κανένα λόγο…Εγκαταλείπω κάθε προσπάθεια να ασχοληθώ σοβαρά με το νέο δημιούργημα της μπάντας του Udo Dirkschneider. Ποτέ, σε καμία κριτική που έγραψα δεν ήμουν τόσο κατηγορηματικός. Πάντα, αφήνεις ένα περιθώριο αμφιβολίας ότι μπορεί και να κάνεις λάθος, τι διάολο, σε κάποιους θα αρέσει ακόμη και ένα album που εσύ νομίζεις ότι είναι κακό. Δε θα ακουστεί σοβαρό αλλά κάποιες φορές πρέπει να λέμε και τα πράγματα όπως θα τα λέγαμε μεταξύ μας, το “Steelhammer” ΔΕΝ ακούγεται.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: –
The Bad: –
Βαθμολογία: 0 / 5
[/stextbox]