Ένα όχι και τόσο συνηθισμένο βράδυ Τετάρτης, μας βρήκε στο ανανεωμένο Ρομάντσο από νωρίς. Φθινοπωρινή βραδιά με μια φαινομενική ηρεμία τριγύρω και ήχους που σπανίζουν για τα ελληνικά δεδομένα, έφερε ξανά σε μας το solo project το Καναδού Eric Quach, “thisquietarmy”.
Ανταπόκριση: Ελένη Αποστολάκου / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Η προσέλευση του κόσμου ήταν αργή και καθόλου ικανοποιητική, ωστόσο το πρόγραμμα ξεκίνησε στην προγραμματισμένη ώρα και βρήκε στη σκηνή το επίσης solo project του ‘δικού μας’ Γιάννη Κοντανδρεόπουλου με το όνομα Ghone. Με μινιμαλιστική διάθεση και άφθονο πειραματισμό ξεκίνησε να συνθέτει μια μελαγχολική αύρα και να παρασύρει τον κόσμο που παρακολουθούσε με ενδιαφέρον. Η μουσική του κινήθηκε σε ambient/drone μονοπάτια με αυτοσχεδιαστικά στοιχεία και έναν σχεδόν εκκεντρικό πειραματισμό με εφέ και κιθάρα. Τις ambient μελωδίες διαδέχθηκαν σκληρότεροι drone ήχοι, που έφεραν προς το κλείσιμο του set του, τον thisquietarmy στη σκηνή, σε μια έντονη αυτοσχεδιαστική συνεργασία των δύο.
Με τον Ghone να αποχωρεί και χωρίς καμία διακοπή στη ροή της μουσικής, ο thisquietarmy ξεκίνησε το set του. Στο σημείο αυτό, να σχολιάσω πως έχω βρεθεί σε live τέτοιου είδους πολλές φορές και κατανοώ πως πρόκειται για ήχους που απευθύνονται σε ένα κοινό περισσότερο εξοικειωμένο με αυτούς. Συνήθως, η ροή ενός προγράμματος που δεν διακόπτεται τίνει να γίνεται κουραστική για πολύ κόσμο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως ήταν ένα από τα δυνατά σημεία της βραδιάς. Ο ήχος του Ghone κύλισε στα χέρια του thisquietarmy με απόλυτη φυσικότητα, εντελώς οργανικά και σχεδόν ανεπαίσθητα, χωρίς να διακόπτεται η σκοτεινή ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί.
Με τον εντυπωσιακό και πολυεπίπεδο ήχο του, ο Καναδός άρχιζε να χτίζει τις συνθέσεις του χρησιμοποιώντας σαν βάση την κιθάρα του, προ-ηχογραφημένα ντραμς και πολλά layers και εφέ, δημιουργώντας μια εντυπωσιακή drone μουσική με ποικίλες επιρροές. Ηλεκτρονικά ambient στοιχεία, θόρυβος, krautrock/shoegaze διάθεση και doom/black metal αισθητική σε συνδυασμό με τον αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα της εμφάνισής του, αλλά και την προβολή των αιθέριων γραφικών στο background, δημιούργησαν ένα μοναδικό μείγμα, έντονα προσωπικό και υπνωτικό. Οι δυνατές εντάσεις και η αποδόμηση των συνθέσεων και των αυτοσχεδιασμών σε ένα εντυπωσιακά ποικιλόμορφο σύνολο ηχοτοπίων, μας μετέφεραν σε ένα σκοτεινό μελαγχολικό σύμπαν και ολοκληρώθηκαν απελευθερώνοντας μια απροσδόκητη ένταση που έφερε εν τέλη ανακούφιση.
Ένα συνολικά υπέροχο και σουρεαλιστικό live με πολύ ενδιαφέρουσες εμφανίσεις και από τους δύο μουσικούς, που θα θέλαμε να ξαναδούμε σύντομα. Και θα περιμένουμε την επόμενη φορά. Εύχομαι όμως τότε η παρουσία του κόσμου να είναι περισσότερο καταλυτική.