Ένα album, που ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια μιας 3ημερης σειράς εμφανίσεων τον Ιανουάριο του 2018, ένα 3 – night stand από το Teragram Ballroom στο Λος Άντζελες, καταγεγραμμένο και μιξαρισμένο από τον Steve Albini. Αρκετά καλά επεξεργασμένος ο ήχος, έντονο το συναίσθημα της live εκτέλεσης, θα προτιμούσες να είσαι εκεί από το να το ακούς στο σπίτι. Κι αν τελικά ήσουν εκεί, θα είχες παράπονα για κομμάτια που δεν επιλέχθηκαν να ακουστούν.
Το setlist περιλαμβάνει το “Warm Hands”, ένα κομμάτι ιδιόμορφο, με garage – punk συμπεριφορά που, ενώ αρχικά αισθητά metal–ίζει, αποδομείται, γίνεται ορχηστρικά δεξιότεχνο και σβήνει με ασύμμετρες τσιμπιές. Το “Squealer” ακολουθεί βρώμικο και σκληρό, το “Breakfast Eggs” μπαίνει δυναμικά στο ίδιο punk ‘n’ roll παιχνίδι και κερδίζει το χειροκρότημα. “The Crawler” ως πιο καθαρό punk δε θα αρχίσει με τη μία, ο Albini κρατά το κόψιμο και το χρησιμοποιεί ως στοιχείο pure αναμετάδοσης. Pointless, αν με ρωτήσεις, anyway. Με το “Finger”, ενώ μαλακώνει μελωδικά και φωνητικά, διατηρεί την κατάσταση σε φάσεις psych αντιφατικές, ώστε το “They Told Me To” να συνεπάγεται αρμονικά. Με το “Cherry Red” (των Groundhogs) αποδεικνύει τις πολλαπλές συνθέσεις, που αναπαράγει, και υποδεικνύει τις επιρροές και εμπνεύσεις του. Το “Love Fuzz” μοιάζει σαν τη δική του απάντηση, αφού το νόημα της λέξης fuzz περιλαμβάνεται και επαναλαμβάνεται σε μεγάλο βαθμό και στον ήχο.
Ένας δίσκος, που ενώ είναι αντιπροσωπευτικός της ενέργειας των εμφανίσεών τους και μολονότι διαθέτει τα βασικά χαρακτηριστικά του συνόλου που ανήκει και κινείται ο Segall, δεν θα λειτουργήσει ως ένα best of (συνειδητά υπολογίζω) και δεν θα ακουστεί ολόκληρος πολλάκις. To target του, όμως, από την άλλη το πιάνει, αφού όντως καταφέρνει να σου μεταφέρει την αίσθηση του live.