Πριν από αρκετές μέρες και ήδη από την ανακοίνωση της συγκεκριμένης συναυλίας από την δυναμικά αναπτυσσόμενη συνεργασία των τριών ερεβώδων “σκιών” της 3 Shades of Black κάτι είχε αρχίσει να με προετοιμάζει νοητικά για αυτό που προοιωνιζόταν…
Aνταπόκριση: Silvia Eos / Φωτογραφίες: Αθηνά-Μαρία Καρπαθιωτάκη (περισσότερες εδώ)
Η συναυλία είχε ήδη ξεκινήσει λίγο μετά την ώρα που είχε ανακοινωθεί και ο Πάνος Κ., της one man band με το όνομα hyDrone, ανέβηκε στη σκηνή με απόλυτη αποφασιστικότητα και με τον ανάλογο εξοπλισμό του αποσκοπώντας στο να δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα για τον ζοφερό μελωδικό Αρμαγεδδών του πετυχημένου συνδυασμού του άντρα πίσω από τους Treha Sektori και του Tim Hecker… Η μουσική του χτυπούσε το κοινό σαν μικρά κανάλια ρεύματος και λειτουργούσε σαν μια κινητήριος δύναμη. Η ένταση ήταν παρούσα από την αρχή της συναυλίας. Μέσα στο σκοτάδι και σε μια ατμόσφαιρα γλυκά αποπνικτική η μουσική είχε ήδη να συνεπαίρνει το κοινό εκείνη την ημέρα στο Romantso. Η διάχυση του ήχου στον χώρο ήταν εξαιρετική και ακόμα και η ακουστική δίπλα στο ηχείο δεν ήταν ενοχλητική ή αντίστοιχα κουραστική.
Αυτό το γεγονός φάνηκε πολύ περισσότερο από την στιγμή, που χωρίς πολλή καθυστέρηση, η σκοτεινή και επιβλητική φιγούρα του Dehn Sora φάνηκε στη σκηνή και με μια κίνηση ήταν σαν από μια επίγεια ζωή απολαύσεων να μας πέταξε σε μια αφηρημένη Άβυσσο, χωρίς βαρύτητα, έξω από το χρόνο, πέρα από κάθε πραγματικότητα… Όπως έχει αναφερθεί το όνομα “Treha Sektori” μπορεί να ερμηνευθεί ως ένας «τόπος πτώσης»… Προσωπικά, κατά την διάρκεια της εμφάνισης του Dehn Sora ένιωθα πως τη δεδομένη χρονική στιγμή ο χώρος του Romantso είχε γίνει ένας τόπος “πτώσης” και πως τα σώματα του κοινού αμφιταλαντευόντουσαν στα ηλεκτρονικά κύματα του Dehn Sora. Αν παρατηρήσει κανείς καλύτερα την μουσική του μπορεί να συμπεράνει ότι βασίζεται κυρίως σε μουσικές αλλαγές που θυμίζουν πτώση, με ξαφνικούς “ξερούς” ήχους και με έναν περίτεχνο τρόπο – σχεδόν τελετουργικό, είναι σαν να μας βάζει όλους σε έναν προσωρινό συμπαντικό χορό, που καταλήγει σε μια ανηλεή πτώση στη γη. Δυστυχώς… Ή τα λεπτά που έπαιξε ήταν πολύ λίγα ή εμένα μου φάνηκε ότι η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω… Που κατά κάποιο τρόπο είναι λογικό διότι – δυστυχώς – το μουσικό υλικό που έχει δεν είναι πολύ έτσι και αλλιώς.
Η σκηνή άδειασε γρήγορα και πάλι μετά από ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα ο βραβευμένος Tim Hecker ανέβηκε στη σκηνή ενώ το κοινό δεν είχε προλάβει να βγει από μια κατάσταση συνειδητής έκστασης… Με τον προσωπικό και σχεδόν υβριδικό τρόπο καλλιτεχνικής έκφρασής του ήταν σαν να πέταξε ένα εκτυφλωτικό φως που πήγαζε από την μουσική του, από την στιγμή που και εκείνος με την σειρά του άγγιξε τον εξοπλισμό. Η ατμόσφαιρα είχε αρχίσει να “γυρίσει” και από ένα τελετουργικό και σκοτεινό κλίμα παρμένο μέσα από τα βάθη των ανθρώπινων αλγών [sic.] άρχισε να “καθαρίζει” και να προσφέρει στο κοινό του την αίσθηση της απόλυτης αρμονίας και μιας συγκεκριμένης μουσικής ευχαρίστησης, που μόνο η μουσική του Tim Hecker μπορεί να προσφέρει. Για άλλη μια φορά θα τονίσω ό,τι κατά γενική ομολογία ο ήχος ήταν θαυμάσιος και στα τρία μουσικά σχήματα και δεν υπήρξε στιγμή, που να ενοχλήθηκα ακουστικά.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια ειδικά για τέτοιες εμπειρίες. Η δουλειά του μουσικού reporter μπορεί να γίνει πολύ δύσκολη κάποιες στιγμές υπό την έννοια ότι προσπαθείς να μεταφράσεις το πάθος σου είτε αντίστοιχα μια εμπειρία σου μέσα σε μερικές μονάχα λέξεις. Το μόνο που έχω να πω με σιγουριά και ειλικρινά είναι ότι χρειαζόμασταν, χρειαζόμαστε και θα χρειαζόμαστε τέτοιες εμπειρίες.